I
-UA, JUUIMIMMI
Aankomst bij het nieuwe huis
helemaal niet dat er zoveel Indische mensen in Melbourne woonden',
zei Maudy toen haar lidmaatschap van Tempo Doeloe ter sprake kwam.
De vrouw die me de dag daarvóór had opgebeld, liet blijken dat ze
zich bij het lezen van het boek 'Uit Indië geboren' af en toe enorm had
gestoord. Ze vond het maar ongeloofwaardig dat de tweede generatie
in Nederland zo sterk met haar Indische achtergrond bezig zou zijn.
Dat moest ik écht verkeerd begrepen hebben. Ook Indische vriendin
nen die zij erover gesproken had, geloofden er niets van. Toen zij in de
jaren vijftig in Nederland arriveerden, hadden ze moeten assimileren. In
Australië trouwens ook. Alleen al de gedachte dat het Indische nu nog
levend is in Nederland, viel nauwelijks te verdragen, laat staan te pas
sen in haar beeld van de geslaagde migrant.
Een Nederlandse vlag
Twee dagen later zit ik in de trein naar Bendigo, een goudzoekers
dorpje twee uur sporen in de richting van Adelaide. Op bezoek bij Jaap
Brunier, op z'n Frans uitgesproken, hoewel hij hier gewoon John Brui
nier heet. Een man van tachtig die nog volop levenskracht uitstraalt,
een paar jaar later is hij niettemin overleden. Hij had de kop van een
woudloper, en vanachter zijn bril keek hij zonder vrees de wereld in.
De kousen hoog opgetrokken, als de padvinder die hij ooit was, of de
inspecteur van politie, een functie die hij in Indië lang had bekleed.
Een korte broek, die zijn gebronsde dijen goed deed uitkomen. Knieën
die van geen wijken wilden weten. De armen gespierd na jarenlange
arbeid op melkboerderijen. Een stem die, door zijn huwelijk met een
Australische vrouw uit de regio, voortdurend afgleed naar het Engels.
Op het moment dat de taxi bij huize Bruinier aankwam, stond John net
buiten in de aanslag om een Nederlandse vlag voor zijn bezoek op te
hangen. Als herkenningsteken. Bij het zwembad in zijn tuin wapperde
de Australische vlag. Het geluid van de windpijpen met de houten
klos in het midden bracht ons in een tropische stemming. Zijn vrouw
Helen was een lokale geschiedkundige, met diepe joodse wortels in
dit nieuwe werelddeel. Vandaar dat zij haar eigen opnameapparaat
liet meelopen met het mijne, om zijn verhaal ook voor hun kinderen
vast te leggen. De echtelieden hadden al een paar brainstormsessies
achter de rug, om zijn geheugen op te frissen. Die aantekeningen had
zij chronologisch op papier gezet.
Heimwee en weemoed
Tijdens het gesprek kwam Helen af en toe de ruime woonkamer bin
nen en ging dan even op een stoel rechts van de deur zitten. Naast
haar hing een manshoog schilderij, waarop zij in een karakteristieke,
36 moesson
