Al
Lways
Met? it at ions
from Florida
door Junl Lentze
Je hoort wel eens zeggen
Jat Indische mensen
elke kans aanpakken om
te Jansen.
Mijn ouders hielden er ook
van. Pa meer Jan ma.
Hij sprak over de lancier, de
elegante valeta, net een
menuet, de energieke polk a;
die kon hij allemaal dansen
maar het was de Weense wals
waarin hij uitklonk, een-twee
drie, een-twee-drie, links-
rechts, links-rechts, opdat
mijn moeder niet duizelig zou
worden van het ronddraaien
in cirkels. En al zwierend
zong hij dan 'Oh Donau zo
klauw...'
De charleston viel daarbij in het niet,
geen wonder dus dan ma geen zin
had om die te dansen.
'Neen ach, zo gek dat gespring', wei
gerde ze steevast. Maar, het was
ongeveer 1941, waren er meer
moderne dansen. Pa vond dat ze die
beslist moesten leren en dus gingen
die twee eens per week naar dansles
bij De Fretes (als mijn geheugen me
niet in de steek laat) in Malang.
Boompsedaisy
Na elke les, wanneer de toepasselijke
muziek op de radio speelde, boog pa
hoffelijk voor mijn moeder en dans
ten ze het nieuwste onder de zon, de
boompsedaisy of de Lambeth Walk.
Gene la Verne
en Jean
Harlow dan
sen de
Hollywood
Tango, 1933.
46 ste jaargang - nummer 10 - april 2002
Bij de boompsedaisy werden heel
onceremonieel de heupen tegen
elkaar gestoten zodat ze dansers elk
in een andere richting vlogen! Bij een
foxtrot werden er kleine, snelle pasjes
genomen die hardop werden afge
teld: 'quick-quick-slow,' en bij de
Engelse wals hoorde de driekwarts
maat. Ma's lievelingsdeuntje was
'Always'. Soms werd er zelfs een
tango ten beste gegeven, 'Poëma'.
Dat deuntje was zo populair dat zelfs
de paman saté het zong: 'nana-nan-
anananah...', terwijl hij aan het bakar-
ren en kipassen was.
Boogie woogie
Onze eetkamer deed dienst als dans
zaal en was er gelukkig groot genoeg
voor, want pa met zijn uitgestrekte
arm en zijn gezwier had de ruimte
nodig. Wij kinderen nontonden in
een hoekje, uit de weg, en vonden
het hele schouwspel en de muziek
prachtig, vooral die van de Lambeth
Walk, want die eindigde met een
hartgrondig 'hoi'!
In de bezettingstijd, nu ouder, leer
den wij dansen op de muziek van
Glenn Miller en de 'Moonlight
Serenade', van Artie Shaw en 'Begin
the beguine', natuurlijk van de King
of Swing, Benny Goodman met
'Avalon' en van Tommy Dorsey met
Tm getting sentimental over you',
om er maar een paar te noemen. We
dansten in de grote binnengalerij van
Pension Banning aan de
Voorkampementweg in Malang tot
daar een eind aan kwam tegen het
aflopen van de oorlog.
Na de oorlog waren er de maalfees
ten en weekends op de fabriek waar
jong en oud dansten op de muziek
van de dag, de boogie woogies, voor
al Tennessee Ernie Ford's 'Shotgun
Boogie', en voor gewoon was er
Doris Day met 'Sentimental
Journey'. En al die fuifjes in
Soerabaja waar 'Goodnight Irene'
hoogtij vierde. In Holland gearri
veerd leerde mijn broer, die er al eer
der zat, ons dansen op Dixieland
muziek. Hij nam er altijd zijn gemak
bij door gewoon een maat over te
slaan. We maakten zodoende kennis
met de 'Saints'.
Slow dancing
In Amerika was het de jive voor de
jongelui en veel later de soort dansen
waar we niet veel aan vonden zoals
de twist. Die was leuk voor de kinde
ren. Wij bleven veelal bij onze
muziek, de muziek uit de periode
van de big bands die langzamerhand
verdwenen. Maar als we nu een
koempoelan hebben kun je je heel
gemakkelijk in het Indië wanen van
de jaren vijftig en daarvoor. Er wordt
met het grootste enthousiasme
geswingd op de muziek van diezelfde
Miller, Goodman, Dorsey en Shaw
en op nieuwe muziek in die stijl,
want de swingbands zijn aan het her
leven, geloof het of niet. De manier
van dansen van toen wordt nu slow
dancing genoemd. Daaronder wordt
verstaan dat een dansend paar elkaar
in de armen neemt en niet zo ver van
elkaar weg huppelt dat het lijkt alsof
ze op hun eentje staan te tandakken.
We dansen nog even graag en zij die
zeggen dat we geen kans voorbij
laten gaan om een voetje te lichten,
hebben gelijk. Soedah, ik zeg maar,
beter dansen dan vervelend doen.
Always.
