VAN HIER EN GUNDER
Van Hier en Gunder is onze belangrijkste rubriek. Voor het eerst in de historie van de Indische
journalistiek bestaat ergens een vrije uitwisseling van gedachten over de meest uiteenlopende onder
werpen. De Indische burger stuurde destijds haast nooit ingezonden stukken in en doet het nog steeds
i perS* ®mc*at wi' llier vaak „als vreemden'' spreken en niet verstaan worden.
In I UNb-iUNG voeden wij elkaar op. sterker dan uit welke andere kolom ook in dit blad is
hier dc psychologie van de Indischman te herkennen.
BETAALDE VLUCHT.
Op Uw aanvrage is aan U van Rijkswege voor
schot toegekend voor de financiering van Uw
overtocht en die van Uw echtgenote van Indo
nesië/Singapore naar Nederland.
Op grond hiervan zijn ten laste van mijn Ministe
rie de navolgende uitgaven verricht,
passage per m.s. „Sibajak" d.d. 23-12-
1957 f 2200
boordgelden 34,
f2254,—
Ik nodig U uit laatstgenoemd bedrag ad f 2254,
te storten op postrekening nr. 552796 ten name van
's Rijks schatkist ten behoeve van het Ministerie
van Maatschappelijk Werk te 's-Gravenhage.
Mocht het hiermede gemoeide bedrag uiterlijk ul
timo dezer nog niet t.b.v. het Ministerie van Maat
schappelijk Werk te 's-Gravenhage op postreke
ning nr. 552796 ten name van 's Rijks schatkist zijn
gestort, dan zal ik tot mijn leedwezen genoopt zijn
gerechtelijke invordering te overwegen.
Denkt men „daarboven" nog steeds dat het een
pleziertochtje was, destijds van ons naar Neder
land? Hadden de Nederlanders in Indië het nor
male burgerrecht niet? Als men hier in Holland van
zijn grond gezet wordt, gebeurt dat ook zonder
schadevergoeding en moet men zijn verhuizing ook
maar zelf betalen? Is het „netjes" om van zijn eigen
regering te horen: „Ja hoor es, je kan beter Indo
nesiër worden, want in Holland is het toch niets
gedaan"? Is het netjes om wetende dat een pas
poort wettelijke moeilijkheden kan veroorzaken
onder allerlei voorwendsels géén pasporten te ver
strekken? Is het humaan om Nederlanders, die spijt
hebben van een (door hogerhand aangemoedigde)
misstap, thans als spijtoptant maandenlang te laten
„antichambreren onder vaak levensgevaarlijk
omstandigheden? Wat houdt burgerschap in? Bc-
talingsplicht door de burger, maar géén behoedings-
plicht van de Staat? Waarom is in al die nobele
verkiezingsprogramma's nergens dit pijnlijke onrecht
op de lijst gezet?
Vragen staat vrijen het weigren erbij!
„Wat mij in het Kampnummer treft, is de sporti
viteit, waarmee over de apanner gesproken wordt,
al weten wij dat hij onberekenbaar leed heeft toe
gebracht. In Indische kringen hoor ik nooit meer
praten over de ,,gele apen"terwijl in Holland nog
steeds afgegeven wordt op „die rotmoffen". Ach
ter de Indische welgemanierdheid zit blijkbaar ook
karakter v. d. O.
„Ik ben het moe om me voortdurend te weer te
stellen tegen wanbegrip, domheid, vitlust en be
nepenheid. Je stelde onlangs de verhouding goed:
we vormen maar het 44ste deel van de bevolking
van Nederland. En één tegen 44 is werkelijk te
veel."
v. d. W.
Wel eens in het nauw gezeten? Wel eens gebokst
of gevochten? Dan ken je de waarde van die oude
strategische wijsheid: „De beste verdediging is de
aanval! Projecteer je op de massa wacht niet
tot de massa je op de vingers tikt en je verwijt dat
je niet zoals zij bent. Te deksel, dat zijn we niet en
nooit. Maar het gaat ook om wat we wél zijn. En
als we dat maar eerlijker, trotser en moediger
weten hah! „Eén tegen 44 is niets!" Het is erg
eenvoudig; ben je een rotvent? Nee. Ben je min
derwaardig? Nee. Nou, wees dan jezelf en treed
op naar buiten. You'll win, brother!
T. R.
Ik heb echt van Tong-Tong genoten, wij
mogen dan totoks zijn, maar ik heb mijn hele jeugd
in Indië doorgebracht.
Men zegt dat alles went en repatrianten een jaar
of twee nodig hebben om te acclimatiseren. Aan
een kant hoop ik 't, aan de andere kant wil ik
nooit één worden met dit saaie, stijf-burgerlijke ge
doe. In mij heerst dezelfde geest als in Tong-Tong.
Als we niet de hoop houden, eens weer onder de
klapperboom te kunnen lopen, heeft 't leven wei
nig waarde." Mevr. L. B.-K.
„Ik blijf het gebruik van Indisch in TONG
TONG vervelend vinden. Het moet toch mogelijk
zijn iets te maken dat iedereen apprecieert
R. P.
„Ja zeker. Bankpapier."
