Tempo Doeloe o Lezers schrijven
Vrienden hadden mij getipt - ik spreek hier van de jaren vijftig
in Djakarta - dat in het Tangerangse, in de buurt van de Roxy-
bioscoop een goede eettent was geopend. Een Javaan, Pak
Soewiryo, serveerde daar zijn specialiteit Tong Seng. Tong Seng
is saté kambing overgoten met gulaisaus en geserveerd met
bami.
DOOR JOHAN SLEURINK
jt -ii
Als Indischman uit Midden-Java, klonk dat cu
linaire bericht mij als muziek in de oren! Met
de BSA-motor van de baas, toen de Garuda,
spoedde ik mij naar het adres. En ja hoor,
klaarblijkelijk had de kabar angin Djakarta en
omstreken al bereikt. De rij voor de warung
van Pak Soewiryo overtrof de lange rij patiën
ten bij de huisarts tijdens een griepepidemie!
Na lang wachten was ik aan de beurt en
bestelde tegelijkertijd twee porties en
aangezien mijn moeder geen geitenvlees
mocht eten, nam ik voor haar putu bumbung
(rijstcake bereid in bamboekoker) en pisang
goreng mee.
Toen ik die lekkernijen in de zadeltas wilde
stoppen, ontdekte ik een wollig hoopje dat
zich bij de uitlaat lag te warmen. Desge
vraagd vertelden omstanders dat het om een
zwerfhondje ging. Ik had het hart niet om dat
kleine creatuur weg te jagen en stopte het
hondje in de andere motortas en tufte naar
mijn moeders huis.
Zij was ook een dierenliefhebster en stopte
haar - het bleek een teefje te zijn - in een teil
met geurige shampoo en gaf haar een goede
wasbeurt. Mijn moeder warmde wat kippen
soep en gaf die met rijst aan de vondeling.
Klaarblijkelijk had die al lang niet gegeten,
want zij schrokte het voedsel tot de laatste
korrel op. Met een volle maag kroop zij in een
doos met handdoeken die mijn moeder intus
sen had klaargelegd en tevreden sliep zij in.
Toen kwam midden jaren vijftig de exodus
van de Indo's naar het onvriendelijke en
koude Holland. Roxy kon niet mee, omdat wij
zelf niet eens wisten waar wij terecht zouden
komen. Het afscheid tussen mijn moeder en
Roxy was hartverscheurend. Ik heb mijn moe
der nog nooit zo zien huilen en dat voelde
Roxy ook, want zij likte mijn moeders tranen
weg alsof zij haar wilde troosten.
Later schreef mijn zuster dat Roxy die schei
ding niet lang had overleefd. Zij snuffelde
Lezers schrijven...
Wil je ook in deze rubriek komen, schrijf
dan een verhaal over een specifieke
gebeurtenis of herinnering uit de tijd
van vóór de repatriëring. Schrijf rond
de 500 woorden en stuur ofe-mail dit
- samen met een bijpassende foto - naar
Moesson. Iedere maand wordt het beste
verhaal geselecteerd. Moesson bedankt
Johan SIeurink voor zijn bijdrage.
Een naam was gauw gevonden,
wij noemden haar Roxy, naar
de bioscoop waar ik haar had
gevonden.
Roxy groeide, dankzij de goede
zorgen van mijn moeder, op
tot een prachtige dwergpoedel. Elke ochtend
ging mijn moeder, met Roxy achter haar aan,
naar de voorgalerij om op Usin, de tukang
daging te wachten. Steevast kreeg Roxy een
stukje vlees van Usin.
Elke middag ging ik naar mijn moeder en
nam altijd wat lekkers mee voor bij de kof
fie, pasteitjes of risolles van Toko Oen. Aan
het geronk van de motor wist Roxy dat ik
aan kwam en vrolijk blaffend rende zij naar
mijn moeder om te waarschuwen dat ik in
aantocht was. Roxy rende dan naar mij toe en
blafte van blijdschap en hield niet op alvorens
ik haar had geknuffeld.
aan de deur van de kamer waar mijn moeder
had gewoond en bleef daar liggen wachten.
Zij at niet en zij dronk niet. En telkens als zij
motorgeronk hoorde, spitste zij haar oren.
Maar als bleek dat ik het niet was, ging zij
weer moedeloos liggen.
Twee weken na ons vertrek is zij gestorven
van verdriet door het gemis van haar baasje.
Als dieren een mensenhemel binnen mogen
komen, dan ben ik er van overtuigd dat zij
mijn moeder zal vinden. Samen zullen zij dan
in het hiernamaals op Usin, de tukang daging
zitten wachten.
30
moesson
