'Mijn hoofd is hier, mijn hart is daar'
'De
Pasar Malam
Besar
is er voor mij
jaar november voor het eerst te zeggen dat ik niet
lekker in mijn vel zat. Dat ik echt in de knoop zat
met mijn afkomst en dat ik naar mijn moeder ver
langde. Al vijf jaar wilde ik naar Indonesië, maar
durfde niet. Mijn adoptieouders begrepen me heel
goed. We hadden afgesproken dat we in mei naar
Indonesië zouden gaan. Eindelijk die last van mijn
schouders, ik was zo blij, alles zou goed komen.
De volgende dag kreeg ik op mijn werk een
bericht dat mijn moeder in Jakarta plotseling was
overleden, juist die nacht.'
'Nu ga ik over twee maanden voor het eerst terug.
Ik heb te lang gewacht, mijn moeder is er niet
meer. Spoorloos kan ik ook niet meer kijken. Dat
eindigt altijd happy, en dat zal ik toch nooit mee
maken.'
Robby Vlot (24)
Geboren te Jakarta
Moeder overleden vlak
na Robby's geboorte
Vader overleden voor
Robby's geboorte
Was drie maanden toen
hij geadopteerd werd
'Ik ben pas sinds drie jaar bewust bezig met mijn
afkomst. Vóór die tijd interesseerde het me niet.
Misschien was ik bang voor gevoelens ten opzich
te van mijn beide ouders. Ik wilde mijn adoptie
ouders niet anders behandelen dan ik altijd deed.'
Liever Indisch
'Maar als de Pasar Malam Besar in Den Haag is,
neem ik het liefst twee weken vrij en ga elke dag
daar naartoe. De Pasar Malam is van mij en voor
mij. Ik ben trots op mijn afkomst, en voel me trots
als Nederlanders komen kijken hoe mijn cultuur
in elkaar zit.'
'Ik heb een Indische tante, een vriendin van mijn
adoptieouders, waar ik me bij thuis voel. Bij haar
en haar man heb ik mijn eigen kamer en voel ik me
meer op mijn gemak dan bij mijn adoptieouders.
Mijn tante begrijpt me. Ik neem ook eerder iets
van hen aan dan van mijn eigen adoptieouders.'
'Al mijn vrienden zijn Indisch of Moluks. Bij hen
zie ik wat ik mis, de onderlinge verbondenheid,
de familieband, de adat. Bij hen thuis zie ik twee
bruine ouders, en dat hoort zo, dat voelt goed.
Als ik thuis kom, zie ik twee blanke mensen.
Daar schaam ik me soms voor, ze zijn zo blank.
Ik heb het nog nooit met hen daarover gehad en
zal er niet uit mezelf over beginnen. Toch bang
dat ik ze kwets.'
Schuldgevoel
'Sinds twee jaar ken ik mijn familiegeschiedenis
en weet ik dat ik als pasgeboren baby tbc had.
Omdat mijn vader aan diezelfde ziekte was over
leden en mijn moeder ernstig ziek was, zou een
tante voor mij zorgen. In het ziekenhuis ben ik
schijnbaar afgepakt door een Nederlandse vrouw
en in een tehuis gestopt. Mijn vier zussen en vijf
broers zijn allemaal overleden aan tbc. Er is nog
een broer over, met hem heb ik tot nu toe drie
keer contact gehad. Ik heb twee jaar geleden al
een reis geboekt, maar door 11 september moest
ik die annuleren. Ik ben angstig om daar naartoe
te gaan. Voel me raar en schuldig omdat ik mijn
Indonesische familie in de steek laat en dat zullen
ze me misschien kwalijk nemen. Ik weet dat ik
nooit gezien zal worden als hun broertje, maar
altijd als de rijke westerling.'
moessQn
12
