In de hel van de Stasi; Het surrealistische
leven van een Nederlands-Indische-Chinees
door Xing-hu Kuo
Anita Tyvke Verlag:425 pagina's (paperback)
ISBN 3 923434 984
Bestellingen: tel/fax 010-431 73 97
of e-mail: adsl3278n@tiscali.nl
(ook voor lezingen)
Prijs: 19,90
Hf» xurmitMUchc fcvrn tun cci
NcdtTlandvIndUche-Chlncp»
Kuo's behandeling. Zo krijgt hij eindelijk zijn insuline en wordt contact
met medegevangenen toegestaan. Na schrijfacties van de Zweedse tak
van Amnesty International en onderhandelingen met West-Duitsland
komt Kuo na zeven jaar en vier maanden vrij. West-Duitsland betaalt
vijftig duizend Westmark voor hem. Hij gaat in West-Duitsland wonen
en begint daar zijn journalistieke carrière.
De zeven jaar gevangenschap hebben hun sporen nagelaten. Kuo praat
er laconiek over, maar hij is lichamelijk en psychisch beschadigd.
Kuo:'Na mijn gevangenschap ben ik met Duitse nauwkeurigheid
onderzocht. Ik werd honderd procent gehandicapt verklaard en heb
dan ook een kortingskaart voor het openbaar vervoer. Volgens mijn
rapport heb ik een irreversibele Persönlichkeitswander doorgemaakt.
Dat klopt natuurlijk; ik ben niet meer de naïeve jonge persoon van
voorheen. Ik heb regelmatig last van depressies en ben bang in kleine
ruimten. Maar dat is inmiddels al zo lang; ik raak er langzamerhand
aan gewend. Eigenlijk mag ik niet klagen, want de kans is groot dat ik
niet zou leven als ik geen Stasi-gevangene was geweest.Tenslotte zijn
tijdens de staatsgreep van Soeharto in 1965 zo'n twee miljoen com
munisten en Chinezen vermoord. Alle studenten die net als ik in com
munistische landen studeerden, werden door Soeharto teruggeroepen.
Niemand van hen leeft meer.'
Gerechtigheid
In Duitsland is Kuo inmiddels een bekend gezicht. In de media is hij de
favoriete 'ervaringsdeskundige'over Stasi-misstanden.
Na de eenwording van Duitsland in 1990 probeert Kuo zijn recht te
halen. Hij klaagt zijn Stasi-verhoorder aan en de arts die hem vier jaar
lang insuline ontzegde. In de eerste zaak wordt Kuo verteld dat er niet
genoeg bewijs is en de tweede zaak wordt, ondanks drie getuigen, na
tien jaar geseponeerd. De arts (inmiddels 74) zou te oud zijn, met de
zaak 'wordt geen landsbelang gediend' en bovendien is 'de kans dat
het incident zich zal herhalen miniem'. Kuo probeert zijn frustratie
erover weg te werken door voor medegevangenen uit Bautzen de
ingewikkelde Duitse regelgeving te trotseren om hen aan schadever
goedingen te helpen. Gerechtigheid is dan wel aan zijn neus voorbijge
gaan, maar niet aan die van mensen die hij helpt.
Is Kuo nu een verbitterd man? Op de vraag of hij iedere dag nog met
haat leeft, antwoordt hij lachendr'Nou misschien één keer in de
maand.'
oktober 2004 47
