Brieven
Verrassing!
17 augustus (1)
17 augustus (2)
Twee vragen (2)
Katrina
Selectieve ignorantie
Terug van vakantie trof ik onlangs tot
mijn verrassing het boek 'Neffer Karnbek'
bij mijn post aan! Ik ben er heel blij mee
(prachtig document, zeker voor mijn gene
ratie 70+) en een beetje trots de Indo-test
zo goed te hebben gedaan. Graag meer
leuke initiatieven. Ik geniet al heel lang
van uw blad. Poekoel teroes! Met harte
lijke dank en u veel succes en inspiratie
toegewenst.
E. Van Dijk - van Daalen, Voorschoten
Onze minister van Buitenlandse Zaken
mag namens zijn regering - na zestig jaar!
- Indonesië vertellen dat Nederland 17
augustus als de onafhankelijkheidsdag
van dat land 'erkent'. Wat een achterlijke,
pathetische never-ending soap. Zo echt Ne
derlands. Geen enkel ander land bemoeit
zich met het soevereine recht van een vrije
natie om zelf zijn onafhankelijkheidsdag
te bepalen. Niemand vertelt Frankrijk om
14 juli op een andere datum te vieren.
Engeland vertelt Amerika ook niet om
Independance Day niet op 4 juli te vieren
Bestond er maar zoiets als een award
voor het meest absurde politieke toneel.
Ik had Nederland die graag gegund. En
wat zeggen de Indonesiërs hier eigenlijk
zelf van? Ach, tai koetjing. Het zal ze worst
wezen wat die 'tempo doeloe Uncle Toms'
allemaal nog kunnen bedenken. Zij heb
ben hun vrijheid niet cadeau gekregen.
Honderdduizend Indonesische doden heeft
die vrijheid gekost en aan de Nederlandse
kant zesduizend. Kan het nu eens een keer
begrepen worden? Indonesië mag trost
zijn vrijheid vieren op die datum die zij
belangrijk vinden.
Hiduplah Indonesia Raya!
EA. Muller, Zutphen
Indonesië behoeft geen excuses van
Nederland voor het verleden. Een edel
moedig gebaar gezien in het licht van
de Nederlandse politiek na 1945 en de
tragische gevolgen daarvan (politionele
acties en dergelijke) ook voor vele Indi
sche Nederlanders. Nu, na zestig jaar, was
Nederland vertegenwoordigd bij de viering
van Onafhankelijkheidsdag in Jakarta op
17 augustus in de persoon van minister Bot
van Buitenlandse Zaken. Ook erkent Neder
land nu de territoriale integriteit van het
Indonesische grondgebied. Overigens is dit
reeds eerder gegarandeerd voor de landen
van de ASEAN, de Alliantie van Zuidoost
Aziatische Naties. Hopelijk is de lucht nu
geklaard voor een volledig herstel van de
vriendschapsbanden tussen beide landen
én volkeren.
J.C. Bouwens, Den Haag
Graag wil ik een reactie geven op de brief
van de heer Mohr in Moesson van septem
ber. Mijn vader woonde in Indië van 1900
tot 1906, in Weltevreden. Hij bezocht
daar het K.W. III Gymnasium en later, als
student, ging hij nog drie maanden bij
zijn ouders logeren. Hij had zijn hart aan
Indië verloren. Toen ik klein was vertelde
hij vele verhalen uit zijn Indische jaren. En
dan had hij grote pret als hij 't liedje zong
Udjan datang, kambing larie
Matros mabok, delapan hari
Komt dit uit zijn schooltijd of uit zijn stu
dententijd, want hij was natuurlijk lid van
Pohon Klappa. Daar mijn vader altijd op
West Java heeft gewoond denk ik dat het
uit die streek komt.
J. Erenstein, Zeegse
Het was de zaterdagochtend voordat
Katrina haar aanslag deed op New Orleans
en de kust van Mississippi en Alabama.
Hans, onze zoon die ten noordoosten van
New Orleans woont, wilde weten waar
we heen zouden vluchten. We hadden de
televisie nog niet aan gehad en waren in
de veronderstelling dat Katrina wel weer
door Florida en de kust van Alabama zou
razen, zoals zoveel hurricanes deden. Wij
wonen in Metairie, een suburb ten westen
van New Orleans. Ik vroeg Hans: Vluchten,
waarom? Hij en zijn gezin hoopten in Shre-
veport. Noord Louisiana of in Pine Bluff,
Arkansas logies te vinden. Ik belde dus Big
Boss Marina op en reserveerde een cabin.
We vertrokken na de lunch. Ofschoon
Katrina pas maandag verwacht werd waren
er genoeg vluchtelingen op de weg. We
kwamen pas na tienen aan in de Marina.
Na enkele dagen belde ik onze dochter in
Marion, NC op. Het gevreesde was gebeurd.
New Orleans was verwoest. Blijf maar bij
ons, zei ze. De volgende ochtend vertrok
ken we, de dag daarna kwamen we in
Marion aan. De wereld zag intussen hoe
het erbarmelijke tafereel langs de Golf van
Mexico zich afspeelde. We beseften nog
niet dat ons huis, onze city kapot was ge
slagen. Ashley zat dagenlang via de laptop
met haar vrienden te huilen. Ieder had wel
een verhaal te vertellen over hun misera
bele toestand. We besloten in Ashville een
huisje te zoeken, omdat Ruud geregeld
bij de dokter moet zijn, Ashley moet naar
school en Nanna moet een nieuwe baan
vinden. We vonden een appartement dat
op 7 oktober vrij komt. We hebben Ashley
bij de High School geregistreerd. Het dringt
nu tot haar door dat haar vorige leven voor
bij is. Haar kameraden gaan ook naar een
nieuwe school. Het is in treurig. We zijn nu
oud en hebben het een en ander geleerd in
ons leven. Als we de zaak nader bekijken
hebben we het goed, we zijn er levend van
afgekomen, de hele familie en de hond.
Hans en gezin zijn naar Baton Rouge ver
huisd waar ze een huisje hebben kunnen
huren. Baton Rouge heeft nu dubbel zoveel
inwoners, zei de nieuwsreporter. Ryan en
Eric, de teenagers, zijn voorlopig niet in
school en helpen de aannemer om hun
huis weer leefbaar te maken. Renee, onze
schoondochter, heeft familie bij zich om
te helpen met het repareren. In tijden van
nood leer je je vrienden kennen, zegt men.
Het geeft ons een warm gevoel te weten
wat onze vrienden voor ons willen doen. Ik
heb me altijd gezegend gevoeld een Indo te
zijn, keer op keer voel ik dat we niet alleen
zijn, dat we stevig vast zitten in een kring
die zich om de wereld heeft verspreid. Het
is onze rijke nalatenschap voor onze kinde
ren en kleinkinderen.
Mar Schuller, Ashville (LA)
Naar aanleiding van het artikel van Jan
Banning 'Dwangarbeid in Birma' in Moesson
van augustus jongstleden intrigeerde mij
de laatste zin uit de reactie van de voorzit
ter van het Comité Herdenking Birma-Siam
Spoorweg: 'De consul-generaal vertegen
woordigt niet het regime maar de bevol
king.' Als ik het dus goed heb begrepen was
hij niet benoemd door het regime daar,
maar unaniem gekozen door de bevolking
34
moesson
