Bij uitgeverij Prometheus verscheen Indisch zwijgen van journaliste
Anneloes Timmerije. Timmerije heeft een Nede rlandse vader en
een Indi sche moeder. In In disch zwijgen probeert ze met veeI liefde
het geheim van haar Indische familie bloot te leggen. 'Zeggen wat
ih denk en voel heb ik mezelf op latere leeftijd moeten aanleren,
licht goed zal ik er nooit in worden. Het is net als met schaatsen.
enz ij je over uitzonderlijk talent beschikt, moet je het van jongs af
aan hebben gedaan, anders wordt het nooit wat! Ben passage uit
het hoofdstuk 'I Ia lus'.
door Anneloes Timmerije
Zwijgen is mij met de paplepel
ingegoten. Mijn moeder praat
alleen als het strikt noodzake
lijk is. Haar moeder was precies het
zelfde. Zij konden urenlang in
dezelfde ruimte zijn zonder een
woord te wisselen. Als ze niet stond
te koken, zat mijn grootmoeder dub
belgevouwen in een stoel met een
naaiwerkje of haar correspondentie.
Mijn moeder was bezig met andere
dingen. Conversatie was niet nodig.
Praten was een evenement, een
gebeurtenis die gepaard ging met
onbegrijpelijke, bijna mystieke ritu
elen. Dat kwam door het goede-
momentensysteem van mijn moeder.
Zij vindt namelijk dat er, als je al wat
zegt, goede momenten om te praten
zijn en slechte. Natuurlijk zijn die
goede momenten dun gezaaid en
moeilijk te lokaliseren. De enige die
ze wist te vinden was mijn moeder.
Dat was ook wel zo rechtvaardig,
aangezien zij ze het hardst nodig had.
Ze kon nou eenmaal niet op elk wil
lekeurig tijdstip van de dag gewoon
maar praten. Ze had wel wat anders
te doen.
Gesprekken met mijn vader over de
kinderen en het huishouden vergden
zelfs een uitgekiende, planmatige
aanpak. Daar moest ik vooral niet te
licht over denken, wat ik dus ook niet
deed. Ik liet het wel uit mijn hoofd
om zomaar in het wilde weg dingen
te bespreken met mijn vader, want je
kon het wel aan mij overlaten precies
het verkeerde moment uit te kiezen.
Maar behalve mijn ongelukkige
momentenkeuze was er ook nog de
kwestie van de volgorde. Vooral als
het om belangrijke dingen ging, zoals
een verzoek om meer zakgeld of toe
stemming voor het bijwonen van een
schoolfeest, was het aan te raden din
gen in de juiste volgorde ter sprake te
brengen, namelijk via mijn moeder.
Zij verstond de kunst mijn vader
ongemerkt zó voor te bereiden op
een vraag, dat hij akkoord ging. Dat
lukte natuurlijk niet van de ene dag
op de andere.
'Heb je al gevraagd of ik een Dave
Berrybroek mag kopen?'
'Ik heb nog geen geschikt moment
kunnen vinden.'
'Wanneer is dan een goed moment?'
35
46 ste jaargang - nummer 1 1 - mei 2002
