de gewoon aan als een uitdaging,
dus zette ik mijn verstand op scherp
en begon ze op te noemen. Net als
vroeger, als je voor de Idas het hele
rijtje Hollandse plaatsen aan de
spoorlijn van zus-naar-zo moest
opnoemen. Maar deze keer alleen in
gedachten, om niet voor gek te wor
den versleten door de andere pasar-
gangers.
Moed er Mavo
Tot mijn verbazing ging het perfect,
de namen kwamen zomaar opborre
len: kedongdong, manggistan, ram-
boetan, bangkoeang, pisang, papaja,
nangka, salak, doekoe, klapper,
zuurzak, doerian. Een 10 met een
griffel! Dat maakte me zó overmoe
dig dat ik het nóg een keer deed,
maar nu hardop. Gaf de vrouwelijke
helft van het bevriende echtpaar me
een amicaal heupstootje en vroeg
lachend: 'Wat sta je daar boven dat
fruit te mompelen, ga je de boel
bezweren of ben je soms aan het
meezingen?'
Op dat moment bracht een niet
meer zo jonge Indische zanger
namelijk net het ontroerende 'Nonna
Manis' in de originele krontjongstijl.
Dat ging door merg en been, zag je
hoe menig seniorenpaar elkaar wee
moedig in de ogen keek en hier en
daar een traantje over een gerimpeld
wangetje liep. Ik vertelde die vrouw
waar ik mee bezig was, maar dat ik
tegelijkertijd met een half oor naar
de zanger luisterde. Ze knikte begrij
pend en zei respectvol: 'Goed zeg,
hoe is het mogelijk dat je na al die
jaren nog weet hoe die vruchten
heten en dat je verstaat wat die man
allemaal zingt.' En toen doodserieus:
'Vind je het niet erg dat je hier altijd
en eeuwig Hollands moet poekelen?
Het lijkt me vréselijk om je eigen taal
te moeten laten vallen. Ik denk niet
dat ik het zou kunnen. Dat meen ik
echt.'
In haar woorden klonk zóveel mede
leven door dat ik er een brok van in
m'n keel kreeg. Ik ben er maar niet
op doorgegaan, geen zin. Ze gaat
maar naar de Moeder Mavo, mis
schien geven ze daar ook les in dat
nieuwe Nederland-Indonesië vak.
Dit is in mijn ogen een unieke, komische foto van
een Hollandse verkleedpartij uit tempo doeloe.
De derde persoon van links is de moeder van
mijn vrouw, Helena Wietske Josepha Smulders, geboren
op 28 juni 1909 te Poerwosari. Later is zij getrouwd met
Charles Louis Jean Francois Douw van der Krap.
Beiden zijn inmiddels overleden.
Waar en wanneer deze foto is genomen en wie de overi
ge personen zijn, is mij onbekend. Wat ik wel weet is dat
mijn schoonmoeder opgevoed is bij de nonnen in
Semarang en dat ze in Djokja en/of Magelang heeft
gewoond. Vermoedelijk zal de foto dan ook wel in deze
omgeving zijn genomen, ik vermoed rond 1925.
Reacties aan:
J. van de Water,
Burg. De Monchyplein 138,
2585 DG Den Haag.
46 ste jaargang - nummer 9 - maart 2002
17
