DE VRIEHdSCHAP
apotheek
WwMfi
I 4$
Van Deventerlaan,
Soerabaja, 1940.
46 ste jaargang - nummer 3 - september 2001 31
broer en zussen is dit dé foto van hun
ouderlijk huis.
De vierde generatie
'Waar was ik, papa?', vraagt mijn doch
tertje van vier als we de Indonesiëfïlm
bekijken die ik zeven jaar geleden heb
gemaakt.
'Jullie waren toen nog niet geboren.'
'In mama's buik', antwoordt mijn zoon
tje van zes zelfverzekerd, hoewel ook hij
nog vol met vragen zit.
'Wat is dat, papa? Wat doe je daar?'
'Papa en mama lopen daar op een tem
pel die de Borobudur heet en papa doet
een wens. Wat je nu ziet is geen klok,
maar een stupa, waar ik mijn arm door
heen kan steken. Als je dan de voet van
het beeld aanraakt, mag je een wens
doen.'
'Mag ik dat ook? Wanneer gaan wij daar
naar toe?'
'Mag ik mee?', roept mijn dochtertje.
Dan zegt mijn zoontje triomfantelijk: 'Ik
wens dat we heel rijk worden.'
'Dat moet je niet verklappen. Wat jouw
wens is, moet je aan niemand vertellen,
jochie.'
Schelte Wouters (1901-1944) en Melanie Constance Wouters-Stok (1910-1981) met
hun kinderen Greet, Art, Schelte en Marijke.
'Kijk jongens, hier heeft opa vroeger
gewoond toen hij klein was.'
'Dat heb ik al gezien, pap. Mogen we
wat anders kijken?'
'Straks lieverds, eerst even dit. Kijk hier,
een tokèh.'
De beelden en de roep van een tokèh
houdt de aandacht van de kinderen even
vast. 'Als de tokèh zeven keer tokèh zegt,
mag je ook een wens doen', zegt mijn
zoontje.
'Van wie weet jij dat?', vraag ik hem ver
baasd.
'Van opa.'
'Van papa hoor,' roept mijn dochtertje
en dat is het startsein om te kibbelen. De
allerjongste vindt alles best. Zij ziet haar
papa en mama op televisie en kan nog
niets vragen.
