Brieven
Griselda
Minta maaf
Tegengestelde kampen
Begrip
Kopi tubruk
Spoorloos
Graag wil ik reageren op het interview van
Griselda (Visser) Molemans die ik sinds haar
sportpresentatie al bewonder. En nu hele
maal, sinds blijkt dat zij net zoals ik Indo-
afrikaanse roots heeft. Ik wist al dat zij van
Indische afkomst was, maar na het lezen
van haar interview (Moesson, november 2004
pagina 12) werd ik nog enthousiaster. Ook
bewonder ik dat haar ambitie nog steeds
niet gedoofd is, sterker nog: ze wil zich nog
meer ontwikkelen in Amerika. Ik vind het
echt te gek, dat ze toch weer een uitdaging
weet te vinden. Maar bovenal blijft ze heel
nuchter, heeft geen kapsones en blijft vooral
zichzelf. Mooier kan niet, toch?
Trouwens, een tante van me stond in dezelf
de Moesson, zij vertelde over haar leven in
Poerworedjo. Zeer herkenbaar; mijn vader
vertelde hier veel over. Kortom, ik vond het
allemaal zeer boeiend.
Francesco Hoed
Onder 'Loh' van Mylène Siegers op pagina
31 van het novembernummer van Moesson,
schreef u als naschrift 'Minta ampun!'. Als
het om een excuus gaat in de zin van 'Neem
mij niet kwalijk' zegt men in het Bahasa
Indonesia voor zover ik weet 'Minta maaf
en niet 'Minta ampun'. Minta ampun is een
uitroep van irritatie of verbazing.).Maaf
voor deze kleine correctie!
Een Indische dame uit Heeten
kookte wel heel slechts Hollands eten,
maar van kwee talam
en sate ajam,
daar had ze wèl kaas van gegeten
Harold Charles, Maastricht
Ik wil graag een stukje ervaring met u
delen, om aan te geven hoe ontzettend
verschillend de naoorlogse jaren voor de
bewoners van Indië/Indonesië konden uit
pakken. Het is de meest bizarre ervaring die
ik heb meegemaakt. Het is een voorbeeld
van hoe dingen anders kunnen zijn dan ze
lijken. Na een gevecht met de TNI uit Java,
die Bali trachtte te veroveren, zag ik dat één
van de KNIL-ers een jonge krijgsgevangene
een ontzettend pak rammel gaf. Hij was
een Indo. Ik liep naar hem toe, omdat dat
niet tot onze gewoontes behoorde. Hij zag
mij en bulderde meteen: 'Mag ik mijn eigen
zoon een pak rammel geven wanneer hij
ontzettend fout is geweest?' Vader en zoon
in tegengestelde kampen. Het zal niet het
enige geval zijn geweest.
H.C.M. Smit, Terneuzen
Onlangs vertoefde ik in een luxe hotel in
één van de Verenigde Arabische Emiraten.
Ik had mij niet gerealiseerd, dat ik er tijdens
de islamitische vasten (Ramadan) verbleef.
De leiding van het bewuste hotel had in
een bescheiden brief aan de verblijvende
gasten verzocht om tijdens de Ramadan
enigszins rekening te willen houden met
onder meer kleding tijdens ontbijt/lunch en
de avondmaaltijd. U raadt het al: met name
de vrouwen (geen dames dus!) verschenen
nog bloter dan bij wijze van spreken aan
het strand. Over fatsoen en respect voor
anderen gesproken. Nu komt het: 's Avonds
tijdens het avondbuffet werd mij gevraagd
welke wijn ik wenste te gebruiken. Daarop
antwoordde ik, dat ik best acht dagen
zonder alcohol kon en dat ik mij tijdens
dit verblijf achter hun gewoonten opstelde.
Dit standpunt maakte zoveel indruk, dat ik
de avonden nadien niets hoefde te betalen!
Juist in deze tijd leek het mij passend om
deze ervaring eens publiekelijk te melden.
Met respect voor elkaar komt men nog
veel verder dan gratis avondmaaltijden! Bij
mijn vertrek kreeg ik twee (mogelijk uit
Aalsmeer) orchideeën mee!
Kleis van Dijk, Enschede
Als ik de Kaffeeklatsch nog even mag voortzet
ten: gedurende al mijn jaren in Israël heb
ik menigmaal Kopi tubruk besteld. Daar
noemen ze het modderkoffie. En raad nou
eens wat dat in het Hebreeuws is? Kaffee bots!
James L. Rudelsheim
Dit is een foto uit de gelukkigere jaren van
een KNIL-militair met zijn vrouw, mevrouw
Kuen uit Ambarawa. Zij hebben twee kin
deren uit dit huwelijk gekregen, een zoon
genaamd Peter, geboren in 1944 en een
dochter Maria Clasina Gertruide, geboren in
Djakarta in 1950. Zij hebben altijd in Men-
teng gewoond. Toen Maria vier jaar was, is
haar moeder samen met haar weggelopen.
Haar moeder had gehoord dat hij een an
dere vrouw had. Peter heeft ze niet kunnen
meenemen. Ze hebben zich al die tijd schuil
gehouden, totdat de vader vertrok met zijn
nieuwe vrouw met haar twee ldnderen en
met Peter. Ze zijn naar Nederland terugge
gaan met de grote stroom KNIL-militairen.
Sindsdien is niets meer van hen vernomen.
De moeder, mevrouw Kuen, heeft haar doch
ter haar eigen naam gegeven, zodat ze haar
niet meer van haar kunnen afpakken. Ze
heeft het meisje Maria dus zelf opgevoed en
altijd verzwegen hoe haar vader heette. Ook
nu nog weet Maria de naam van haar vader
niet. Haar moeder is inmiddels overleden en
heeft het geheim meegenomen in haar graf.
Heel triest. Zelf is Maria getrouwd en heeft
drie kinderen. Ze is inmiddels grootmoeder
geworden van een kleinzoon, nu driejaar
oud. Haar kinderen vragen steeds: 'Wie is
opa en waar is hij en waar is oom Peter?'
Zelfs de kleine jongen vraagt naar zijn
andere opa. Maria wil graag haar vader en
broer Peter vinden. Daarom deze foto van
haar ouders. Zelf is Maria erg licht en heeft
een stevig postuur en zij is langer dan de
gemiddelde Indonesiër. Ook haar kinderen
zijn licht van kleur en heel lang. Alleen
spreken ze geen Nederlands, hoewel ze vaak
in het Nederlands worden aangesproken.
Helaas heb ik geen achternaam van Maria's
vader, maar hopelijk is er misschien een
oude collega die hem herkent. Dan is het
mysterie eindelijk opgelost en kunnen broer
en zus en wie weet vader, elkaar nog in de
armen sluiten. Het zou een mooie sluitstuk
zijn en een goed begin.
Reacties graag aan Rose Lans, e-mail: rosita-
lans@excite.com. Telefoon: 06 - 23 000 352.
30 moesson
