Afscheidsgroet
van een stuurman aan zijn meisje.
Indisch gedicht Tempo Doeloe
SAMENGESTELD DOOR BERT PAASMAN EN PETER VAN ZONNEVELD
COuizeudeu mannen fic'GGeu doox de eeuwen Keen ~OLedex(and vextc&en om itaat cfitDlJ to oaxen, ex to
o
u'crrlten o(ie uecfiten. COüi-aiDcu uux£eu us ajócfteiD c^eitonteii oau cmauDüL cu vrouw, met ecu SeCojte- oau
eeuuuae brouw, maat Die eeuuutjlleü) GGeefi vaafi oau (rotte Duur. Cjexuólóletï'M^cii Dat
cjelrLeiuDe uieiójed niet aaiitteftfteCijll -ouDeu sjiju, GCelteu niet uit te (routen, maat aalt
De aelitetcjel'ateu otouw lïau aouus cjeeu weewtauD GieDen aan De oetCeiDlutj.
(jeDieKteu eu CieDjets DaatcX'et oetócfteueu eau D eTOC-ttjD
let ut De tauuttejiste eeuw. f$et ouDetetaauDe f'ieDje, waatoau De
auteut uiet GelieuD i.v froiut uit De GuuDel' COc Zeeuw<sche luiuuerauaet
0 d
uitcjecjeeeu Gij Cl.J. ^/htouówijlr iu ÖcWtGütc] [2. OOllCOó- s\aauDeteu). f^et
Dateett uit De tweeDe Gel'j't eau De uegeutieuDe eeuw.
Vaarwel, mijn Grietje! 'k ga naar zee,
De wind liep reeds naar 't Oost,
En 't schip ligt zeilklaar op de reê,
Maar liefje! Wees getroost,
Ras ben ik weer in 't vaderland!
En dan wordt gij mijn vrouw,
Want 'k heb aan u mijn hart verpand,
En reken op uw trouw.
Denk niet dat 'k u vergeten zal,
Als'k zwerf op de oceaan;
Neen, daar zoowel als hier aan wal,
Zult gij voor 't oog mij staan,
Dus droog uw traantjes ras, mijn lief!
Schrei liefje, schrei niet meer,
Gij zijt en blijft mijn hartedief
En spoedig keer ik weer.
Doch Grietje! Denk dan ook aan mij,
'k Beschouw u reeds als bruid,
Ga niet met knapen, wie 't ook zij,
Hier bij mijn afzijn uit.
'k Weet wel, dat menig zeemansvrouw
Daarop zoo nauw niet ziet,
Doch neen, ik reken op uw' trouw
En vrees daarvoor dus niet.
De 'zwarte meiden'van Batavia
Onder de zinspreuk:
Niet steeds is liefde bestendig van duur
Soms weinige dagen en uit is het vuur.
Gij, gij alleen bezit mijn hart.
Dus Grietje, weest getroost,
Daar ginds zijn al de meisjes zwart,
Of door de zon geroost,
Wees niet jaloersch dus, lieve Griet,
Al zeg ik u vaarwel,
Die zwarte meiden kus ik niet,
Zij zijn te zwart van vel.
Vaarwel dan liefste! Wees gegroet,
Men windt reeds de ankers op,
En weldra klieven wij met moed,
Met 't schip het ruime sop.
Doch wees getroost, ik keer weldra,
Het reizen gaat thans snel,
Ik schrijf u uit Batavia,
Een kus nog en - vaarwel!
De stuurman kwam bij 't Oosterstrand
En was er blij gemutst;
Want menig meisje, bruin gebrand,
Werd daar door hem gekust.
En wat deed Griet, bleef zij hem trouw?
O ja,- naar men vernam,
Werd z'op dien dag juist bootsmansvrouw,
Toen hij weer binnenkwam.
november 2006
