Wat blijft
Tevergeefs
Robuust rotan
column 6 volgens Vilan van de Loo
Vilan van de Loo
De verzoening is
een vanaf de eerste
regel pakkend
verhaal over het
leven van Hank
Heijn, weduwe van
Gerrit Jan Heijn.
Het verhaal vertelt
over haar jeugd,
deels doorgebracht
in een Japans inter
neringskamp. Daar
heeft Hank de zorg
voor haar broertje
en moeder. Als elf
jarig meisje leert ze dat vooruit kijken de enige manier
is om te overleven. Misschien is het die eigenschap die
ervoor zorgt dat ze het volhoudt, als haar grote liefde
Gerrit Jan Heijn van de ene op de andere dag wordt
weggerukt uit haar leven. Het boek gaat diep in op de
zeven maanden dat de familie zich, tevergeefs, inzet
voor de veilige terugkeer van Gerrit Jan Heijn.
De verzoening, het verhaal van Hank Heijn
door Alex Verburg
ISBN 9029564539
Arbeiderspers:267pagina's (paperback)
Prijs 19,95
Tiki Style is de naam voor de prominente rotanmeu
belen, stoffen met grote bloemmotieven en Pacifische
maskerbeelden, die helemaal hip waren in de jaren
vijftig in Amerika. Maar ja, toen Fidel Castro aan de
macht kwam, was het snel over met het paradijselijke
partycentrum Cuba.Tel daardeVietnam-oorlog bij op
en klaar was Amerika met de tropische idylle en dus ook
met de Tiki Style. Sinds kort zijn de robuuste rotanstoe-
len herontdekt en ook in Nederland verkrijgbaar.
Informeer bij:Jolina Rattan, 020-496 50 38 of www.
jolinarattan.com Verkrijgbaar in 14 kleuren, vanaf €275,-
We zijn allemaal een mens van de dag, maar sommigen van ons hebben min
der dagen dan anderen. Eind augustus werd Harryet Marsman 102 jaar oud.
Zou ze er vandaag nog zijn, of morgen, volgende week? Elke ochtend waarop ze
wakker wordt, is ze bij haar familie en haar lezerspubliek. Daar hoor ik ook bij,
want alles dat Plantersvrouw schreef, heeft mijn belangstelling.
Enkel jaren geleden heb ik haar ontmoet. In Zeeland, waar ze woonde. De trein
reis duurde uren en toen moest ik met het veer een rivier oversteken. Met het
oog op eventueel kapseizen stopte ik de huissleutel in mijn schoen, zodat ik
nadat ik zwemmend de wal had bereikt, de voordeur tenminste kon openma
ken. Ik was zenuwachtig, want ik wist dat ik een bijzondere vrouw ging ont
moeten, zonder enig idee hoe dat zou gaan. Haar boeken vertelden over wat
geweest was in Indië, zoals Kojfiebloesem en maneschijn. Nadat het veer me op
de overkant had afgezet - nee, niks kapseizen - dacht ik er weer aan.
Harryet Marsman vertelt daarin over haar leven, hoe ze als jong meisje
opgroeide en Marius ontmoette. Dertig jaar waren ze samen op een onderne
ming,'de mooisten van ons leven'schrijft ze. Die deelt ze, door erover te vertel
len. Verhalen. Anekdotes. Terzijdes. En soms enkele woorden waarmee ze een
tijdsbeeld schetst en veroordeelt:
Jammer dat in de koloniale tijd veel totok-administrateurs (zg. volbloed) de voor
keur gaven aan dito medewerkers. Hoewel de Indo-employé het vak volkomen
beheerste, bleef hij in anciënniteit dikwijls achter bij zijn totok-collega's,ja, die
streefden hem dikwijls zelfs voorbij, waardoor rancuneuze toestanden konden
ontstaan in een wereldje dat toch al zo klein was.
Zo is de toon van haar werk. Gemakkelijk, soms scherp. Haar leven als planters
vrouw is moeilijk, vooral als ze de kinderen heeft om op te voeden. Er is altijd
soesah op de onderneming, ook dat nog! Een vrouw die zichzelf een bestaan
schept, concludeerde ik en wat moest ik, Hollands kind, daarover vragen? Zor
gelijk betrad ik het tehuis, liep door de gangen, wachtte voor de kamerdeur en
vreesde de eerste aanblik. Want oude Indische dames zijn niet mis.
Daar stond ze. Ze was broos en klein, ze kwam nauwelijks tot mijn schouders.
Ze keek me aan en glimlachte warm. Alles was goed, straalde ze uit, alles was
immers liefde. Zij wist dat. Ik zag het in elke beweging, hoorde het in een
woord, voelde me gekend en welkom. Zomaar, terwijl ik voor haar een vreemde
was. In Maneschijn en kojfiebloesem schreef ze haar naam voor mij: Oma Jet.
Wie wij werkelijk zijn, blijkt in de laatste jaren, als de wereld van ons wegvalt.
Dan is het hart zichtbaar. Harryet Marsman leerde ik uit haar boeken kennen
als een doortastende plantersvrouw.Toen ze naar
II me keek, voelde ik wat daarachter in Indië had
F 4 A bestaan en wat zal blijven tot op haar laatste dag.
ül" Een zachtmoedigheid, die iedereen omvat.
Harryet Marsman: Koffiebloesem en maneschijn...
en andere vertellingen Uitgeverij Moesson, 1988
