VAN HIER EN GUNDER
11
PARLEZ-VOUS FRANCAIS?
Van Hier en Gunder is onze belangrijkste rubriek. Voor het eerst in de historie van de Indische
journalistiek bestaat ergens een vrije uitwisseling van gedachten over de meest uiteenlopende onder
werpen. De Indische burger stuurde destijds haast nooit ingezonden stukken in en doet het nog steeds
slecht in de Hollandse pers. Omdat wij hier vaak „als vreemden" spreken en niet verstaan worden.
In TONG-TONG voeden wij elkaar op. sterker dan uit welke andere kolom ook in dit blad is
hier de psychologie van de Indischman te herkennen.
,,Tot mijn spijt de mededeling dat ik geen prijs
stel op de 100 inhoud van Uw blad, t.w. door
tegenzin mij te laten neerhalen door de Maleise
woorden, die er te veel in voorkomen in de
Redactie.''
„Der Hollander ist immer fünfzig Jahre zu spat
der Indo ist nur zwanzig Jahre zu spat
Wij Nederlanders hebben de bewoners van
Insulinde „omhoog" gehaald onderwezen
door Nederlandse opvoeding zijn ze vrij ge
worden. Wij moeten daarom het woord „Indo"
nooit meer noemen gebruiken opdat de Indo
nesiër op één lijngesteld worde als andere vrije
mensen
...(de repatriant) denkt intenser na over de
levensproblemen. In 't leven komt 't neer op: elkaar
helpen. Hij kibbelt niet over citaten uit de bijbel,
hij is zich bewust van 't Christen moeten zijn in
't gewone leven. Hij is minder hebzuchtig dan
„de inlander" hier. Hij kan ontvangen en geven.
Hij is trouw in zijn vriendschap, plichtsver
vulling
Mevr.v.A.
Het is inderdaad waar dat vele Nederlanders (ook
Indische) t.a.v. Indonesiërs en Indische Neder
landers denken in termen van „omhoog halen".
Met alle appreciatie voor deze opvatting, die ook
veel goeds gedaan heeft, er zijn een massa Indo's
die nooit ook maar een seconde gedacht hebben
over dat omhoog komen. Omdat zij zich altijd
gelijkwaardig gevoeld hebben. Mijn tjang heeft
nooit het gevoel gehad dat zij „omhoog gehaald"
werd door haar aangehuwde Engelse en Neder
landse familie. En duizenden met haar. Veel kin
deren met Indonesische moeders hebben een grote
liefde en verering voor hun Indonesische familie. Al
deze mensen zien dus niets denigrerends in dat
woord Indo. Blank en bruin op één vlak. Wat daar
uit voorkomt, is DUS op datzelfde vlak. Waarom
zouden dan namen iets minderwaardigs aanduiden?
Ook de Bijbel noemt ieder „diertje" bij zijn ware
naam, duidt daarmee de GROEP aan, maar stelt
ze voor Gods aangezicht gelijk en oordeelt ze als
MENS (Leviet, Samaritaan!). Er zijn dus een
massa Indo's, die rustig zeggen: „Ik ben Indo",
het anderen niet kwalijk nemen als zij dat niet
doen, maar hun eigen recht rustig blijven opeisen.
Net zoals er mensen zijn, die zeggen: „Pardon, ik
ben geen Hollander, ik ben Fries." En als je zegt:
„Ik bedoel Nederlander", koppig antwoorden: „Ja,
maar Fries!" Ook hier zit een bepaald soort Gods
vrucht in: „Ik schaam mij niet voor de wijze waar
op ik geschapen ben. Integendeel!" Hemel ja, hier
zijn duizend discussies over, waarin ik mij niet
begeven wil, maar als een bruine lezer zich Indo
noemt in mijn krant, dan mag hij dat. Uit Uw
tweede alinea blijkt dat door Nederlanders in Indië
niet alleen veel geleerd is aan, maar ook van de
Oosterling. Ja, de intelligentste Nederlanders zijn
ervan overtuigd dat wij veel en veel meer hadden
kunnen leren van het aan ons onderworpen volk.
De echte Indo heeft dat gedaan. Nu nog zijn zijn
gewoonten, is zijn voeding, zijn taal ervan door
trokken. Laat hem. Hij is een goed mens. Hij is
een orderlijk burger. Hij is een trouw Nederlander.
Laat hem ook oprecht zichzelf zijn.
T. R.
„Indonesië, waar ik met wrange gedachten aan
terugdacht, is voor mij door Uw blad nu weer 't
land geworden, waar ik met de heerlijkste her
inneringen aan terugdenk!"
MEVR. KENTGENS-CARDON.
en waaraan wij moeten proberen te denken als
het land, waar eens onder andere omstandigheden
onze kinderen en kindskinderen weer gelukkig kun
nen zijn.
„Mijnheer, hier is abusievelijk een paar maal
Tong-Tong bezorgd. Het is een aardig blad, daar
niet van, maar ik ben nooit in Indië geweest en
heb er dus niets mee te maken
S.
