Mijn stem geeft me nooit uitleg, maar ik weet wel wie het is
vond ik een foto van Willem de Gelder, mijn overgrootvader. Ik
wist direct dat hij het was. Hij praat petjoh, maar soms ook boeken
taal met gij- enzo. Dat stemmetje is nooit stil.'
'Ik doe aan witte magie, ik beantwoord vragen van mensen. Ik help
ze niet, ik vertel ze alleen wat er te wachten staat, dan kunnen ze
daar rekening mee houden. Het is toch prettig om te weten dat je
kind later naar het buitenland gaat? Ik zie niet altijd iets, als ik
niets zie, mag ik het niet weten. Ie moet wel tactvol reageren, want
mensen storten in als je iets zegt dat naar is. Ik heb wel eens een
leerling gehad die gewoon lukraak tegen iemand zei dat zijn poot
eraf zou gaan. Dat kan dus niet. Je moet dan zeggen; je krijgt een
operatie. Ik kwam eens bij vrienden en toen zag ik boven het hoofd
van hun baby een lichtend kruis. Ik wist, die baby gaat dood. Ik heb
dat verteld en die ouders hebben vanaf toen alles gedaan om dat
kind te sparen. Maar als het zijn voorspelling is, kun je het kind
vastzetten in een huis met sloten, het gebeurt toch. De familie ver
huisde naar een rustig dorp bij de Belgische grens. Toen het kind
vier jaar was en op een dag buiten speelde met het buurjongetje,
werd het daar, op die stille landweg, aangereden door de enige
auto die langsreed. Tja, je ontkomt niet aan je lot, dat is je karma,
daar geloof ik wel in. Ik sta er zelf soms ook van te kijken. Ik weet
natuurlijk niet of mensen het tegen hun kinderen vertellen, of dat
het self-fulfilling prophecy is. Dat ontdek je nooit.'
'Het is geen spelletje, ik neem het bloedserieus. Vóór de
Bijlmerramp had ik drie keer dezelfde droom. Er was een vreemde
geur en zilverpapier dwarrelde naar beneden. Die voorspelling
heeft mijn fanclub met handtekening en datum opgeborgen in een
kluisje en weer tevoorschijn gehaald toen het was gebeurd. Er
kwam eens iemand uit Utrecht op visite die iets wilde weten over
zijn stad. Ik vertelde dat de Domtoren af zou breken. Ik heb de
gemeente Utrecht nog gebeld en gewaarschuwd, en ja hoor, de
toren brokkelde af.' Uit de kast haalt De Gelder alle knipsels die hij
in de loop der jaren verzameld heeft. Alle zijn voorspellingen, net
jes uitgetikt, mappen met pagina's uit de Privé, Paravisie en Tong
Tong/Moesson. Keurig geordend, met elastiekjes en paperclips
vastgebonden. Een foto waarop De Gelder naar een afgebrokkelde
toren van de Dom wijst, een waar hij bij de puinhopen van de
Bijlmerramp staat. Allemaal gebeurtenissen die De Gelder heeft
gezien in zijn dromen of in zijn kristallen bol.
Keerzijde
'Mijn gaven hebben als consequentie dat ik geen kinderen kon krij
gen. Ik heb wel twee relaties gehad, maar ik had ontzettende angst
om kinderen op de aarde te zetten. Mijn vriendin vond dat bela
chelijk, maar ik durfde niet. Het was 1950 en ik dacht; als er weer
oorlog komt, moeten ze misschien in een kamp en dat is dan mijn
schuld want ik heb ze op de aarde gezet. Later, ik was in de dertig,
stelde ik mijn mening wel bij, maar toen was ik zo druk aan het
werk, dat ik dacht: laat maar.'
'Ik ben heel jong volwassen geworden in het kamp. Maar van al
het slechte leer je iets, dat is het goede van het slechte. Het bestaan
van elk mens heeft een bedoeling, en ik denk dat ik voor mijn
familie moest zorgen. Ik was al snel de jongste man in huis. Na de
scheiding van mijn ouders moesten mijn moeder en mijn zusje
voor therapie naar Oegstgeest, naar dokter Bastiaans [omstreden
psychiater, gespecialiseerd in psychosomatiek en traumaverwer
king van oorlogsslachtoffers, SvR], Mijn oma had een trauma door
het kamp en kwam in een psychiatrische instelling in Wolfheze
terecht. Ik zelf heb nooit ergens kunnen enten. Dat kwam ook door
mijn baas. Als ik ergens gewend was om te werken, moest ik weer
weg. Hierdoor bleef ik een oppervlakkige jongen.' Toch brak het
kampverleden ook bij De Gelder op. Toen hij rond de 55 jaar was,
stortte hij onverwachts in. Dit zou door het oorlogsverleden zijn
gekomen en hij kreeg een overbruggingspensioen.
De laatste tijd doet hij het rustig aan, sessies geeft hij niet zoveel
meer; huidkanker en chemotherapieën hebben hem danig afge
zwakt. 'Mijn levensopdracht is; aanpassen. Nu ik huidkanker heb,
moet ik me weer aanpassen. Mijn stem vertelt me niet waarom ik
huidkanker gekregen heb. Ik zou zelf niet weten wat deze kanker
voor mij moet betekenen, terwijl dat best wel een handicap is.
Mensen kwamen vroeger bij mij thuis voor een consult, maar door
de chemotherapie ben ik aan het minderen.'
Gedachtevorm
'Toen ik jonger was, had ik veel meer paranormale ervaringen.
Maar nu ik ouder wordt, heb ik dagen dat ik niets merk. Ik hoop
wel dat het terugkomt want ik mis het wel. Het is een leuk en
spannend idee dat je contact hebt met een wereld die je niet kunt
zien, al heb ik er zelf nooit voordeel mee gehad. Ja, mijn oma is een
paar keer teruggekomen na haar overlijden, terwijl zij juist een
nuchtere vrouw was. Ze zei altijd: "ik zal nooit terugkomen als ik
dood ben, want daar geloof ik niet in." Maar uitgerekend zij liet
zich een paar keer aan mij zien. Ik denk dat dat komt omdat ze mij
wilde bewijzen dat die andere wereld toch bestaat. Dat vind ik erg
sympathiek van haar.'
De gedachtevorm die bij zijn Surinaamse buurvrouw de boel in de
brand stak, is nu verdwenen. 'Eerst kwam er een ploeg Nederlanders
die heel agressief tegen het wezen gingen praten. Dat hielp niet.
Toen kwam er een Afrikaans medium. Hij ging overleggen, bleef
beleefd en ging vriendelijk in onderhandeling. Dat hielp wel. Ik was
erbij toen ze de gedachtevorm in een ronde aarde pot duwden. En
die buurvrouw hield het inderdaad aan met de man van haar buur
vrouw. Tja, zulke dingen moet je ook niet doen.' o
mei 2004
