BETOVERD
AGENTSCHAP IN DE STATES
INDIANA, USA
*<-«
DRINGEND VERZOEK
Schrijf voortaan bij ALLE betalingen
(briefkaart, giro, postwissel, enz„Oud
Abonné" als U reeds abonné bent, en
„Nieuw Abonné" als U Uw eerste
betaling doet Dit betekent enorme ver
lichting van onze administratie. Dank U.
Ik heb nu al verscheidene jobs gehad als tuin
man (M. bedoelt: boerenknecht) en een beetje
geld verdiend Van dit geld zal ik een auto kopen
(2e of 3de hands 1952 of zoiets). Vakantie is
voor de deur en ik heb mijn rijbewijs dus heb ik
een 100 °/o kans om een goede baan te vinden (je
hebt hier namelijk geen kans om een baan te krij
gen als je geen eigen auto hebt) een jaar
meer en dan is het afgelopen met school. Dit jaar
hebben de twee hoogste klassen een grote fuif,
het begint om 9 uur met een grote dans en dan
om twaalf uur een banquet en om één uur Rock
6 Roll en tenslotte ontbijt in de morgen. Jon
gens zijn verplicht een meisje mee te nemen voor
de grote dans, maar niet voor het banquet. Ik
had het oog op een verbazende schoonheid (14 j.)
en vroeg haar om met mij te gaan, maar mijn
schoonheidsvader en -moeder zeiden dat ze nog
te jong was. Ik zei toen tegelijk: volgend jaar of
zodra ze 15 is, kan ze dan uitgaan? „Maar na
tuurlijk!" was het antwoord zodra ik uit school
ben, zal ik hoogstwaarschijnlijk een baan krijgen
als switchman bij de Central Rail Roads van
22,50 per dag denk je even in! Maar dat is
volgend jaar en ik kan beter zien wat ik dit jaar
ga doen (farm misschien weer of tuinman of auto
wasser 1Leven in Amerika is allesbehalve honing
en melk; zolang je geen auto hebt is het zure
melk met rotte kaas.
MARTIN BOON (17 j.)
RFD 1, Elkhart.
Het aantal abonnées in
TONG-TONG groeit zó
gestadig, dat we aan ver
zending daarheen al méér
dan de handen vol hebben.
En eerlijk gezegd er is
af en toe al wat misgelopen
met de contacten daar.
Maar waar Indische Ne
derlanders zijn, daar zijn
altijd helpende handen. En
zo'n hand is ons dezer da
gen toegestoken door Chris
Deykerhoff, ex-inspecteur
van politie in ons oude Indië. Weet U nog hoe
klein ons politie-apparaat was voor een gebied
zo groot als half Europa? Die politiemensen weten
van wanten! Nu nog steeds.
Chris Deykerhoff heeft zich al „poekoelend ter-
roes" op een ouwerwetse manier in verbazing
wekkend korte tijd van meelopertje beneden op
gewerkt tot zelfstandig businessman en hij neemt
er TONG-TONG geheel con amove ook nog bij.
We zeggen maar zo: als je burger bent van het
land waar je kan opklimmen van krantenjongen
tot magnaat, waarom als Indische jongen dan óók
niet? Als we denken aan de schat van waarden,
die wij nog brengen kunnen, dan hoeft het hele
maal geen wonder te zijn als Chris het met TONG
TONG ook nog een heel eind brengt.
Zijn agentschap wordt als het ware de deur voor
Indische waarden (en waren?) tot Amerika. Ajo
Chris, wijd open die deur! Selamat djalan!
Nu de condities:
1Naam en adres van de agent:
Chris Deykerhoff
210 Heckelstreet
Belleville
New Jersey
U.S.A.
2. Het abonnement in de States kost 1.75 per
kwartaal en 6 per jaar. De prijs is hier op
zettelijk hoger gesteld dan in Nederland om
langzamerhand de fondsen te fokken voor een
eigen contactcentrum tussen de Indische Ne
derlanders daar en elders, zowel sociaal, cul
tureel als zakelijk.
3. Lopende abonnementen worden nog door ons
kantoor in Den Haag afgewerkt, maar de nieuw
ingaande abonnementen gaan gemakshalve ook
over Chris.
4. Alle lezers, die familie of kennissen in de States
hebben, kunnen hen in kennis stellen van het
agentschap of kunnen ons die adressen toestu
ren ter verdere opzending naar de States.
5. Lezers die binnenkort ook naar de States emi
greren kunnen via ons de overschrijving van
hun abonnement regelen.
Boven: Hier heb je een paar meisjes van mijn klas
proberen om hun worstjes te roosteren. Deze zijn
niet bepaald ..good-lookng" maar er zijn ,,some
possibilities"Er zijn heel wat beter uitziende
„broads" in mijn klas of een andere
Onder: Hier heb je mij met een kalf (r.) dat on
geveer een half jaar oud is. Deze kalveren hebben
meer pep dan je denkt en kunnen je onderste bo
ven lopen wanneer ze maar willen. ,,Saja toekang
sapilbrani bengkelai/ajo-ajo/bawah kerbo!"
Vele jaren geleden was ik als schooljongen in de
kost bij de fam. N. Zij woonden in Soerabaia. Op
een dag kwamen kostheer en -vrouw van een
weekeind thuis, die zij op Pasoeroean hadden door
gebracht. Mevrouw moest met zware hoofdpijn
direct te bed blijven. Tegen de avond zat zij op met
verwilderde ogen. Herkende niemand van ons en
prevelde alsmaar hoogjavaanse woorden. Steeds
had zij het over „sekar Abrid", dit betekent rode
bloemen. Daarbij keek zij woest de ruimte in.
