immies
Augustuskind
mensen, anders raak je het overzicht
kwijt.
Wanneer je als man bent ingelogd
hou er dan rekening mee dat er wei
nig andere mannen met je willen
kletsen. De meeste mannen in chat-
rooms zijn maar op één ding uit.
Wanneer je contact zoekt met een
vrouwelijke chatter hou er dan reke
ning mee dat ze in het begin wat
terughoudend is. Ze heeft waar
schijnlijk al de hele avond opdringe
rige mannen af lopen poeieren en is
bang dat jij er ook zo een bent.
Taal
Om mee te kunnen chatten in de
Indonesische chatroom is het belang
rijk dat je het Indonesisch machtig
bent. Eén tip, vergeet alles wat je tij
dens je cursus Indonesisch geleerd
hebt en schrijf het zoals je het in
Indonesië op straat hebt gehoord.
Hoe meer spreektaal je gebruikt des
te beter. Wanneer je dat erg moeilijk
vindt, log dan in en volg de gesprek
ken een tijdje. Wanneer je een woord
of een afkorting niet weet vraag het
dan gewoon aan iemand in de chat
room. Er is altijd wel iemand die het
je wil uitleggen. Om je alvast een
klein beetje wegwijs te maken in de
chattaal staat er bij dit artikel een lijst
met veel gebruikte Indonesische chat-
afkortingen.
Waar vind ik chatprogramma's?
ICQ
www.icq.com
mIRC
www.mirc.com
Yahoo! Messenger
www.yahoo.com
MSN Messenger
www.msn.nl
Als zevenjarige begeeft Yvonne zich vrolijk en wel in het Indische. Ze zingt op buurt
en vakantiefeesten 'Je bent en blijft een Indo' en andere liedjes die ze van de plaat
(thuis in Ede) af heeft geleerd. Ze imiteert tante Lien. Het is zeg 1975. Ze houdt
spreekbeurten over Indonesië. Daar is ze als vierdeklasser basisschool al geweest
met haar ouders en haar jongste broer. Vaders geboorteplek in Jakarta wordt
bezocht. Tegal en Bandung doen ze aan, waar moeder gelukkige jeugdjaren heeft
gekend.
Er woont daar veel familie. Ze zoeken de zusters en broers van oma op. En Yvonne
correspondeert nog heel lang met nichtjes en neefjes.
Op de middelbare school staat Yvonne met de door haar moeder gemaakte gado-
gado en pisang goreng op de fancy-fair.
De spulletjes vliegen over de toonbank en Yvonne zegt tegen haar moeder: 'Ga toch
een toko beginnen'. Maar zo graag staat haar moeder nou ook weer niet aan het
fornuis. Ze heeft immers al heel wat tijd aan de kookpotten besteed. Yvonne en haar
broertje zijn 'nakomers'. De broers en zussen boven die twee zijn inmiddels
veertigers en vijftigers. Onverdroten blijft Yvonne positieve Indische dingen
ondernemen. Tijdens haar studie (ze doet bestuurskunde in Enschede) organiseert ze
een studiereis naar Indonesië. Zij en haar reisgenoten worden ontvangen door de
Shell, het ministerie van Milieuzaken, ze brengen een bezoek aan het wildpark op
Sumatra, daar waar nog tijgers vrij (en misschien beschermd) rondlopen. In Enschede
wordt Yvonne bij de dansgroep van Eri Lafontaine gevraagd, want ze heeft zo'n mooi
Javaans gezicht. Jarenlang treedt Yvonne op, op pasars en feesten.
In totaal reist ze vier keer naar Indonesië en bezoekt Sulawesi, Java, Bali, Flores en
Lombok. 'Ik voel me daar thuis,' zegt Yvonne. En: 'Voor een deel hoor ik daar thuis'.
Senang is het woord. Van haar ouders heeft ze het Maleis afgeluisterd en met haar
vriendinnen is ze op cursus geweest. Communiceren met de mensen daar gaat
goed. Inmiddels heeft echtgenoot Bram ook een zwak voor het land van herkomst.
De kinderen boven Yvonne en haar broertje zijn nooit naar Indonesië geweest.
De oudste is op Nieuw-Guinea geboren. Alle andere kinderen zijn van het land achter
de duinen. Dit oudste deel van de kinderen is samen met de ouders
ondergedompeld in de Indische Kring van Ede. Een natuurlijk proces, ledereen weet
hoe het zit bij de ander, dus er hoeft niet gepraat te worden over 'identiteit', je plek
vinden in een nieuwe samenleving, de betekenis van het oost en west in je verenigd
te hebben.
Maar.opeens wordt het zwijgen verbroken! Het is 2003. De Kring slaat aan het
mailen. Over de opvang in Nederland destijds gaat het, over hoe de Kring-mensen
zich voelen tegenover de Nederlanders, over de kansen die zij wel/niet gekregen
hebben, over het wel of niet georganiseerd zijn.
Verrast is Yvonne. Het lijkt wel of er een generatieverschil is in het gezin waar zij uit
voortkomt, terwijl de kinderen in wezen toch allemaal tot de tweede generatie
behoren.
Het kind dat zij en Bram in in augustus verwachten, dat is toch pas de derde
generatie.
Jill S t o I k
48 ste jaargang - nummer 2 - augustus 2003
29
