'Ik heb geen zin om te zien hoe de Nederlanders verheerlijkt worden.
sche dichteres. Het irriteert haar
wanneer mensen haar in een hokje
willen stoppen.
'Wanneer er op een literair festival
dichters of schrijvers uitgeno
digd worden hou ik er niet van
dat ze om hun afkomst mogen
komen opdraven. Dat een dich
ter alleen maar wordt uitgeno
digd omdat hij Marokkaans is.
Dat politiek correcte daar hou
ik niet zo van. Mensen moeten
mijn gedichten beoordelen op
de inhoud. Niet op mijn
afkomst, daar kan ik niet tegen.'
'Mijn gedichten zijn niet speci
fiek Indisch of Indonesisch,'
vervolgt ze. 'Het is niet zo dat
ik op een bepaalde manier
dicht omdat ik een pindaatje
ben. Mijn gedichten gaan over
maatschappelijke problemen.
Serieuze problemen vaak. Het
is inderdaad waar dat ik in mijn
gedichten verwijzingen maak
naar Indonesië. Maar dat doe
ik niet met opzet. Dat land is
toch een deel van me, dus het
is niet meer dan logisch dat je
dat ook in mijn gedichten
terugziet.'
Gemengde gevoelens
Hoewel Maramis niet beoor
deeld wil worden op haar
afkomst, speelt deze wel dege
lijk een rol in haar dagelijks
leven. Het VOC-jubileum,
vorig jaar, riep gemengde gevoe
lens bij haar op. Ze is boos over de
meer dan driehonderd jaar onder
drukking van Indonesië door de
Nederlanders. Tegelijkertijd is ze
trots op de koopmansgeest van de
Nederlanders. 'De VOC was toch
de eerste multinational. Daar ben
ik wel een beetje trots op.' Deze
tegenstrijdige gevoelens maakten
dat ze niet zo goed wist wat ze met
de viering van vierhonderd jaar
VOC moest. Tentoonstellingen
over de VOC, zoals in het
Rijksmuseum, vermeed ze zorgvul
dig.
'Eerst wilde ik helemaal niet naai
de tentoonstelling in het
Rijksmuseum. Ik had geen zin om
te zien hoe de Nederlanders daar
verheerlijkt werden. Er zijn twee
kanten van die geschiedenis. Ik
vind het belangrijk dat die beide
kanten aan mensen verteld worden.
Daar ontbreekt het in Nederland
nog wel eens aan. Maar ja, toen ik
voor een discussie over vierhon
derd jaar VOC en de relatie tussen
Nederland en Indonesië in het tele
visieprogramma Propaganda uitge
nodigd werd, moest ik natuurlijk
wel. Ik had weinig keus.'
Indisch
Indische mensen zijn
goed geïntegreerd in de
Nederlandse samenleving
Volgens Maramis is dat
niet zo verwonderlijk,
'driehonderd jaar
Nederland in Indonesië is
tenslotte ook driehonderd
jaar assimilatie. Daarom
zijn Indische en
Indonesische mensen zo
goed geïntegreerd in de
Nederlandse samenle
ving.'
Maramis zou het goed
vinden wanneer er wat
meer aandacht aan derde
generatie Indischen werd
besteed. 'Wat er onder de
jongeren speelt, is op het
moment erg onderbelicht.
Ik denk dat een discussie
tussen mensen van de
derde generatie erg inte
ressant kan zijn. Wat die
mensen denken en voelen
is heel verschillend. De
ene persoon is meer met
zijn afkomst bezig dan de
ander. Voor sommige
mensen is het zelfs hele
maal geen issue meer.
Voor hen is dat iets van
vroeger. Iets van hun
ouders. Dat kan ik me heel goed
voorstellen. Het is, denk ik, een
teken van assimilatie. Hoeveel
generaties blijf je Indisch? Hoe lan^
gaat dat door? Dat vraag ik me wel
eens af.'
Duckstad aan de Amstel
door Ramona Maramis
Vassallucci: 48 pag. (paperback)
ISBN 90 5000 189 0
Prijs: 12,50 (zie ook de kortings
bon op pagina 47)
We weten je te vinden
Neem een bosje
of naar believen een fikse struik
het geheime buitenverblijf van oompje Suiker
Denk groot in termen van
de bossen van Brazilië
en bergen van Papoea-Nieuw-Guinea
Neem in alle opzichten een plek
waar het goed schuilen is
voor de moesson
insecten
lavabrokken
scherpschutters
Voor mij,
Verkleed als scherpschutter
47 ste jaargang - nummer 8 - februari 2003