Ah, nu weten wij waar dat arrogante „niets-mee-
te-mèke" vandaan komt van arrogante vlegels in
Indië: van hier natuurlijk! Het is hier in Holland
natuurlijk niet slecht bedoeld we hebben het
hier zóóó druk met onze geweldige partijtwisten
die lastige lui uit Indië zitten ons alleen maar
dwars!
„Ik vind in Uw blad een heel andere en pret
tiger toon dan ik vaak ontmoet heb bij Indische
mensen: een soort stille lijdzaamheid, die maar
ergert
R. M. v. d. K.
Er zijn twee soorten stille, lijdzame Indische men
sen: 1. het normale lamlendige soort dat onder elk
volk bestaat, en 2. het soort dat inderdaad ont
stellend geleden heeft. Er is in Holland maar heel
weinig bekend van de nood in onze krijgsgevangen
schap, de horreurs van de Kempetei en daarna de
afschuwelijke bloedbaden in de bersiaptijd. Ver
antwoordelijke Regeringen in Nederland hebben
erover gezwegen (en de Ned. pers hielp daarbij
een flink handje), maar er is méér ellende geweest,
meer, dan een mens dragen kan. Daarom zijn wij
wel eens geprikkeld als we hier in Holland het
laaiend enthousiasme merken over b.v. Little Rock,
Cuba, Hongarije. Toen eigen landgenoten aan de
lopende band werden afgeslacht (het „bloed-
transport" in Soerabaja, Depok, de Simpang-so-
cëteit, enz., enz.), was de berichtgeving erover zó
pover, dat men nu alles alweer vergeten is. En
(misschien ook uit valse schaamte) wij zijn geen
huilebalken. Dus schreeuwen wij onze ellende niet
van de daken. Wees blij, meneer, wees blij. Als
U alles wist Uw geweten zou een eeuw lang
knagen
T. R.
„Gaat TONG-TONG niet wat al te veel in op
kleine vraagjes, peuterige moeilijkheidjes, klein
zieligheden? Kan onze plaatsruimte niet beter ge
bruikt worden?"
R. H.
Mijnheer, schrijf op. Voor élk goed stuk staan onze
kolommen altijd open. Verder: veel van deze peute
righeden zijn serieuze problemen voor Indische
Nederlanders, die met een moeilijkheid vastzitten.
TONG-TONG voedt op. Veel lezers staan in
discussies met tegenstanders van TT of met on
wetende Hollanders met de mond vol tanden. Wij
leren ze hoe te antwoorden of te denken. Anderen
hebben deze adviezen niet nodig. Maar die moeten
dan niet met de armen over elkaar gaan gojang
kaki. Ook zij moeten meewerken. Ware burgerzin
hulpbetoon.
„Sedert ik weg ben uit ons lief Indië, bevalt 't mij
nergens. Gek hè? Zo zwerf ik van de ene plaats
naar de ander. De 30ste verhuis ik weer. Ik lijk
wel een zigeunerin, vind je ook niet?
MEVR. KREECKE.
Oma is omstreeks 80, 8 jaar hier. Zulke mensen
worden ontevreden genoemd. Maar wij begrijpen
wel beter, ja?
Oom Drik liep eens langs het Wilhelminapark in
Betawie, toen hij door rasechte Didong werd
aangehouden.
Didong: Pardon, monsieur, oü est l'égtise catho-
lique?
Oom Drik: Marchons, marchons terou, sampé vous
ketemou un maison avec deux pentolans, c'est
l'égtise catholique!
V. N. M.
(Didong Fransman afgeleid van dltes
done"!)
CHINEES VERHAAL
Een houthakker die zich dagelijks ergerde aan de
last, die zijn gebrekkige vader hem veroorzaakte,
besloot de oude man naar een verlaten plaats in
het woud te brengen, teneinde hem daar te laten
sterven. Met zijn zoon maakte hij een primitieve
draagbaar en samen droegen zij de oude man het
bos in. Toen ze weer terug gingen, nam de zoon
de draagbaar mee. Op de verwonderde vraag van
de vader waarom hij dat nutteloze ding nog mee
nam, antwoordde de zoon: „Wel, als U straks oud
en waardeloos geworden bent, moet ik U toch ook
naar het bos brengen?"
Naschrift: het verhaal eindigt wel abrupt. Zou de
houthakker zijn vader weer meegenomen hebben
of zou hij gezegd hebben „Ieder voor zich en God
voor ons allen?"
VERDRAAGZAMHEID.
„Ik kan best met Indische mensen opschieten,
maar hun keuken stinkt zo! Ik vraag ze altijd of
ze de ramen willen open zetten als ze koken, maar
ze vergeten het telkens. Nou zeggen ze dat ze de
lucht van spruitjes en zuurkool ook niet kunnen
verdragen, maar dat is toch geen stank? Dat ruikt
lekker!"
„Ik kan niet hebben dat die Indische mensen rijst
blijven eten. Waarom moet er weer ander eten
van buiten komen? Zijn de Hollandse aardappels
dan niet goed genoeg?"
„Meneer, ook de Hollandse aardappels en tomaten
zijn hier ingevoerd. Uit Amerika. Amerikaanse
kost is hier volksvoeding geworden. Ook is de
Hollandse rijsttafel wereldberoemd geworden. Wees
blij dat U wat leert van Uw landgenoten die de
wereld in zijn geweest"
