<5
tg
'De dingen moeten op mijn weg komen',
woorden die regelmatig vallen in het gesprek
met Chris Hinze. Eenmaal binnen, proef je de
oosterse sfeer die eerder Japans dan Indisch
aandoet. In een alkoof een bed met hagelwit
te kussens en in een nis een foto van Hinze
met de Dalai Lama. Geen muziek,
geen geluiden, midden in Amsterdam.
de fluitist
"a
door Inge Dümpel
Hij won de persprijs voor de beste
solist in Montreux, de Beethoven
Award in Bonn, de Prix d'Italie, en
drie Edisons.
Over zijn privé-leven wil hij niet veel
kwijt, maar in zijn vertellingen over
muziek komt zijn spirituele en
gedreven persoonlijkheid naar voren.
Chris Hinze, Poolse moeder en
Indische vader, is fluitist.
'Mijn grootvader was een beroemde
onderwijzer op Java. Mijn vader was
een wonderkind, muzikaal erg begaafd.
Er is geld voor hem ingezameld zodat
hij in Europa kon studeren. Later
werkte hij als dirigent bij de Nirom in
Djakarta.
Mijn moeder is van adel en komt uit
wat nu Polen is; het Indische bloed
komt van vaders kant. Mijn vader ont
moette haar tijdens een tournee. Als
kind woonden we een tijdje in Batavia,
totdat we in 1948 teruggingen naar
Nederland. We woonden in Den Haag
waar ik piano en later dwarsfluit stu
deerde aan het Koninklijke
Conservatorium. In 1969 won ik een
beurs voor het Berklee College of Music
in Boston.'
'Ik herinner me weinig van Indonesië
maar voel wel een sterke affiniteit met
Azië, het mystieke trekt mij, ik voel me
er thuis. Ik had in mijn jeugd veel
Indische vrienden.
In mijn beginjaren trad ik als pianist
op in alle tenten en schuren in
Nederland en er kwamen veel
Molukkers, wat ik erg prettig vond. Ze
zijn ook nog zeer muzikaal.
Later, toen ik in Duitsland werkte, trok
ik op met de leden van de Indische
bands die daar in de nachtclubs optra
den, dat is een scene die bijna niemand
meer kent. In de jaren zestig speelden
veel Indische bands in de nachtclubs in
Duitsland een ander repertoire dan men
gewend was, veel rock 'n roll, muziek
die in de jaren vijftig al bekend was in
Indonesië. Duitse bandjes kwamen toen
haast niet aan bod. Als ik 's nachts
klaar was, ging ik meestal naar hen
toe, want zij moesten langer werken
dan ik. De Tielman Brothers, zeer dui
delijk aanwezig, en bijvoorbeeld de
Crazy Rockers. Ik voelde me meer bij
hen betrokken dan bij de toenmalige
11
