'Indonesië trok
ik wilde er niets va
mij niet,
n weten'
fc
e f*.
Selamat
Ma kan
Dus, ja, dat zou ik wel even organiseren, 's Avonds na tienen gaf ik
kooklessen, en ik organiseerde Indische, Mexicaanse, Surinaamse
avonden en etentjes op Aruba. In de kookschool leidde ik de men
sen op voor in het restaurant. Ik maakte snel vrienden en leerde er
ook een leuke Mexicaan kennen. Ik heb bijna twee jaar bij hem
ingewoond. We hadden een groot huis en drieëntwintig zwerf -
hondjes waar ik voor zorgde. Elke dag kookte ik grote pannen met
vlees en rijst, per dag ging er wel twintig, dertig liter melk door
heen maar je zag die beestjes opknappen, dat vond ik geweldig. Ik
had altijd gedroomd dat ik in een huis woonde met veel vee om
me heen. Nee, ik miste Holland niet, in Aruba had ik alles. Met
mijn familie had ik meer contact dan wanneer ik in Nederland
was, we schreven veel brieven en belden. Het was in één woord
een geweldige tijd, spannend en avontuurlijk. Alles wat ik wilde,
was er.'
Een nieuw leven, een nieuw land. Maar dan blijkt alles toch teveel
te zijn. 'Ik werd met hartproblemen opgenomen in het ziekenhuis.
Daarna ben ik niet meer teruggekeerd naar het restaurant. In 1998
ging ik, samen met mijn vriend, terug naar Nederland, maar niet
nadat ik voor elk hondje een goed tehuis had gezocht. Toen ik ver
trok is het restaurant over de kop gegaan; zij wilden wel doorgaan
met de recepten, maar niemand wist hoe het gemaakt moest wor
den. Mijn vriend is trouwens na een jaar weer naar Aruba gegaan:
het cultuurverschil was te groot. Mexicanen werken niet onder
een vrouw, en ik ben mijn leven lang zakenvrouw, dus dat ging
niet.'
'Terug in Nederland pakte ik het pasarleven weer net zo makkelijk
op, bovendien wilde de uitgeverij ook wel weer een boek maken.
Dat was natuurlijk veel te veel tegelijk, ik heb het maar vier jaar
volgehouden. Uitputting, zeiden de doktoren. Ik had roofbouw op
mijn lichaam gepleegd. Ik kón eenvoudigweg niet meer.
Zesentwintig jaar lang non-stop werken, dat was gewoon te veel.'
Indonesië
'Sinds twee jaar kom ik in Indonesië. Na de ellende met de
Mexicaan wilde ik alleen maar weg, weg, weg. Het maakte niet uit
waar naartoe. Toevallig ging mijn vriendin op vakantie naar
Indonesië en ik kon met haar mee. Eenmaal daar werd ik prompt
verliefd op dat land. Kijk, vroeger verfde ik mijn haren rood of
blond, alles om maar niet Indisch te lijken. Ik zat in een identiteits
crisis en ik denk dat veel van mijn leeftijdsgenoten daarmee
gekampt hebben, misschien nog steeds doen. Maar ook al had ik
blond haar, ze noemden me op school toch wel Chinese oliebol. Ik
had allemaal Hollandse vriendjes, maar dat liep altijd stuk. Dan
kwam ik bij zijn ouders thuis en werd ik toch afgekeurd. Daarom
trok Indonesië mij eerst niet, ik wilde er niets van weten. En dan
kom ik daar, na al die jaren, en dan is er die herkenning...
prachtig.'
'Twee jaar terug sprak ik nog geen woord Maleis, nu spreek en
schrijf ik het vloeiend. Mijn projecten en mijn nieuwe boek vragen
mijn volle aandacht, en in Indonesië kan ik vrij zijn en doen wat ik
wil. Vroeger wilde ik ontwikkelingslanden helpen, zoals Artsen
Zonder Grenzen doen, maar ik heb geen medische opleiding. Ik wil
een helpende hand bieden in een land waar hulp nodig is. In
Nederland bemoeien mensen zich met je, in Indonesië zorgen ze
voor je. Als ik daar ben heb ik nooit heimwee, naar niks. Tuurlijk,
de mensen daar kijken anders tegen je aan, maar ik kook en eet op
dezelfde manier als zij, de mensen in de kampung. Ik wil daar echt
opgenomen worden, want ik voel me als een van hen, ik herken
ze. Dat is soms tegenstrijdig, want ik woon er best mooi. Ik heb
een groot huis, mooie meubels, maar ik pronk er niet mee. Als ik
kon sliep ik ook op een rieten matje, maar vanwege mijn gezond
heid móet ik op een bed slapen. Was ik in het begin een orang
Belanda, nu ben ik een orang Jawa, dat is een groot compliment. In
Indonesië heb ik mijn land gevonden.'
Onder alle abonnees worden vijf
kookboeken van
Ciska Cress verloot Houdt uw brie
venbus in de gaten; misschien
bent u één van de gelukkigen!
jr
Ciska Cress
januari 2004
