I
I
*v *JHR
ii#»'j.'~ •jj* >^v* '"w
'W^öildsö
Wfr' \v
SttoStakStóïiÖ
süg»thmji ^~or: >^7>j
gijiinM
Dit is een onbekende jeugdfoto van Beb Vuijk. De bos bloemen doet vermoe
den dat de foto tijdens een feestelijke gelegenheid is gemaakt.
Het laatste half jaar van haar internering bracht Beb Vuijk door in het
kamp Kampong Makassar. In tegenstelling tot vele andere vrouwen die
gebroken uit de Japanse gevangenschap komen, heeft Beb Vuijk een
louterende werking toegeschreven aan de ellende. In haar eerste brief
aan het thuisfront in Nederland schrijft ze:'En nu dit achter mij ligt voel
ik een wilde triomf dat ik naar lichaam en geest ongedeerd en met winst
van een grotere zelfkennis door deze gruwelijke periode ben heen ge
komen, bewuster ben geworden en leven en mensen beter kan verstaan.'
Pro-Republikeins
Toeval of niet, gelijktijdig met haar idee door de kampervaringen sterker
in het leven te staan, treedt op haar veertigste levensjaar een ander
transformatieproces op. Voor de oorlog komt haar maatschappelijke
betrokkenheid tot uiting in haar scherpe oog voor de sociale verhou
dingen in de kolonie. Ze had vooral oog voor raciale discriminatie en het
machtsmisbruik en de geborneerdheid van de koloniale toplaag. Na de
Japanse tijd gaat ze een stap verder. Ze maakt een expliciete politieke
keuze voor een volledige onafhankelijkheid van Indonesië, los van enige
band met Nederland. Eigenlijk ontstaat deze politieke opvatting al in de
laatste maanden dat ze in het kamp Kampong Makassar verblijft. Daar
zorgt ze voor commotie onder haar medebewoonsters door haar pro-
Republikeinse opstelling.
Een vrij Indonesië is in Bebs ogen onvermijdelijk omdat de Indonesiërs
na het Japanse juk, dat onder hen zoveel meer slachtoffers en lijden
mui..'1 u-
