door Corrie Bos
Reizen plannen is niet wijn sterkste kant. 'oora I het maanden van
te voren bedenken waar ik naar toe zou willen en dan de tickets
bestellen, is iets wat mij de lust al ontneemt. Maar bet schijnt
tegenwoordig niet anders te kunnen. Impulsief ben ik vaak op reis
gegaan en zoals ik in een van mijn vorige boeken schreef: 'Meestal
komen mijn reizen onverwachts: soms vanuit mezelf en soms worden
ze me aangereikt.' Als iemand mij zegt: 'Daar zou je eens naar toe
moeten,' dan blijft dat in mijn geheugen zeuren en negen van de tien
keer ben ik al op reis naar daar!
Ba cl? to nature
Zo ook deze reis naar Irian Jaya. Zo heet
het nog wanneer ik op de Pasar Malam
Besar in Den Haag een zeer vermagerde
Jaap tegenkom.
'Joh, waar heb jij gezeten, lekker bruin
maar zo mager als een lat?'
'Irian Jaya, een fantastische reis met een
fantastische groep en een fantastische
reisleidster. Beslist iets voor jou,' is het
antwoord.
'Een reis met een groep? Jaap, je moet
beter weten. Één keer maar nooit weer,
vertelde ik je jaren geleden. Bus in, bus
uit. Nauwelijks tijd om rond te kijken en
alles op je in te laten werken!'
'Ja, maar dit is anders, je leunt moeilijk in
je eentje als vrouw in de Baliem-vallei
rondtrekken. We hebben hele goede
Papuagidsen en tijdens de trekking in de
Baliem heb je persoonlijke dragers.
Trekken door de jungle, slapen op een
matje in de hutjes van de Dani's en getui
ge zijn van oorlogsdansen, een varken in
de stoofkuil... die mummie die in het huis
van de dorpsoudste al jaren uitgedroogd
zit te waken over het welzijn van zijn
nakomelingen... gewoon back to nature.
Daar hou jij toch zo van en misschien
heb je stof voor een nieuw boek, mooie
dia's voor je lezingen,' zegt hij slim en
kijkt me met zijn helderblauwe ogen
trouw aan.
Tijdens de Pasar Malam Besar kom ik
Jaap nog verschillende keren tegen: 'Als je
in januari weer op de vakantiebeurs in
onze stand komt helpen dan kun je ook
over Irian Jaya uit eigen ervaring vertel
len,' zegt hij achteloos en brengt me een
verrukkelijk tropisch drankje.
Papua
Een paar maanden later belt mijn nichtje
Fransje op dat haar reis naar Irian Jaya,
met alleen maar trekkingen door de oer
wouden van Japen en de Baliem-vallei,
niet door gaat wegens te weinig deelname.
Of ik nog wel ga? Ze overweegt met mij
mee te gaan.
'Maar dat is helemaal niets voor jou joh.
Van de vier weken zitten we maar één
week in de jungle en verder is het alleen
maar heerlijk ontspannend: varen met
vlerkprauwen naar Bounty-eilandjes, een
beetje sightseeing op Biak en Manokwari
en twee dagen beetje jungle op Japen en
na de Baliem nog wat luieren op Bali. Jij
met je zware tochten, afzien in de
Himalaya, China, India, Patagonië, en wat
je allemaal al gedaan hebt, nee, niks voor
jou. En ik weet nog niet of ik wel ga....'
zeg ik.
Na een paar dagen belt ze dat ze toch
gaat. Met een andere reisvereniging.
Lekker ruig alle weken door de jungle van
Japen en Baliem. Ze vertrekt een week
later en wanneer ik precies ga. Misschien
kunnen we elkaar nog ontmoeten?
'Fijn voor je, maar ik heb nog geen idee of
ik ga. Ik ben net terug uit Amerika en
mijn hoofd staat nog niet naar de Papua's.
Bovendien las ik gisteren in de krant dat
er steeds relletjes zijn. Ook in Irian Jaya
willen ze onafhankelijkheid en we mogen
nu geen Irian Jaya meer zeggen, maar
Papua.'
Voor mij blijft het altijd Nieuw-Guinea.
Bij al die veranderingen van namen moet
ik minstens tien tellen wachten voordat
oude namen in mijn geheugen plaats
maken voor nieuwe.
Drie weken nadat ik geboekt heb stap ik
in het stikdonker uit het vliegtuig op Biak.
Op weg vanuit nieuwsgierigheid naar het leven
reizen wij verder cm de wereld te verkennen
en te ontdekken dat er meer is
dan het oog waarneemt
46 ste jaargang - nummer 10 - april 2002
19
ws gierigheid
