°,zr£°'"kT VI 5'
k
THE GHOST GOES ALSO WEST
de redactie.
INDISCHE AVOND
VRIENDEN IN DE NOOD
Toen we gingen verhuizen naar een lege etage,
zonder geld, zonder iets, plaatsten we in TONG
TONG een oproep om hulp. Die is in zó overstel
pende mate gekomen, dat we op het ogenblik rijk
zijn. We hebben bij voorbeeld zes koffiepotten en
genoeg potten en pannen om er een restaurant mee
te beginnen (misschien doen we het nog wel!),
tafels, stoelen, kopjes, schotels, doeken, borden,'
lepels, vorken, lampen, kasten, zelfs een spiksplin
ternieuw radiotoestel!
Op de dag zelf dat we verhuisden en toen we nog
bezig waren ons kantoormateriaal en archiefje op
een handkar te laden, was al een dame op het
nieuwe adres geweest om daar koffie, suiker en
een aantal koppen te bezorgen om de koude ma
gen direct een goede beurt te geven. Ja, de eer
ste dagen zijn complete maaltijden bij ons thuis
bezorgd. „Hoe moeten we jullie bedanken?" vroe
gen we. „Niets te danken!" was het antwoord,
„het spreekt toch vanzelf!" Er komt dus geen naam-
lijstje in TONG-TONG, maar onze dankbaarheid
IS er niet minder om, ook voor de allerkleinste
gaven. En toch willen we twee uitzonderingen
maken. De ene is Bendoro Raden Adjeng Mirjam
dochter van wijlen Pakoe Alam V, weldoenster uit
het land van onze stammoeders, die als een moe
dertje nog weken later telkens wat kwam brengen.
Een gouden pajoengkje voor haar!
De ander is Oom Job, d.w.z. een restaurantje
van die naam, beheerd door Oom Chris en Tante
Troel, die onze hele „staf" een avondje te eten
vroeg (v. Speykstraat 212), een UITSTEKENDE
pot. Zon klein waroenkje maar, bijna „zo arm
als Job en tóch zo branie en zó gul en zó goed.
Milde schenksters en schenkers, we zijn in goed
gezelschap. Zolang deze oud-Indische spirit er nog
steeds is, zal het goed móeten gaan!
mm p
i i7
Deze nieuwjaarswens kregen wij van Mevr. Tannenbaum-Scheurteer in Puttershoek (waar ia rfe-eD
te blijven en hulpvaardig en opgewekt en gastvrij!
AWAS, LET-OP, ATTENTIE!!
TONrTOWr" denken, dat sinds 1 dec.
1 UiNG verhuisd is naar BANSTRAAT
27, Den Haag.
Dus. BANstraat doewa toedjoe.
Punt B. Iedereen, die zich opgeeft als abonné en
voor minstens een half jaar betaalt (per giro of
Wissel) krijgt automatisch een Kerstnummer toe
gezonden. Gratis.
Punt C De administratie ontving een girobetaling
van f 3,~, achter „gestort door" stond: Schie
dam g.g. 4709. Vraag: Wie betaalde dit en waar-
voor. Een halfjaar abonnement? Een cadeautje?,
dan alvast bedankt, maar toch graag even een
berichtje. Onze boekhouder krijgt grijze haren.
Op 24 januari is in de Houtrusthallen-
Rotonde in Den Haag een feestavond van
de Vereniging Voor Gerepatrieerden. Op
het programma staan een Indische toneel
schetsje (gebracht door een groepje uit
Vlissingen o.l.vmevr. Voorneman eigen
werk, bravo! )t balletdansen van Joop Haase.
Indonesische en Amerikaanse show-dansen
van het gezelschap van mevr. Drissen-Poth
en nog veel meer. Na afloop dansen.
De V.V.G. staat 50% af aan TONG-
TONG. Is dat niet fantastisch? Bedenkend
dat het vorige VVG-feest een 100% ge
huurd Hollands gezelschap had en nu een
100 Indisch, kunnen wij niet anders zeg
gen dan: dit is een 200 vooruitgang!
Goed zo, mensen. Niet alleen maar kaartjes
kopen en anderen laten opdraven voor onze
lol. ZELF DOEN! Wie nu kaartjes koopt
ook aan ons kantoor) helpt eigen kunst
bevorderen. Het is nog wel kunst met een
kleine k, maar de grote K groeit toch wel.
De organisatoren: alle succes met jullie
werk!
ONS KERSTNUMMER
Waarde Tjalie,
Het daareven ontvangen Kerstnummer is excellent!
Het overtreft mijn stoutste verwachtingen. Wees
Tvw^.an ^arte mee Se'ukgewenst! Lang, lang leve
TONG-TONG! Man, verdubbel het abonnements
geld! We moeten het allemaal toejuichen!
