Anneke Grönloh kan niet te e'e n onreckt
tig, met 'Maar Charley stuurde me
bloemen', 'Flamenco Rock' en "t Is
weer aan'. Maar als 'Slobbertrui' ver
schijnt, is het hek van de dam. De
grote doorbraak komt vervolgens met
'Brandend zand', 'Paradiso',
'Soerabaja' en vele andere hits, te
veel om op te noemen.
Rechtszaal?
Begin jaren zestig zijn Anneke's
meest succesvolle jaren. In 1964
tróuwt Anneke met Wim-Jaap van
der Laan en al spoedig krijgen ze
twee zonen. Haar geluk kan niet op,
zou je zeggen. Maar terugblikkend is
die periode waarin zij zo razend po
pulair was, tegelijkertijd de periode
die haar nu het meest verdriet doet.
Anneke: 'Ik ben bewust opgelicht
door mijn voormalige platenmaat
schappij Philips. Daar ben ik ander
half jaar geleden achtergekomen. Ze
hebben een schuld gecreëerd en met
dat excuus nooit mijn royalties uitbe
taald. Dat zijn toch maffiapraktijken?
Misschien is het naïef dat ik er pas na
bijna veertig jaar achter ben geko
men, maar daarmee heb je nog altijd
het recht niet om mij op te lichten. Ik
heb miljoenen platen verkocht en
krijg pas royalties sinds 1992, 1993.
Ik heb tegen Philips een proces aan
gespannen en het enige wat als verde
diging wordt aangevoerd, is dat mijn
aanklacht verjaard kan zijn, omdat ik
er pas zo laat achter ben gekomen.
Zo'n affaire kan je knakken. Dat vreet
je helemaal op. Gelukkig wordt bin
nenkort uitspraak gedaan. Het gaat
om veel geld, toch is het mij daar niet
zozeer om te doen. Het is het onrecht
dat mijn moeder en mijzelf toen ik
nog zo jong was, is aangedaan. Daar
vecht ik voor.'
n ree lil
Maar genoeg hierover. Het is duide
lijk dat Anneke een sterk ontwikkeld
rechtvaardigheidsgevoel heeft.
Anneke: 'Ja, dat is zo. Mijn moeder
heeft haar laatste dagen in een ver
pleegtehuis moeten doorbrengen.
Wat ik daar heb gezien, heeft mij niet
onberoerd gelaten. Zij had gelukkig
nog haar twee dochters, mijn zus en
ik, die haar regelmatig kwamen
opzoeken. Maar dat heeft lang niet
iedereen. Daar lig je dan eenzaam en
alleen op een zaaltje met vijf ande
ren, en een gordijntje is de enige
vorm van privacy die je hebt. Je kunt
geen stoel uit je huis meenemen,
want daar is geen ruimte voor. Ik
overdrijf toch niet als ik dan zeg dat
een crimineel hier beter wordt
behandeld? Nee, die mogen beslist
niet met anderen in een cel. Stel je
voor! Zoveel geld wordt in
Nederland uitgegeven aan de meest
onzinnige kunstobjecten. Van die
abstracte kunst langs de snelweg, van
die rare bollen die vier ton gekost
hebben. Had je dat geld niet beter in
de gezondheidszorg kunnen steken,
denk ik dan.'
Veelzijdig
Terug naar de muziek. Anneke's car
rière heeft zich vanaf het begin
gekenmerkt door haar veelzijdigheid.
Ze kan alle muziekstijlen aan. Waar
komt die veelzijdigheid vandaan?
Anneke: 'Ik heb altijd van veel ver
schillende soorten muziek gehouden:
rock and roll, klassiek, noem maar
op, zelfs van het zogenoemde levens
lied. Ik houd gewoon veel van
muziek!'
In de jaren zeventig legt Anneke zich
meer toe op lichte jazz; meer ingeto
gen muziek en minder commercieel,
maar wel een van haar favoriete gen
res. Toch blijft ze ook in die jaren
gewoon hits produceren, bijvoor
beeld met 'Santo Domingo'. In de
jaren tachtig maakt ze veel indruk
met haar optreden in Hennie
Huisman's Sterrenplaybackshow als
Tina Turner. In 1992 verschijnt tot
Anneke's grote voldoening eindelijk
een cd met blues, ballads en jazzy
nummers, My one and only love.
Daarmee laat ze nog eens zien wat
haar muzikale bereik is.
Discriminatie
Als Indische weet Anneke wat het is
om er niet helemaal bij te horen en
om gediscrimineerd te worden.
Vandaar haar behoefte om als
spreekbuis op te treden voor mensen
die niet voor zichzelf op kunnen
komen. Zo maakt zij zich als een van
de eersten in de jaren negentig sterk
tegen discriminatie van aids-patiën-
ten. Ze geeft een groot aantal bene
fiet-optredens en brengt een tweetal
singles uit: 'The Rose' en 'That's
what friends are for'.
Anneke: 'Enkele jaren geleden begon
ik me in te zetten voor taboedoorbre
king rondom aids. Van alle kanten
werd ik toen nog gewaarschuwd:
Doe dat nou niet, dat kan je je naam
kosten... Veel mensen namen toen
aan dat er wel iemand uit mijn fami
lie- of vriendenkring aids had, anders
zou ik me er toch niet mee associë
ren? Later werd aids beter geaccep
teerd en wierp iedereen zich ineens
op als activist. Bij wijze van spreken
dezelfde mensen die mij eerst nog
waarschuwden. Maar in het begin
wilden sommigen me zelfs geen hand
geven. Zo tolerant waren we dus ook
weer niet in Nederland. Maar in
Indonesië is het veel en veel erger.
Daar wordt de ziekte ontkend: in
Indonesië heb je geen aids.'
Als iemand onrecht aangedaan
wordt, kan niemand haar tegenhou
den, dat blijkt wel. Hoe zit dat dan
met de Indische gemeenschap? Hoe
kijkt Anneke terug op de 'kille ont
vangst'?
Anneke: 'De Nederlandse regering
begint nu pas een beetje te beseffen
hoeveel ze met ons geboft heeft. Als
je dat vergelijkt met hoe andere
mensen nu in Nederland opgevan
gen worden, dan zie je hoe ver
draagzaam de Indische repatrianten
destijds geweest zijn. Terwijl wij
nota bene Nederlandse onderdanen
waren! Ik ben er hartstikke trots op
hoe de Indische gemeenschap hier
een nieuw leven heeft opgebouwd.
Daar kunnen anderen een voorbeeld
aan nemen.'
We praten er nog wat verder over en
moessQn
28
