Indisch leven in Amerika
Sm
gemeenschap in Amerika.
Er waren niet veel fuiven, één keer
per jaar maar, en daarom is de
vereniging ook nooit echt groot
geworden, slechts 100 tot 120
families. Tjalie had daar nog wel
eens moeite mee. "Jullie willen niet
uitgroeien boven het niveau van de
gemiddelde bioscoopbezoeker," zei
hij. Maar er was veel saamhorigheid
onder de mensen en de sfeer was
heel goed.'
De Indo is in september '63
opgericht, precies veertig jaar
geleden. Eerst heette het nog
Soosnieuws. Maar een paar maanden
later kwam de inmiddels overleden
echtgenoot van Joyce Cohen met een
betere naam: De Indo. De Indo was
eigenlijk een verenigingsblad.
Toen The American Tong Tong in
1965 werd opgeheven - Tjalie
moest terug naar Nederland -
is het wat meer veranderd in de
richting van The American Tong Tong.
Abonnees kunnen er hun piekerans
in kwijt.'
'Ja, al die jaren. Het is liefdewerk
en dat wil je niet gauw opgeven,
hè? Ik heb wel geprobeerd, hoor,
om anderen te vinden, maar dat is
me niet gelukt. Ik neem dat niemand
kwalijk. Je kunt niet van iedereen
dezelfde toewijding verwachten.'
'Ja, je kent het gezegde: het leven
begint bij veertig. Mijn kinderen
hebben de organisatie van het
feest op 20 september van me
overgenomen.
Ik mocht niets doen. Ze zeiden:
Pap, jij bent het feestvarken.
Die belangstelling van kinderen
en kleinkinderen doet mij goed.
Hier is dat minder vanzelf
sprekend dan in Nederland.
Door de taalbarrière is het
moeilijker voor de jongeren om
met de eigen cultuur verbonden
te blijven. Behalve als het om
eten gaat natuurlijk.'
moessQn
i
'fo£i-i.
Groepsfoto van üe Soos in Pasadena uit 1964.
En jij hebt het al die tijd gedaan?
En nu bestaat De Indo
veertig jaar.
24
