Fairbridge Farm 6 Tempo Doeloe
In de eetzaal, opnieuw tafelmanieren leren.
De post is uitgedeeld.
Kastie met Ellen Bones, Adri Ceerlings, Piet Burger, Hans Jansen en Marie Burger.
Kampmanieren
De Nederlanders in Australië waren te
herkennen aan hun magere lichamen
en slechte kleding. Bijna alle kinderen
waren te klein voor hun leeftijd. Vooral
de zogenaamde kampmanieren van de
kinderen (pakken watje pakken kunt
en ongedisciplineerdheid) baarden de
gastgezinnen zorgen. Fairbridge Farm
School, een opvang- en opleidingscen
trum voor Australische wezen, leek de
ideale locatie voor heropvoeding en
broodnodige bijscholing van de Neder
landse kinderen.
Direct na de oorlog en middenin de bersiap, verhuisden veel Neder
lands-Indische gezinnen naar Australië om te recupereren. Je kon
kiezen tussen Perth in West-Australië of Melbourne in Queensland.
Mensen werden opgevangen in hotels, pensions en bij gastgezinnen.
Zwakke gezinsleden werden in hospitalen verpleegd. Maar het kamp
had zo duidelijk zijn sporen nagelaten dat de gastgezinnen hulp moes
ten inroepen.
verplicht slapen (wat een opgave!) en 's middags sport en spel. In de
weekends kwamen de ouders op bezoek of er werden excursies geor
ganiseerd zoals een bush-wandeling of een dag naar zee.'
Een Australische en een Nederlandse zuster zorgden permanent
voor de kinderen.Tussen elfen twaalf was het feest, dan konden de
kinderen zwemmen in het zwembad in de Murray-river. In de eetzaal
werden opnieuw tafelmanieren bijgebracht. Ernst Kollmanm'Flet was
een streng regime, onder leiding van mijn ouders. We moesten alles
opeten wat op je bord lag. Dan pas het
dessert. Eerst wat goed voor je was, dan
pas het lekkere.'
Geweldig
De kinderen op Fairbridge Farm School
varieerden in leeftijd van zes tot veertien
jaar en sliepen er, in groepen en onder
begeleiding, in een aantal cottages. Ze
kwamen er op krachten en haalden hun
enorme leerachterstand in. De moeders
probeerden hun kinderen elke drie we
ken te bezoeken. Maar er waren natuur
lijk ook moeders die nog in Australië
in het ziekenhuis lagen. Veel kinderen hadden hun
vaders al jaren niet meer gezien. Het uitdelen van de post was dan
ook één van de dagelijkse hoogtepunten. Ernst Kollmann heeft het er
in ieder geval naar zijn zin gehad:'lk heb er enorm genoten en ben op
krachten gekomen.'t Was geweldig. Een verademing. Maar ik had de
bof dat allebei m'n ouders er waren. Anderen hadden soms wel heim
wee.' Na ongeveer tien maanden werd het verblijf op Fairbridge Farm
School beëindigd met de terugkeer van de gezinnen naar Nederland.
In het zwembad.
Streng regime
Ook Ernst Kollmann, voorzitter van de stichting Indisch Familie Archief,
kwam er terecht. Samen met zijn broer Guus en - als één van de geluk
kigen - samen met zijn vader én moeder, die er de Nederlandse leiding
hadden. Vader Kollmann gaf geschiedenis en sport, moeder Kollmann
verzorgde de ochtendklassen en lessen Frans. Ook was er tijd voor
toneel, dans en muziek. Ernst Kollmann: 's Morgens lessen, na de lunch
maart 2006 29
