Tempo Doeloe Lezers schrijven
SCTSnSTTTl,
In mijn jeugd bracht ik vier heerlijke jaren door in Malang. Ik volgde de vier klassen
van de lagere school op Tjelaket, waar meneer Ribbink toen hoofdonderwijzer was.
DOOR KARELTHOMSON
Het gemeentehuis van Maiang aan het J.P. Coenplein.
Ik herinner mij nog dat ik met leerlingen van mijn klas in 1923 deel
nam aan de aubade op de aloon-aloon ter gelegenheid van het 25-
jarig regeringsjubileum van koningin Wilhelmina. Ik droeg bij aan de
feestvreugde door niet alleen te zingen, maar ook uitbundig met een
rood-wit-blauw vlaggetje te zwaaien. Ik was zeven jaar en vond dat
iets geweldigs. Hoe hoogtijdagen van het Oranjehuis destijds in Indië
werden gevierd, zullen veel oud-Indisch gasten zich zeker nog goed
kunnen herinneren. Er waren feesten, optochten en sportwedstrijden.
Mijn vader wilde bij het jubileum in zijn voortuin - voorerf zeiden we
toen - een mast met een vlag hebben. Aan een rood-wit-blauwe vlag
en oranje wimpel kon hij wel komen, maar waar haal je een vlag
genmast vandaan? Er werd een lange rechte bamboestam gekocht,
maar dat ding was groen en dat kon natuurlijk niet. Een vlaggenmast
behoort wit te zijn, maar neen, mijn vader wilde hem per se oranje
hebben. De lange bamboe werd op het achtererf neergelegd, er kwam
een pot met oranje verf en de kebon werd aan het werk gezet. En zo
lag er na enige tijd een prachtige oranje mast. Maar ik herinner mij nog
goed dat niet alleen de mast maar ook een deel van de kebon oranje
was. Een grote fles terpentine moest eraan te pas komen om de goede
man weer in zijn natuurlijke staat terug te brengen.
Eén maal per jaar maakten we een schoolreisje. Dat ging dan per
stoomtram van Malang naar Wendit. De kinderen kregen daarbij ook
te eten en ze mochten kiezen tussen een bord nasi goreng en een
krentenbol. Is er een groter verschil denkbaar? Waarschijnlijk was de
krentenbol op het menu gezet omdat de nasi goreng voor de aller
kleinsten te pedis zou zijn.
Iets wat ik nooit zal vergeten waren de races op het raceterrein van
Oro-oro-dowo. Mijn vader zat in het bestuur van de Malangsche Hard
draverij en Ren Vereniging en die organisatie hield twee maal per jaar
wedrennen op de grote renbaan. Daar ging de hele familie dan naar
toe. Een militair muziekkorps speelde er en dat vond ik prachtig. Er wa
ren mooie paarden te bewonderen, maar daar was ik nog te klein voor.
Ik vond de Australische jockeys in hun kleurige pakjes het mooiste.
In de gevel van het stationsgebouw van Malang was een klok aange
bracht die gold als moederklok. Iedere dag stond er voor het station
een soldaat met een hoorn opgesteld. Als de wijzers van de klok precies
12 uur aanwezen bracht de man in het groene uniform zijn hoorn aan
de mond en liet een lang aangehouden toon horen. De mensen die dat
hoorden konden daarop hun horloge of klok gelijkzetten. In het stati
onsgebouw stond op het perron een treinfunctionaris die de aanwezi
gen waarschuwde als er een trein in aantocht was door met een grote
zweep te knallen. Niet te geloven. Wat een tijd was dat.
Vijftig jaar later, in 1979, ben ik met mijn vrouw in Malang terugge
weest. De vroeger
bescheiden garni- Lezers schrijven...
zoensplaats was Wil je ook in deze rubriek komen, schrijf
uitgegroeid tot een dan een verhaal over een specifieke gebeur-
prachtige stad. tenis of herinnering uit de tijd van vóór de
repatriëring. Schrijf rond de 500 woorden
en stuur ofe-mail dit - samen met een
bijpassende foto - naar Moesson, iedere
maand wordt het beste verhaal geselec
teerd. Moesson bedankt Karei Thomson
voor zijn bijdrage.
moesson
