ijcnutt€rassurantiën bv
üDÉrttj S
Een gastronomisch
bedrag
Toen ik voor het eerst over Het
Gebaar hoorde, flitsten vele dingen
door mijn oude hoofd. Eerst vroeg
ik mij af: Wat kan ik met 3.500 gul
den doen? Een nieuw geweer
kopen? Wel nee, ik ben te oud om
te jagen. Als ik djongkok mijn knie
hij wil niet meer recht. Down pay
ment op een dure Duitse auto? Ken
niet, de afbetalingen worden te
hoog. Een betere camera? Kan ook
niet, te weinig geld. Of ik moet met
een camera fotograferen minus
lens. Toen kwamen natuurlijk de
meer bereikbare dingen. Zoals naar
een restaurant gaan. Dat bracht al
direct problemen met zich mee.
Wat voor en welk restaurant?
Gelukkig dat ik alleen cholesterol
verhogende Chinese gerechten en
aderverkalkende hamburgers lust.
Maar 3.500 gulden (in de VS dus
ongeveer 1.500 dollar) kan een gas
tronomisch probleem veroorzaken.
Je zou zelfs in het hospitaal kunnen
belanden. Helaas, toen kwam de
klap op de vuurpijl. Geen 3.500
gulden maar 1.361,35 euro. Dat is
nog minder dan 1.500 dollar. De
krenten waren waarschijnlijk van de
weegschaal gevallen. Natuurlijk was
ik helemaal in de war; ik moest alles
weer narekenen en hard denken.
Gelukkig zag mijn vrouw het
helemaal anders. Laten we liever
aan die arme Indische mensen den
ken, die lui zijn helemaal aan hun
lot overgelaten. Zij bedoelde de ex-
Nederlanders die in Indonesië zijn
gebleven. Dus in plaats van elke
week hamburger of bami kwa eten
is het nu elke maand, soms elke
twee maanden geworden. Het is
dus een sacrifice geworden. Maar
het geeft me een goed gevoel, nu is
mijn vrouw blij en hopelijk zijn die
stakkers daarginds ook blij. What
the heekzonder Het Gebaar at ik
bij de Chinees en knauwde ik op
hamburgers.
J.N.A. van Balgooy, Upland
(Californië)
Sponsorreis
Mijn vader, Jan Tempel (1937, Tjimahi) heeft met het geld van Het gebaar mij
gesponsord. Hiermee heb ik de helft van de kosten gedekt voor een reis naar
het land van mijn voorvaderen, Indonesië. Mijn vader is zelf nooit terug
geweest. Hij is in 1946 met zijn moeder, broer en zus naar Holland gekomen.
Nu hij het financieel kan behappen, laat zijn gezondheid een terugreis niet
meer toe.
Dus eind september 2002 ging ik met een grote rugzak, video- en fotocamera
naar De Oost. Eerst anderhalve week Thailand, waar mijn grootvader, KNIL
sgt. maj. genie Theo Tempel, in 1943 aan de Birma spoorweg is overleden.
Toen twee weken Java. Vanuit Jakarta naar Bogor en toen naar Bandung en
Cimahi. Dat doet je wel wat, in de voetsporen van je vader en grootouders te
lopen. Ik heb het militair ziekenhuis in Cimahi bezocht, waar mijn opa was
gelegerd en mijn vader is geboren. Ben in een huis geweest waar ze gewoond
hebben en heb de originele geboorteakte van mijn vader gezien. Ik heb alles
gefilmd, zodat mijn 90-jarige Indische oud-tante er ook van kan genieten.
Ron Tempel (geb. 1975), Nijmegen
Grafsteen
Nooit een aanvraag ingediend bij Wubo of Wuv. Het idee dat je jezelf
minstens voor gek moest laten verklarenin die eerste periode!
Maar dat we zo hebben moeten soebatten,
bij die Haagse schatten,
die met hun kruideniersgedachten,
een deel van eigen volk te lang hebben laten wachten.
Dus Het Gebaar van tante Borst,
smaakte toch als een lang-voor-je-neus-gehangen worst.
Daarom hebben we deze keer - mijn man en ik - wel een aanvraag inge
diend. Mijn man, overleden op 8 augustus 2001 heeft de aanvraag nog
zelf kunnen indienen. Hij ontving het op 26 februari 2002. Daar kon hij
dus zelf nog de grafsteen van betalen. Kwam goed uit, toch? Maar ik ben
er niet verbitterd door geworden, hoor. Zie alleen de realiteit waarin wij
leven. Ook in dit groen-groen-groen knolleland. Daag, groeten van,
Tine van Ontmen-Douwes, Den Dungen
Hét vertrouwde adres voor een reis naar het verre oosten.
f J. vliegreizen
moessQn
Straat van Makassar 47 - 1183 GZ Amstelveen
Telefoon 020 640 58 51 - Fax 020 640 57 60
E-mail: info@schutter.nl
24
