Gemiste Kansen
Iedere artiest loopt uiteindelijk tegen de
vraag aan wanneer hij of zij moet stop
pen. Hoe lang mag je genieten van je suc
cessen en je populariteit? De Blue
Diamonds hadden het geluk - en mis
schien ook wel de pech - dat hun succes
erg lang duurde.
Riem: 'We hadden eigenlijk ook heel wei
nig pretenties. Je moet het, denk ik, doen
zolang je het leuk vindt, en we vonden het
heel erg leuk om te doen. Maar we waren
allebei van
plan om te
stoppen. We
spraken ero
ver om een
afscheidsop-
treden te
doen. Maar
het is anders
gelopen.
Ruud werd
ziek en heeft
niemand
ermee willen
lastig vallen.
Ruud is me
net voor de
eindstreep
ontvallen.'
Op het
gigantische
succes van de
Blue
Diamonds
kijkt Riem nu met gemengde gevoelens
terug. In het gesprek klinkt steeds weer
door dat de jaren van succes ook de jaren
van artistieke stilstand zijn geweest. Na
veertig jaar Blue Diamonds kiest Riem de
Wolff nu eindelijk voor een eigen weg.
'Daar wil nu tijd voor maken, tenminste
als het me nog gegund is. Het past bij
deze fase in mijn leven. Ik wil terug naar
de roots. Kleiner gaan denken, toch weer
alleen gitaren, een klein combo eromheen
en werken aan een nieuwere sound. Niet
compleet anders maar nieuwer, want een
bepaalde sound heb ik nu eenmaal. Een
klein groepje waarin solisten de kans krij
gen zich te manifesteren, daar voel ik me
happy bij. Ik wil een eigen identiteit krij
gen als Riem de Wolff.
'Ik weet het, zo'n herstart is moeilijk -
zowel voor mij als voor het publiek. Maar
het heeft geen zin meer om terug te grij
pen op een duo dat niet meer bestaat. Dat
kan niet en uit respect voor Ruud wil ik
dat ook helemaal niet. Ik hoop dat men
sen daar begrip voor opbrengen.
Na afloop van een optreden speelden
Ruud en ik vaak nog met de band in de
kleedkamer. Alleen met de gitaar of a
capella en dat was vaak beter dan ons
optreden op het toneel! Dan dachten we:
shit wat een soundje! Waarom gaan we dit
niet verder ontwikkelen! Het kwam er
nooit van. Dat betreur ik. Ruud en ik tra
den op, we deden ons kunstje en beperk
ten ons tot ons eigen repertoire. We
begonnen met een nummer van de Blues
Brothers en eindigden met een Beatles
medley. Dat bleek een succesformule. We
hebben nooit geprobeerd die te verande
ren. We vonden het wel best en gemakke
lijk. Misschien heel erg dom en naiëf. We
hebben nooit gezegd: Zullen we niet eens
aan ons eigen repertoire gaan werken. En
de mensen hebben dat altijd van ons
geaccepteerd.'
Nieuw beg'in
Riem dc Wolff beseft ook dat zijn
Indische herkomst er muzikaal gezien
altijd bekaaid af is gekomen. Er is ter
loops een cd gemaakt voor de Pasar
Malam, maar daarin beperkten Ruud en
Riem zich tot de bekende deuntjes. Nu
stelt hij zich de vraag waarom hij zich
niet verder verdiept heeft in het Indo
repertoire. 'Het zou de artistieke onder
gang worden van de Blue Diamonds dat
ze zelf niet het initiatief overnamen toen
dat wat betreft hun bekendheid wel had
gekund', schrijft Lutgard Mutsaers in
haar Rockin' Ramona. Maar wat geldt
voor de Blue Diamonds, geldt niet voor
Riem de Wolff. Hij gaat doen wat hij al
lang geleden had moeten doen: een nieu
we weg inslaan en artistiek op eigen
benen staan.
Riem: 'Dat is helaas pas mogelijk gewor
den na het verlies van mijn broer. Een
heleboel deuren hebben al die tijd op een
kier gestaan, maar met zijn tweeën kon
den we er nooit doorheen. Pas nu maak
ik deuren open en zie wel wat ik erachter
aantref. Dat is heel erg spannend. Ik krijg
de kans een nieuwe richting in te slaan,
die ik misschien ook samen met Ruud
had kun inslaan, maar dat heb ik helaas
nooit gedaan.
'Als ik terugkijk, valt me onze gemak
zucht op. Zo
van: Ach
waarom zul
len we iets
veranderen,
het gaat toch
lekker. Elite
keer als we
dachten: we
kappen
ermee, dan
werden we
gebeld door
iemand met
een nieuw
idee of een
optreden. Zo
hadden we
eigenlijk
nooit echt
een reden
om te stop
pen. Peter
Koelewijn
gaf ons het advies: Of je stopt helemaal of
je zeurt niet en blijft gewoon "Ramona"
spelen, want daar komen de mensen
voor. Er is een moment dat je bezit bent
geworden van het publiek. We zijn veel te
lang veel te gemakkelijk geweest.
Ik herinner me een optreden in Japan in
de jaren zestig. De dirigent maakte een
arrangement voor 'Ramona' met traditio
nele instrumenten. Dat klonk geweldig,
we stonden met onze oren te klapperen!
Die man had gelijk om een invulling te
geven vanuit zijn eigen cultuur. Daar wil
ik ook naartoe. De Indische cultuur die ik
in me draag, kan ik niet zomaar wegwim
pelen. Helaas ben ik er nu pas aan toe
om me daarmee actief bezig te houden.
Ik voel een bepaalde drang om allerlei
dingen op te pakken. De dood van Ruud
heeft me met mijn neus op de feiten
gedrukt. Hoeveel tijd is mij nog gegeven?
Ruud en ik hebben een hoop plannen
gehad en ze nooit gerealiseerd. Nu wil ik
er echt voor gaan. Om een nieuwe start
te maken, kies ik bewust voor een nieuw
team om me heen. Ik wil verder gaan,
niet stilstaan en niet meer terug.'
RuudHanny en Riem op de lagere school.
28
moessQn
