Ik wil mezelf niet te grabbel gooien
met elkaar uitwisselt?' Hüpscher praat het hele interview makke
lijk door. Het zal laat in de avond worden als we Amsterdam uit
rijden.
Hüpscher speelde in vier films van Eddy Terstall. Hierdoor hoorde
ze al snel bij de zogenoemde Terstall-meisjes; de vaste actrices van
de regisseur. Ook Hüpschers volgende film, Simon, welke uitkomt
in september 2004, is er weer een van Terstall.
Waarom weer een film van Terstall?
'Eddy's films komen recht uit zijn hart. Hij vindt dat hij iets te ver
tellen heeft, schrijft het op en verfilmt het. Wat een lef en doorzet
tingsvermogen heb je dan. Hij is maatschappijkritisch en verpakt
het in grappige dialogen. En doordat we steeds met dezelfde groep
werken, is er een bijzondere sfeer ontstaan.'
En dan ineens zit je in Costal Een commerciële film
zonder veel diepgang.
'Ja Costa!, dat was het begin van mijn commerciëlere werk. En ik
ben blij dat ik het heb gedaan, het geeft je naamsbekendheid. Aan
de andere kant is het wel jammer dat mensen mijn naam soms
alleen linken aan die film. Hoewel het een goeie film was, voor tie
ners.'
Maar een commerciële tienerfilm, dat staat zo haaks op wat
je tot nu toe gedaan hebt. Wat deed je daar eigenlijk?'
'In Nederland is het zo dat je bekend bent omdat je overal te zien
bent, niet omdat je goed bent. Dat is zo frustrerend. Dat is nergens
zo, in Engeland niet, in Frankrijk niet, in Duitsland niet. In die lan
den werk je jarenlang keihard voor een beetje erkenning. Kijk,
films worden gesubsidieerd door de overheid en gemeentelijke
instellingen en die steken alleen geld in projecten waarvan ze
denken dat het zal slagen. Wanneer er onbekende acteurs in zit
ten, nemen ze geen risico. Daarom krijgen bekende acteurs de
grote rollen. En om bekend te worden, moet je dus commerciële
dingen doen. Er is zoveel media, je moet in tien tijdschriften tege
lijk staan wil je opgemerkt worden. Soms is het gewoon goed dat
je met een jurkje en een big smile op de foto komt. Jezelf presente
ren moét! Natuurlijk kan ik me idealistisch opstellen en zeggen: ik
kies alleen voor films die mij aanspreken. Dan ga ik zwaar praten
over toneel en moeilijk en interessant doen, maar dan zit ik dus
thuis. Ik pak alles aan wat ik kan, doe óveral auditie voor maar
wordt alleen niet overal aangenomen. Zoals voor Floris en Phileine
zegt sorry. Dat had ik graag gewild, ja.'
Zit je daarom ook in de reclame van Crystal Clear?
'Ja, maar ook omdat ik de regisseuse ken en haar heel goed vind. Ik
krijg best wat aanbiedingen, maar ik doe lang niet alles. Ik kan
ook wel in Playboy gaan staan - niet dat ik gevraagd ben - of in het
panel van Waku Waku zitten, maar dat wil ik niet. Ik wil mezelf
niet te grabbel gooien. In bepaalde programma's, zoals
Kopspijkers, wil ik graag gast zijn, maar dan wel om mijn werk te
promoten. Ik speel nu in het toneelstuk De naam van Jon Vosse.
Daarvoor moesten we in twee weken tijd de Nederlandse, Engelse
en Duitse vertalingen naast elkaar leggen en elke optie bekijken
om een mooie zin te formuleren. Dat is echt voeding voor je her
sens. Als je mensen daar een mooie avond mee kan bezorgen, vind
ik dat bijzonder. Ik ben geen wereldverbeteraar maar als je als
acteur het volk kan vermaken, vind ik dat een zinnige bezigheid.
Zolang het cultuurgoed in Nederland maar gewaarborgd blijft.'
Hoe ziet jouw leven er op dit moment uit?
'Ik zou graag wat rustiger willen zijn. Ik ben altijd rusteloos en
ongeduldig en kan slecht tegen alleen zijn. Ik heb het wel eens
geprobeerd, maar toen werd ik gek. Als ik alleen thuis ben moet ik
iemand bellen, een boek lezen of een film kijken. Mensen om me
heen geven mij rust. Sommigen vinden dat ik daar aan moet wer
ken. Zelf heb ik geaccepteerd dat ik mensen om me heen nodig
heb, is dat zo erg? Wat ook onrustig is, is dat ik in de afgelopen elf
jaar elf keer verhuisd ben. Ik woon telkens in onderhuur, en elke
keer schilder ik alles en richt het helemaal mooi in, en dan kan ik
weer weg. Het is gewoon moeilijk om in Amsterdam een mooi
huisje te huren.'
Komt die onrust misschien ook door je leeftijd, je bent dertig
geweest?
'Ik denk het wel. Ik zie mensen van achtentwintig jaar die al een
boek hebben geschreven, en dan denk ik: shit! Zij zijn jonger dan
ik. Dat is vreselijk frustrerend. Wat ik ook heb is dat ik over kinde
ren nadenk. Ik vind ze zo ontzettend leuk om vast te houden. Twee
vriendinnen van me zijn zwanger, en dat is zo heftig. Het is zo
mooi om te zien dat de hele wereld letterlijk om hun buik draait.
Het leven lijkt daardoor versimpeld: je gaat voor de baby zorgen, je
moet dat kindje opvoeden. Alles wordt weer relatief en je ziet dat
er meer is dan jezelf en je eigen carrière. Het lijkt me zo rustig.'
'Het voordeel van ouder worden is dat ik me meer bewust ben van
de wereld om me heen. Ik maak me minder druk en weet dat ik
gelukkig moet zijn met wat ik heb. Ik ben zo rijk. Wat acteren
betreft zou ik nu wel eens de rol willen spelen van een ouder
iemand. Van een vrouw die echt al iets meegemaakt heeft in haar
leven. Tot nu toe speel ik altijd van die naïeve meisjes. De rol die ik
nu speel in De naam is ook weer die van het vijftienjarige zusje.
Vijftien! Dan heb je nog niet eens borsten! Ik zal gewoon altijd dat
meisje zijn. Het wordt misschien tijd dat ik in het echte leven
opgroei. Ik vroeg eens aan mijn vriendin wat ik moet doen om als
rijpe vrouw gecast te worden. Nou, zei zij, begin eens met je kle
ding.' Hüpscher wijst op haar jeans, fluffy trainingsjackje en witte
januari 2004
