1
1
S
a*
Erfenis
Popstad nr. i
column
Volgens Vilan van de Loo
Den Haag rockt!
Mijn moeder ruimt haar verleden op. Ze heeft geen zin meer in spullen
van vroeger en dan, na jaren huwelijk woont ze heerlijk in een flat en daar
heeft ze alleen ruimte voor het heden. Wat deel uitmaakt van hetgeen
daarvoor bestond, verdeelt ze over de drie dochters. Ik ben de middelste.
Eindelijk is er een boek met een chronologisch overzicht
van Haagse bandjes, zangers en zangeressen uit de perio
de 1956-1978. In Den Haag Popstad nr. 1 staan ze allemaal.
Van de Golden Earring tot Bram Vermeulen. Opvallend
zijn de vele Indische bandjes die deel uitmaakten van de
Haagse popscene. Wist je bijvoorbeeld dat de dochter van
George de Fretes en loyce Aubrey, Wanda, wereldbe
roemd was in Den Haag? Vijfjaar speurwerk hebben
geresulteerd in dit naslagwerk met veel originele foto's
dat, hoewel hier en daar onvolledig, toch een goed beeld
geeft van de bakermat van de Nederpop.
Den Haag Popstad nr. 1
Haagse bands 1956 -1978
door Robert Mindé
Carmiggelt: 212 pagina's (gebonden)
ISBN go 808156 16
Prijs: 22,50
Dat de trouwreportage mij toebedeeld werd, vond ik leuk. Foto's van
twee jonge mensen die mijn ouders zouden worden, beiden vol blijd
schap over wat ging komen. Verderop in de tijd, een foto van mijn moe
der toen ze van mij in verwachting was. Mijn zusjes kregen ook spullen
en onderling ruilden we, zodat elk van ons ongeveer hetzelfde bezat. Het
ging best. Tot voor kort, tenminste.
Al jaren lagen er in een schoenendoos oude filmpjes, waarvan niemand
zich eigenlijk goed herinnerde wat erop stond. 'Neem mee!', riep mijn
moeder tegen mijn jongste zusje, opgelucht om weer wat verleden tijd
kwijt te kunnen raken. Dat deed mijn zusje. Ze liet het materiaal op een
cd-rom zetten en mij stuurde ze een kopie van het schijfje. Op de film
pjes zag ik mijn moeder als jonge vrouw. Lopend in het park, aanwezig
op een feest. Een montere vrouw. Opgestoken haar, jurken in vrolijke
kleuren, leuke schoenen. Bijna een vreemde voor me. Er is een opname
waarop ik naar mijn moeder ren en zij me optilt. Het ontroerde me.
Daarna werd ik verdrietig, omdat mijn moeder in haar flat geen plaats
meer heeft voor dat filmpje.
In het mooie Achteraf bezien bestudeert Greet Gaudreau het leven van
haar moeder, zoals ik dat nu met de filmpjes doe. Verschillen zijn er
volop: haar moeder woonde in Indië, de mijne in Brabant, de een werkte
buitenshuis als onderwijzeres, de ander zorgde voor man en kinderen.
Haar moeder is overleden, de mijne leeft. Maar beide dochters hebben
haar herinneringen gekregen en leren daaruit dat de vertrouwde moe
der toch iemand is die we minder goed kennen dan we dachten: 'Mam
deed haar werk met vanzelfsprekende toewijding en nauwgezetheid
want als een moederloos Indokind was ze streng grootgebracht in
Holland. In haar kosthuis was plichtsbetrachting een eerste deugd.
Ze leeft allang niet meer, maar wat me af en toe nog aandoet, is mijn
totale onwetendheid van haar vroegere leven. Niet dat ze dood is doet er
toe, maar dat ze voor ons allen bijna een vreemdelinge is geweest. De
sleutel die toegang geeft tot de werkelijke persoon van mijn moeder ligt
begraven in die verre, voorbije tijd die voorgoed afgesloten is.'
Vreemd dat ik altijd vond dat Indië nog bestond, in fotoboeken en oude
films. Het verleden leek me afgerond, dus klaar om onderzocht te wor
den. Maar nu ik zelf getuigenissen van vroeger bezit, weet ik beter. Een
doos met herinneringen is te weinig voor de volgende generatie. Er
hoort een stem bij, die antwoord geeft op vra
gen naar wie er op de foto's staan, wanneer die
film gemaakt is, en hoe het kan dat die ene
tante er wel bij was en een andere niet. Dat
zijn de sleutels waar Greet Gaudreau over
schrijft. Geen beeld bestaat zonder het verhaal,
en op de een of andere manier lijkt het zo te
zijn, dat moeders die verhalen kennen.
Greet Gaudreau: Achteraf bezien (Uitgeverij
Moesson, 1979). Bezorgd door F.G.P. Jacquet.
6
moesson