Mijnheer N. liet ogenblikkelijk de dokter komen.
Dr. v. H. kon blijkbaar zijn diagnose niet stellen.
Schreef wel een kalmerend drankje voor en zou
de volgende dag met enige collega s terugkomen.
Wij hielden a tour de beurt de wacht bij de zieke.
De volgende morgen kwamen Dr. v. H. vergezeld
van Dr. W. en Dr. V. naar de patiënt kijken Zij
constateerden typhus en adviseerden dat het hoofd
haar moest worden kortgeknipt. Het was jammer,
want mevrouw had mooi lang zwart haar! Gedu
rende de nacht, ook gedurende mijn oppasbeurt,
kwamen nu en dan boze woorden over haar lippen
en steeds maar weer over rode bloemen. Het
drankje moest ieder uur worden ingegeven. De
toestand veranderde niet. Een familielid en een
kennis kwamen op ziekenbezoek. De kennis ried
de familie aan een zekere arabier te ontbieden.
Mijnheer was er sterk op tegen. Hij moest niets
hebben van „hocuspocus". Maar de familieraad
besliste, echter onder voorwaarde, die het hoofd
van het gezin stelde, dat niets mocht worden inge
geven, de arabier te laten komen. In de middag
uren kwam de Said. Hij liep regelrecht naar de
patiënt toe, die nog steeds abnormaal deed. De
Said hield met duim en wijsvinger het voorhoofd
vast en sprak gebiedende arabische woorden, daar
bij strak kijkende in de brutale ogen van de zieke.
Totdat deze gedwee de ogen sloot en in slaap viel.
De Said vroeg nog wanneer de eerste verschijn
selen zich hadden voorgedaan. Het antwoord was,
drie dagen geleden, tegen een uur of twee in de
middag. „Dan zal mevrouw van nacht om twee
uur wakker worden en om wat eten vragen".
Ik moest met hem mee naar zijn huis met mede
neming van een fles water. Na enige manupulaties
kreeg ik de fles terug met de opdracht, dit water
door haar dochter de patiënt in te smeren. Tegen
twee uur middernacht waren wij vol spanning in
de ziekenkamer verzameld, in afwachting van de
uitwerking van Saids woorden. De twee klokslagen
waren nauwelijks verklonken of mevrouw deed haar
ogen open. Herkende ons weer en verzocht haar
dochter om vruchten op water die zij in de goedang
wist. De vreugde van ons allen kenden geen gren
zen. Spoedig viel zij na de verorbering van de
vruchten in een diepe en normale slaap.
Dr. v. H. en Dr. V. kwamen op het gewone uur
en werden door de patiënt verwelkomd. De schrik
en verbazing waren op de gezichten te lezen. Wij
hadden het avontuur met de Said vooralsnog niet
verteld, bang zijnde voor hun toorn dat bij even
tuele terugvallen, zij ons in de steek zouden laten.
Na enige jaren werd ik heel toevallig voor het
afsluiten van een verzekering door Dr. V. gekeurd.
Hij herkende mij en informeerde naar mevrouw N.
Ik biechtte toen het hele verhaal op. Wat hem deed
ontlokken, dat de artsenkunde toch nog wat tekort
schoot bij dergelijke gevallen.
De zondag na de emotionele week kwam de broer
zijn zieke zuster opzoeken. Hij vernam vanzelf
de wonderbare genezing. Ik vroeg terloops naar
de wandelingen van mevrouw gedurende die week
eind. „Heeft zij bloemen geplukt? Hij dacht een
ogenblik na en wist te vertellen: „Ja mijn zuster
verzamelde in de tuin nabij een suikeronderneming
bloemen om een boeketje samen te stellen."
Dit vertelde ik anderdaags aan de toean Said en
verzocht mij het verband samen te stellen van
die „sekar abrid" en de ziekte van mevrouw N.
„Och, zei hij, ik verjoeg de geest van een oude
vrouw, die gebruik maakte van het lichaam van
die dame.Die oude javaanse vrouw was niet ge
sticht over het plukken van bloemen van haar
graf.
Wat weten wij nog weinig van betovering en
behekst zijn.
OLLY.
VITAMINE.
We zaten in Siam als krijgsgevange in het kamp
KWIMA om een weg te maken. Als wij Jasmé
hebben, proberen wij altijd naar de kampong te
gaan. Op een dag is dat gelukt, met een vriend en
juist kwamen wij een huis binnen waar het eten
net klaar is. Wij natuurlijk vragen of het te koop
is, de Siamees zei ja, nou toen is het tolaij (hoe
veel). Hij antwoord bhadneng (1 gulden). Enfin,
wij aan het smullen tot 4 gulden de persoon. Toen
wij al betaald hadden, wil mijn vriend weten wat
voor vlees dat is. De man lachte, steekt zijn arm
in de hoogte en roept tokéh, tokéh.
Mijn vriend schrok ervan en wil zijn vinger in zijn
kee'gat stoppen, maar ik gaf hem een duw en zei,
laat maar toch, vitamine.
(Noot: In Siam zijn die tokéhs erg groot, lengtes
van 25 tot 30 cm.)
F. SMIT.
