Oranje zalf
Poirrié's perikelen q Tempo Doeloe
Chérie Garcia - Smit
Dr. Jan W.L. Kleevens
The Pondok Rizka Group Bali - Indonesia
Huizenproject
Bungalowverhuur
Verkoop Balinees zilveren sieraden
Inlichtingen:
Peter Simons putu Reniasih J
tel. 024 - 622 14 38
GSM:06 - 30645293/22938163
y Wie schrijft, die blijft. Iedereen
heeft wel een verhaal!
Kijk op onze site
www.deBoekenmaker.com
of vraag de brochure aan om te zien
hoe wij uw verhaal in een boek kunnen
gieten. We doen dit al dertig jaar! Ego
documenten, reisverslagen of disserta
ties, in oplagen van 10 tot 10.000! U
kunt het zo gek niet bedenken.
Tel.: 026-3391209 of
^e-mail: info@deboekenmaker.com
In Memoriam
Malang, 25 november 1929
t Zelhem, 1 juni 2005
Op 1 juni a.s. is het een jaar geleden dat mijn lieve
vrouw Chérie plotseling overleed. Zij was in 1950
met haar ouders en broers gerepatrieerd uit Neder-
lands-Indië, kort daarna leerde ik haar kennen en
trouwde met haar. Nu voel ik de behoefte, ter hare
nagedachtenis, daar op deze plaats in de Moesson
aandacht aan te schenken. Ik mocht 52 jaar lief en
leed met haar delen.
C.H. Garcia, Kinderen en kleinkinderen
Jan Steenstraat 68, 7021 DV Zelhem
Leven en bijzondere dingen doen,
maar gewoon jezelf blijven, dat was jij.
Heden is onverwacht zacht en kalm
ingeslapen mijn partner, onze vader en
lieve opa
weduwnaar van
L.Hi. Musch (Lauty)
Tjalang (Ned.-Indië),
26 december 1926
t Doorwerth, 24 maart 2006
Iet de Weille-Krieger
Peter Jan en Willemien
Eline, Franka
Mariska
Wilmar en Lieve
Jelle, Robin, Simon
Correspondentie-adres:
Beethovenlaan 109
6865 DJ Doorwerth
De crematieplechtigheid heeft
op 29 maart 2006 plaatsgevonden in
crematorium 'Moscowa' te Arnhem.
'Ons lief Heerke mag eigenlijk niet toestaan dat kleine kiendjes zo'n jeuk hebben',
zei mijn Venlose schoonmoeder als ze zag hoe we de in kokers gepakte armen van
haar kleinzoon langs zijn lichaam hadden moeten vastbinden om te voorkomen
dat hij zich openkrabde. Daar had ze gelijk in. Jeuk is erger dan pijn, dat merkje
wel als je kruis jeukt en je niet kunt krabben omdat er mensen kijken.
Alweer een dik jaar geleden is het, dat we
hoorden dat onze achterkleinzoon Sef ook
last van dauwworm had. De schrik sloeg
ons om het hart, maar gelukkig zijn ze al erg
ver in de bestrijding van die aandoening en
bleef het jochie een boel ellende bespaard.
Toch moesten we onwillekeurig terugdenken
aan het eerste jaar dat we als jong echt
paar met twee kleine kinderen in Arnhem
woonden. En onze bijna één jaar oude zoon
zo'n last van dauwworm had dat we in arren
moede aanklopten bij een 'boergenezer' in
het Noord-Limburgse dorp Broekhuizen-
vorst. Met toestemming van onze huisarts,
die evenals de artsen van het St. Elizabeth
Gasthuis in Arnhem geen raad meer wist. De
natuurgenezerik ontving ons in de voorkamer
van zijn boerderij. Het was er vrij donker en
er stonden diverse heiligenbeelden die hem
bij wijze van dank waren geschonken. Na een
kort 'consult' overhandigde hij ons een oranje
dagzalf en een grijze nachtzalf. Hij vroeg er
maar een paar gulden voor en zei dat we niet
moesten schrikken van de uitbarsting van
jeukuitslag die aan de genezing voorafging.
We schrokken toch wel, want de jeukplekken
leken wel tartaar, maar daarna verdween de
dauwworm als sneeuw voor de zon.
Laten ze op tv zien hoe apen een chronische
diarree bestrijden door handenvol klei naar
binnen te werken. Vraag je je af of die kennis
door hun voorouders is doorgegeven, of dat
een oerinstinct ze ingeeft dat ze bij Moeder
Aarde terecht kunnen. Maar soms lijkt het
wel of er in een heel grijs oerverleden, toen
de familieband tussen mens en aap nog erg
nauw was, een uitwisseling van gegevens
heeft plaatsgevonden. Dat ze toen van ons
hebben geleerd en wij van hen. Het hoofdbe
standdeel klei van de diarreemedicijn is na
melijk terug te vinden in de dauwworm-zalf
jes van de boergenezer, maar vreemd genoeg
ook in de'alles helende' zalf van de Hollander,
die omstreeks 1942 vastzat in de PID gevan
genis van Soerabaja. Hij was niet van onze
lichting.Toen wij binnenkwamen, was hij er
niet meer. Ik weet alleen wat er over hem en
zijn 'wonderzalf'werd verteld.
Het schijnt dat hij zijn lotgenoten vaak
verteld had over een oranjekleurige zalf die
overal voor gebruikt kon worden. Het goedje
was gemaakt van gemalen dakpan of in ieder
geval van de klei die daarvoor nodig is. Het
recept ervan was al generaties bekend bij zijn
familie in Holland.Thuis, in Soerabaja, had hij
een hele stopfles van die zalf. Hij was ook vast
van plan er na de oorlog mee de markt op te
gaan. Helaas werd hem dat niet gegund. Bij
een celcontrole hadden hij en zijn celmaat
zoals gebruikelijk een paar binnengesmok
kelde spulletjes verborgen door ze over de
rand van het luchtgat middenin het plafond
van hun cel te gooien. Na het'all clear'was hij
bij het terughalen van de spulletjes ook weer
zoals gebruikelijk op de handen van zijn maat
gaan staan. Of hij daarbij zijn evenwicht had
verloren, of zijn maat hem niet meer had kun
nen houden, wist men niet. Feit was wel dat
hij door een val op de betonnen vloer of bank
was komen te overlijden. Het moet gebeurd
zijn in de tweede of derde cel aan de rechter
zijde van het cellenblok.
Jack Poirrié groeide
op in Ratoeradja en
woont sinds 1951
in Nederland. Elke
maand schrijft Jack
Poirrié in Moesson
over zijn perikelen.
mei 2006
33