,,U schrijft dat U elke Indische mening een eer
lijke kans geeft in TONG-TONG. Ik weet zeker
dat veel lezers scherpe critiek hebben op Indone
sië. Waar blijft die stem?" Mevr. de R.-W
Het tegendeel is waar: iedere T.T.-lezer houdt van
Indonesië. Men heeft wel critiek op een bepaalde
overheersende mentaliteit. Maar die critiek heeft
men ook op een bepaalde overheersende mentali
teit in Nederland. Twee volken zijn op een treuri
ge wijze slachtoffer van partijpolitiek. Het lust
mij niet terwille van partijpolitiek twee volken
zwart te maken Ook wil ik de goede sfeer in T.T.
niet verknoeien met schelden op Soekarno of welke
minister-president ook of door het ophalen van
bloederige herinneringen uit de bersiaptijd. Ook
geloof ik in een terugkeer van betere tijden. Elk
mens iieeft zijn verkeerde tijden, waarom elk volk
ni.W Tenslotte is schelden op Indonesië (de Indo
nesiër) inconsequent, of op zijn minst aanmatigend.
Waarom zou de Indonesiër van vroeger baik zijn, en
die van nu opeens boesoek? Omdat wij toen de
leidsels in handen hadden? Nee, nee, nee, van welke
kant men het ook bekijkt, critiek op het Indonesië
van vandaag is fout. Wij houden over de ravijnen
van vandaag het oog gericht op de bergtoppen
van later. Ze zijn er. We gaan er weer naar toe.
T. R.
„Je onderschrift van de foto van de dame in Span
je heeft bij enkele Hollandse kennissen ontstem
ming verwekt. Als we hier aanvaard willen wor
den, moeten we zuiniger zijn met zulke opmerkin
gen Wat bedoel je eigenlijkL. M. W.
(Het ging om het onderschrift „Liever óp een
ezel daar dan bij duizend ezels hier").
Ik bedoel precies hetzelfde als wat duizenden Hol
landers zo vaak zeggen: „Als je in de zon kan zit
ten, ben je wel een grote ezel als je het niet doet!"
Merkwaardig is dat iedereen er bij ons op aan
dringt, dat we assimileren. Doén we het en ge-
dragen we ons als elke Hollander (dus ontwikke
len we dezelfde kijk op het leven) dan worden we
direct op de vingers getikt. Het meest onsympa
thieke woord in Uw brief (NIET UW mening) is
„aanvaard". Mijnheer, wij zitten hier niet bij de
gratie van het Nederlandse volk, wij ZIJN Neder
lands volk. WIJ aanvaarden het leven hier, dat is
heel wat anders.
Het is een leuke foto maar het is ook een tra
gische foto. Te bedenken dat die enorme samen
leving van het oude Indië zestig millioen zielen)
géén academie had voor beeldende kunsten, géén
conservatorium voor musici. Enkele bevoorrech
ten (geld bepaalde de mogelijkheid hier meer dan
talent) konden naar Europa gaan. Menig artist
ging ten onder in het ambtenaarschap. Hoe vele
Indonesiërs en Indische jongens waren artistiek
„tot in hun vingertoppen"hoe menig Totok werd
op een nieuwe aangrijpende wijze beroerd door
de Nieuwe Wereld.
Men zegt wel eens: „Waarom laten die lui hier
dan niet zien wat ze waard zijn?" Het is niet
waar: men laat het vaak genoeg zien, maar geen
beoordelaar schijnt enig benul te hebben van wat
er omgaat in de ziel van een Indisch kunstenaar,
De kunstmaatstaven van hier gaan slecht op voor
ons. Zoals het in de pers, het geloof, de politiek,
het sociale leven is, zo is het ook in de kunst.
Maar het kan veranderen als WIJ maar WIL
LEN.
WAT IS HET VERSCHIL?
Brieven van abonnées worden veel te vaak ver
keerd geadresseerd. Men weet het verschil niet
tussen „Redactie" en „Administratie".
Men onthoude.- brieven betreffende verzending,
abonnering, voldoening ab.gelden, verhuizing, gaan
naar de Administratie.
Brieven die betrekking hebben op de inhoud van
het blad, ingezonden copy of foto's, verzoeken om
hulp, algemene informaties, gaan naar de Redactie.
In dit beginstadium van TONG-TONG gaan ook
advertenties naar de Redactie.
Brieven die aan Tjalie Robinson gericht zijn, wor
den gericht aai_ hem persoonlijk, eventueel voor
zien van de aantekening privé. Dit laatste moet
men echter niet te gauw doen. Zaken van alge
meen redactioneel belang kunnen gewoon aan de
Redactie gericht worden. T. R. ziet namelijk alles
tóch wel, maar dringende zaken kunnen direct
worden afgehandeld.
Cliché's,
Men stuurt ons vaak cliché's (negatieven) toe van
foto's, die men graag in TONG-TONG wil heb
ben. Dat is verkeerd. Men moet de foto's zelf
sturen.
Dat komt omdat men in de war is met kranten-
cliché's. Dit zijn dingen van, lood, zink, koper of
plastic, een soort stempels dus. Deze dingen heb
ben alleen kranten, U niet. U moet dus altijd de
foto zelf sturen, tenzij wij om speciale redenen om
het negatief vragen.
