Inwijding
Indorock, still going strong...
idlm DsciH
Wanneer in het begin van de
jaren zestig de Indische bands op
hun beurt verdrongen worden
door Engelse bandjes die bij wijze
van spreken voor een schnitzel
spelen, keren de meesten noodge
dwongen naar Nederland terug.
Dankzij hun moed en doorzet
tingsvermogen hebben zij een
stuk van Indisch Nederland op de
kaart gezet. Want je moet wel
moed hebben om avond aan
avond voor een kritisch en ver
wend publiek te spelen, zonder
een noot te kunnen lezen en in
het begin veelal met onvoldoende
kennis van de Engelse taal. De
Indorocker heeft op zijn eigen
wijze baanbrekend werk verricht.
Expositie met veel beeld
en geluidsmateriaal in
Het Indisch Huis van
22 februari t/m 22 juni.
Het Indisch Huis,
Javastraat 2,
Den Haag.
B55HHS
U mist zeker Harry Koster van
The Black Dynamites? Wel te
zien op de tentoonstelling.
Woody Brunings, uiterst linksleadzanger en slaggitarist van The Crazy Rockers.
'Los' zingen, dus zonder de steun van een gitaar in je handen, doet hij liever niet.
Vorig jaar in het Bibit-theater op de Pasar Malam Besar in Den Haag heeft hij zich
er voor het eerst aan gewaagd. Hij werd beloond met een daverend applaus.
Ik heb een keer voor mijn zus Gon
uitgerekend, dat we inclusief twee
reisjes 'Europees Verlof' van pa
naar Holland van elk een jaar uit en
thuis, gemiddeld hooguit veertien
maanden op één en dezelfde school
hebben gezeten. Dat was best leuk,
omdat je in contact kwam met een
heleboel verschillende meisjes en daar
zaten soms hele mooie bij.
Daartegenover stond dat je geen
echte vrienden kon maken en bij vrij
wel elke nieuwe entree een soort
inwijdingsritueel moest ondergaan. In
Indië waren zulke rituelen niet geheel
van gevaren ontbloot, want er was
altijd wel een aankomende djago-
pentjak of Joe Louis-naaper die de
macht in handen had en zich niet
zomaar opzij liet zetten door de eerste
de beste nieuweling. Zo'n kerel moest
je vooral niet voor de voeten lopen of
iets te lang aankijken, want dan kon je
je borst wel nat maken. In Holland
liep je aanzienlijk minder risico. Kou
maakt het bloed dik en het lijf traag.
Kribbenbijter
De beroerdste entree die ik ooit heb
gemaakt, was in de derde klas van de
gemengde R.K. school in Kotaradja.
Het pak slaag dat ik toen kreeg, heugt
me nog steeds. Ik kan mijn tegenstan
der ook nog precies uittekenen: het
was een vierkante knaap met een
ingedeukt neusje en dynamiet in zijn
vuisten. Pa wist meteen dat ik verlo
ren had. Dat zag hij aan de grote
grasvlekken op de achterkant van
mijn blouse en broek en een dik rech
teroog. De gemakkelijkste entree was
bij de R.K. Broederschool in Den
Haag, al was de nasleep niet echt
prettig. We woonden toen in een
huurwoning in de Archimedesstraat,
op zo'n deprimerende driehoog
schuifdeuretage met aan de voorkant
een erkertje van anderhalf bij een
halve meter en een achterbalkon dat
plaats bood aan twee bloempotten op
een versleten vloermatje. Toen ik voor
het eerst de vierde klas binnenkwam,
viel er een doodse stilte. Aanvankelijk
dacht ik dat iedereen onder de indruk
was, want ik had toen mijn eerste
moess©n
*7/STICMTING
Herinnering, Overdracht. Ontmoeting
40