Poot van je
OUWE JAN
(Fabricius)
„Wat een prachtstuk van een kerstsurprise. Ik ben
er diep van onder de indruk vond het een
vorstelijk geschenk
J. H. R1TMAN.
Er zijn HONDERDEN van zulke bijvalsbetuigin
gen gekomen. De meeste bladen in Nederland
hebben onze Kerstsurprise loffelijke recensies ge
geven. Geen plaats helaas voor overname in ons
blad!
Dat we bovenstaande twee fragmenten afdrukken,
komt omdat we het oordeel van ouwe rotten in
de Indische journalistiek (die bovendien tegenover
Tjalie nooit een blad voor de mond nemen) op
zeer hoge prijs stellen. We weten nu sterker dan
ooit dat we op de goede weg zijn.
Naar aanleiding van het „geesten" stukje van
V ,HoPe de TONG-TONG van 15 oktober
wou ik toch even vertellen dat ook hier afgestorve-
nen de mensen bezoeken.
Wij kwamen hier in 1952 naar Nederland, werden
opgevangen in Middelburg, maar trokken al gauw
naar Haarlem in een pension, ons door onze le-
vensverzekeringsagent, ook Indischman, warm aan
bevolen. Inderdaad hebben we er twee jaar prettig
gewoond, niet zozeer omdat er allemaal Indischen
woonden maar omdat we zo „roekoen" met elkaar
waren, zodat het een grote familie leek.
Toevallig waren er twee echtparen inderdaad fa
milie van elkaar (zusters) en een derde pension
gast was een goede kennis die ze Tante noemden
wat tenslotte het hele pension deed, 't dienstmeisje
incluis. De drie gasten hadden hun kamers op de
eerste etage, de tante in het midden en naast de
kamer van het ene echtpaar was 't toilet met badcel.
Um dit echtpaar ging het.
We woonden er zowat een halfjaar toen het vrouw
tje bezoek kreeg van de geest. Hij kwam in haar
droom en waarschuwde voor een groot gevaar:
„pas op het vuur een smeulende berg". Zij
vertelde tante, ons aller steun en toeverlaat, van
haar vreemde droom. „Na itoe, Non, let op jouw
man zei Tante. Maar Non lachte ongelovig.
Omdat ze de boodschap niet begreep kwam hij
s avonds als zij alleen zat, wat vaak gebeur-
de. Zij herkende haar overleden broer, maar be
greep zijn boodschap niet. Het werkte op haar
zenuwen en vroeg iedereen haar gezelschap te
houden met het gevolg dat iedereen die bij haar
kwam zitten de schim voor de deur zag. Spraken
de hospita en het dienstmeisje eerst smalend over
Indische malligheid en bijgeloof, anders werd 't
toen de echtgenoot van het dienstmeisje hem tij
dens het bad zag komen door de gesloten deur
De arme jongen kon nog maar net, met zeep en
al, in zijn broek schieten om bij zijn vrouw in de
keuken te vomeren en klappertandend te vertellen.
Niet lang daarna begreep ze wat dat vuur, die
smeulende berg was. Dat ze ook helemaal geen
vermoedens had! Nu was het te laat en kon ze
niets anders doen dan een advocaat inschakelen.
Om haar broer te danken en hem weer rust te
gunnen heeft ze op aanraden van Tante bloemen
in de gracht gestrooid. Water draagt ver.
Zo ziet men, zielen van overledenen kennen geen
afstand. Laat dit een troost zijn voor hen die
geliefde graven daar achterlieten. Menjan branden
is hier duur (import), maar „ngirim" kan hier
overal.
LIZZY 1NTVELD
Dit stukje is om twee redenen zo aardig: 1. Na
het eerste stukje dat handelde over „echte geesten
en heette ..The Ghost goes NOT West", komt
dit stukje dat na de titel „The Ghost goes also
west wéér een verhaal suggereert van „echte"
geesten, maar de ontnuchtering valt anders uit.
2. In het moderne Europa kan men rustig heel
wat Oosters bijgeloof overboord zetten en dat is
wél zo verstandig.
Dat overigens het harde, gehaaste moderne leven
een eind heeft gemaakt aan tal van spirituele za
ken. bewijst het hedendaagse Djakarta wel: waar
zijn alle „roemah setans" gebleven?
ALSTUBLIEFT! ALSTUBLIEFT!!
1. ALTIJD, ALTIJD ook op de brief zelf of de
ingezonden copy uw naam en volledig adres Op
envelop alleen ONVOLDOENDE.
2. Voldoening abonnement door postzegel van
1, op briefkaart, ALTIJD naast normale fran
kering en ALTIJD alleen maar èèn gulden. Meer
worden door de Post niet geaccepteerd. Gooi geen
geld weg!
DANK!!
rnMrTnwrt ,en Nieuwiaarswensen voor
i UXNO-1ONG. Er kwamen er honderden. Ook
telegi ammen van ver buiten. Veel ervan in zulke
originele bewoordingen dat ze eigenlijk een plaats
je m TONG-TONG verdienden. Maar ons blad
is nog steeds zó klein! Groter maken, groter ma-
ken! Abonné's werven!
