Het is alweer januari 2005 en ik wil natuurlijk in de eer
ste plaats alle lezers van Moesson een gelukkig en gezond
nieuwjaar toewensen.
DOOR CISKA CRESS O FOTOGRAFIE SERGE LIGTENBERG
Ciska Cress
in Indonesië
Ik ben drie weken in Nederland en moet vreselijk wennen aan
het klimaat, maar ik sla me er wel doorheen. Ik ben zes
maanden in Indonesië geweest en ontzettend verwend
met het warme weer. Als ik dit schrijf, denk ik terug aan
de leuke tijd met al mijn vrienden daar. Ik denk aan
de tijd dat fotograaf Serge Ligtenberg met zijn gezin
overkwam en wij met z'n allen twee leuke weken be
leefden. Er werd natuurlijk ook hard gewerkt. Eén van de
leuke dingen die wij gedaan hebben is eten op een varende
perahu in Bogor. Ik had die dag gepland om te werken én leuke
dingen te doen. We hadden alles van tevoren met de chauffeur bespro
ken. Hij wist de weg, zei 'ie, en kon ons ook bezienswaardigheden laten
zien. Ik had al vaak opgemerkt dat wanneer je met een Indonesiër
spreekt en vraagt of hij het begrijpt, ze allemaal zeggen: ja hoor, ik heb
alles begrepen. Maar ondertussen, ze begrijpen er geen snars van. Ook
die dag. Ik had gehoord dat de specialiteit van Cianjur'kulit goreng' is,
en dat er ook een warung was waar ze een speciaal soort saté verkoch
ten. Ook wilden we naar de warmwaterbronnen in Cipanas. Helaas
reed de chauffeur verkeerd en in Cianjur bleef hij alsmaar in de rondte
rijden. Hoe vaak wij vroegen naar die warung, steeds stuurden ze ons
van links naar rechts en weer terug. Het werd warmer en warmer in
de auto en de stemming was onder het nulpunt. Aangekomen bij de
warung bleek die pas open te gaan om vijf uur. Wat nu? We besloten
de'kulit goreng'fabriek op te zoeken. Misschien hadden we meer
geluk. En ja hoor, heel snel vonden wij het restaurant dat kulit goreng
serveert. Het restaurant was nog niet open, maar wij kwamen niet om
te eten. We wilden foto's maken en weten hoe de kulit bereid moest
worden. En of de eigenaar mij misschien het recept wilde geven. Ja
hoor, we mochten de keuken bezoeken en ook kijken naar de bakken
met kulit. Ik schrok! Eén blik in de keuken en ik zag de drellen die kulit
moest voorstellen. Ik zei tegen Serge:'Maak hier maar geen opnames
van, want ik geloof dat de mensen in Nederland zo absoluut geen kulit
goreng gaan maken.' Ik kon hier niet met volle overtuiging een recept
van maken. Zo, dat was dan de tweede teleurstelling. Dan maar op
zoek naar de warmwaterbronnen in Cipanas. Weer die warme auto in
en de weg op. Het was zo druk op de weg, over een stukje van dertig
kilometer deden wij ongeveer drie uur, en het werd almaar warmer en
warmer.
Eenmaal in Cipanas hebben wij verschillende keren gevraagd naar de
bronnen. De een zegt links, de andere rechts. Geen warmwaterbronnen
te zien. Het enige dat warm was waren onze flessen water. De tempe
ratuur in de auto was zo hoog opgelopen dat de flessen bol stonden
van de hitte.Teleurstelling nummer drie. Wat nu te doen? Onderweg
naar huis kwamen we bij het recreatiepark Lido, vlakbij Bogor. Ik wist
datje hier voortreffelijk kon eten en met een perahu het meer op kon
om van het uitzicht te genieten. We hebben gevraagd of we opnamen
konden maken en of de perahu kon varen wanneer wij aan het eten
waren. Het mocht! We hebben een leuke perahu uitgezocht en de
serveerster kwam ons de menukaart brengen. De perahu was zeker
tien tot twaalf meter lang en drie meter breed. De bamboestammen
waren aan elkaar gebonden en daaronder hingen ongeveer achttien
plastic tonnen. Dit om de hele zaak drijvende te houden. In het midden
was een huisje, saung, gebouwd van bamboe en op de houten vloer lag
een tikar. We hebben een aantal gerechten besteld waarvan ik er één
voor u heb genoteerd. Geserveerd met nasi goreng was het een verruk
kelijke combinatie.
Nadat de foto's genomen zijn, hebben we heerlijk gegeten en van een onge
looflijke mooie vaarroute genoten. Alle ellende van de dag was snel verge
ten. Ik hoop dat ook u van deze recepten zal genieten en sluit weer af met:
Selamat makan en tot de volgende maand.
moesson
