Geschonken
Mevrouw D. Schlosmacher-Schlette uit Apeldoorn
bericht ons namens haar inmiddels overleden man dat
zijn uitkering aan goede doelen is geschonken.
Hetzelfde deed R.E. Schuller uit Metairie in
Louisiana. Voor inzenders die hun aandeel hebben
weggeschonken, geldt dat zij een voorkeur hebben
voor voormalige landgenoten in Indonesië.
Bezorgd
Oktober 2001 kregen we bericht
Er is een lichtpuntje in zicht
De overheid heeft voor ons een cadeau
Bij onze beginperiode was de opvang maar zo-zo
Vlot schreven we in en hielpen anderen daarbij
Toen het geld er was, waren we hartstikke blij
Wat waren wij dankbaar voor dit sympathieke gebaar
Zo werden ook eindelijk onze dromen waar:
Een bezoekje naar ons geboorteland
Indonesia, waar onze navelstrengen zijn geplant
Dit konden we nu realiseren
En ook nog iets geven aan Indonesiërs die veel moeten ontberen
De lonen zijn er zo laag
De uitgaven stijgen gestaag
Wij maken ons zeer bezorgd
Voor onderwijs en medisch hulp wordt weinig gezorgd
Een ontmoeting met Winarni,
ons Sponsor Plan-kindje hebben we ook kunnen maken
In haar woning, hoog op de berg Kebonsari-Pacitan
konden we mekaar persoonlijk aanraken.
Het was een reis om nooit te vergeten.
Dat het geld goed besteed is, mag de overheid zeker weten.
Ruud en Elly Pesik-Douwes, Rotterdam
Familiereis
Die drieduizend van Het Gebaar? Al op! Helemaal
opgegaan aan een droomreis naar Indonesië. Niet
zo origineel te noemen, want ja, vraag het 's aan
de eerste de beste Indo die je tegenkomt. Dan
wordt er gezegd: Natuurlijk naar Indonesië. Ik
wilde zo graag aan mijn kinderen laten zien wat ik
tot in den treuren aan ze had verteld over
Bandoeng (mijn geboortestad) - en nog meer! -
zodat die verhalen in beeld gebracht werden, pre
cies als een verfilmd boek. Zo! We zijn er geweest,
hoor: in ons oude huis aan de Dagoweg; bij mijn
schoolvriendin Trix aan de Jalan Ciumbuluit (je
slipt op je tong bij het uitspreken); in de kampong
bij de familie van oom Wim, met voor het huisje
een monjet aan een ketting in de boom; en ook bij
opa Dorst's graf op het ereveld Pandu. Mijn twee
de wens was om mijn kinderen alles te laten eten
en proeven van de zo uitgebreide Indonesische
keuken. Vooral die sate ajam van de straat -
mmmm. Derde wens? Een fotoalbum met alles
derop. Heb ik ook! Ze hebben honderden foto's
gemaakt van de cultuur van Indonesië, van de
beesten, de vruchten, de bloemen, maar vooral van
de mensen én een hele mooie foto van mijn man.
Adoeh, zo pantes staat hij daar in zijn geboortestad
Magelang. En dan nog een foto van ons vijfjes op
het platje voor ons Bandunghuis én nog eentje op
Lovina Beach, Bali. Droombeeldjes van foto's. Al!
Ik ben weer in Holland en het is hier winter en
buiten is het zo erreg mendoeng en door maar
door grimis, maar ik zit lekker binnen in de warm
te. Hier binnen schijnt voor mij de zon volop,
want op mijn schoot ligt het enorme fotoalbum,
blad voor blad een mooie herinnering aan mijn
droomreis naar Indonesië. Wat wil je dan nog
meer? Het kwam als een geschenk uit de hemel.
Het Gebaar en daarmee deze bijzondere reis naar
Indonesië. Terimah kasih banjak,
Sonny Bagaya, Zwolle
Thailand
Wat ik met Het Gebaar gedaan heb? Allereerst meteen
van de giro gehaald, om te voorkomen dat er allerlei
stomme rekeningen mee betaald zouden worden. Ik
wist namelijk meteen al wat ik er mee ging doen. Mijn
moeder was al heel lang lid van de
Oorlogsgravenstichting en toen zij in 1995 overleed,
heb ik dat lidmaatschap overgenomen. Wat ik ook
gedaan heb met haar abonnement op Moesson. Mijn
vader ligt begraven in Kanchanaburi. Daar wilde ik
heen. Dat heb ik met mijn Gebaar gedaan. Ik heb dat
geld gekregen omdat ik in 1938 geboren ben, maar het
kwam mijn moeder eigenlijk meer toe. Mijn moeder is
altijd een voorbeeld voor mij geweest. Tweemaal wedu
we, eerst na acht jaar huwelijk met mijn vader en na de
oorlog na maar vier
jaar met mijn tweede vader. In 1954 kwam ze met
haar moeder en vier kinderen naar Nederland. Hard
werken en sappelen bij defensie in Den Haag en toen
eindelijk pensioen op haar 65ste. Wat heeft ze daarvan
genoten! Haar laatste vier jaar heeft ze bij mij
gewoond. Toen was ze zo in de war, voor haar zo'n
akelig einde. De dood kwam uiteindelijk als een verlos
sing. Ze ging naar allen die haar lief waren en haar
waren voorgegaan. Ik ben zelf al 25 jaar alleen en heb
alleen vijf kinderen grootgebracht, maar heb het nooit
zo moeilijk gehad als zij. Het waren negen weemoedige
dagen in Thailand, maar ook heerlijke dagen met een
warme groep mensen met veelal dezelfde Indische
achtergrond. Kortom, ik was blij met Het Gebaar!
Af. Philippens, Capelle aan den IJssel
47 ste jaargang - nummer 8 - februari 2003
23
