SHER
onsxon
5
RARE ORANGS
PAARDENMOP
REDUCTIEBON VOOR NEDERLANDS BALLET
Tijgers hebben mij altijd gefascineerd, zowel door
de geweldige kracht die zij kunnen ontwikkelen,
doch ook door hun fantastisch masker en hun
„oorlogsbeschildering".
Meestal waren het alleen maar zeer korte flit
sen uit hun bestaan, die in de regel eindigden
met hun onvermijdelijke dood, die een eind maak
te aan alle pogingen om wat meer van hun ge
heimzinnig leven te weten te komen. Wat weten
wij eigenlijk van een wild dier? Bitter weinig,
iets over hun wandaden als veerover of als man-
eater, hun dood, hun leven in een dierentuin,
dat is dan vrijwel alles, wat wij leren van hun
leven, dat steeds geleefd wordt in het meest ver
borgen deel van de rimba.
Op een keer schoot ik een tijger, die het de be
volking zeer lastig had gemaakt door het roven
en wegslepen van vee, geiten, en honden. Toen
bleek, dat het een tijgerin was en een ,,in melk
ze moest dus ergens jongen hebben. Systematisch
werd toen de blukar door ons onderzocht, waar
wij vermoedden dat zij aldaar haar leger had.
En ja, op de derde dag vonden wij de uitgehon
gerde weesjes. Nadat zij weer wat op hun verhaal
waren gekomen, bracht ik ze naar huis. Geduren
de enige maanden observeerde ik de welpen, die
door mijn herderteef waren geadopteerd, en koos
toen het mannetje, terwijl ik de twee anderen weg-
gaf.
Sher, zoals ik hem gedoopt had, groeide voor
spoedig en drie jaar lang heb ik hem bij mij thuis
gehad, waar hij, wanneer ik thuis was, vrij door
het huis mocht rondlopen en spelen met zijn speel
makkers, Sheila zijn pleegmoeder, Patch de fox-
terrier en Kees de Lampongaap. Nimmer heeft
hij hun kwaad gedaan, noch mij of mijn kennissen,
en evenmin de bedienden.
Toen hij ruim drie jaar was moest ik hem weg
sturen. niet omdat hij gevaarlijk werd, maar ik
moest toen dikwijls voor langere tijd van huis.
Dan moest hij zijn hok in en kwam er niet eerder
uit voor ik weer thuis was, en al was dit zeer ruim,
hoe kon ik hem duidelijk maken waarom hij in
zijn hok moest, terwijl zijn kameraden vrij buiten
mochten rondlopen?
Ik zond hem toen naar San Diego, een der nieu
were dierentuinen aan de westkust van Amerika,
waar men hem zou onderbrengen in n grote ruime
canyon, en dus zoveel mogelijk de natuurlijke le
venswijze kon volgen. Ik kon het niet over mijn
hart verkrijgen hem alleen de verre reis te laten
maken en stuurde met hem zijn pleegmoeder mee.
Ik hoef niet te zeggen hoe zijn vertrek mij aan het
hart ging en hoe ik hem miste! Tussen ons bestond
..Tong-Tong" lezers wordt verzocht aller
lei aardige anecdoten en belevenissen betref
fende wilde dieren als huisdieren aan de
Redactie op te geven. Ook korte jachtbeleve-
nissen die een inzicht vooral geven omtrent
de jacht en de daaraan verbonden moeilijk
heden en de gedragingen van de betreffende
dieren, zijn welkom. Kom, heren jagers van
„tempo dnlu" en vooral de dames, die meest
al met de susah zaten, indien manlief met
een gevangen raar en vies beest terug kwam,
grijpt naar uw pen en laat zien, dat gij niet
alleen kunt schieten, maar ook observeren en
beschrijven.
REDACTIE.
Hieronder een paar zinnen uit een brief van een
naar de U.S.A. geëmigreerd Indisch Nederlander.
Je hebt hier hopen Indische mensen, die naar
de paardenrennen gaan; als ze niet thuis zitten
te gokken dan zijn ze op de renbaan. Ik bemoei me
heel weinig met de Indische gemeenschap, omdat
je er rare tussen hebt. Sommigen verslijten zich voor
Hollanders, anderen voor Indonesiërs en proberen
de Amerikaan wijs te maken, dat de Hollanders hun
niet mogen, omdat ze een andere huidskleur heb
ben. Waarvoor al deze opmerkingen. De Amerikaan
heeft hier dezelfde politiek ten opzichte van de
neger en beschouwt ons nog tot en met heden als
gelijke, dus als ik ergens ras moet invullen is het
volgens mij het beste om white in te vullen.
Verleden week zijn we nog op een celebration ge
weest van de Indisch-Nederlandse gemeenschap en
op de menu-kaarten stond:
Slamat dateng.
An Indonesian Evening.
It's an old custom of the people in Indonesia to
serve Nasi Kuning on a celebration, offering or
thanksgiving.
En de speech die ze afgestoken hebben is werkelijk
niet voor herhaling vatbaar. Ik vind het een dis
criminatie voor alle Indisch-Nederlanders.
Q.
een absoluut vertrouwen en heel veel heb ik ge
leerd omtrent hun levensgewoonten. Sher had zijn
sympathiën en antipathiën, en de laatste toonde
hij naar katten manier door de betreffende
persoon volkomen te negeren, maar deed verder
niets. Steeds bleef hij de „gentleman" en altijd
kwam hij voor zijn veel zwakkere kameraden op,
en als die eens wat hadden misdaan zochten ze
immer een goed heenkomen bij Sher en dan dorst
natuurlijk niemand hen meer te na komen.
Een, van zijn overigens weinige onhebbelijkheden
was, dat hij altijd in bed wilde kruipen, inplaats
van op het kleed daarvoor te gaan slapen. Toen
hij nl. nog klein was kreeg hij eens een vrij ern
stige ziekte en nam ik hem toen in bed, omdat
wanneer hij weer eens stuipen had, ik dit dan di
rect kon merken en hem helpen. Sinds hij weer
beter was, werd het immer een stille strijd tussen
ons beiden om toch in bed te komen. Zolang hij
onvolwassen was was dit niet zo erg, maar om een
nagenoeg volwassen tijger in je bed te krijgen was
weer een ander verhaal. In de regel werd ik dan
eruit gewipt, ook al deed hij dit nimmer met op
zet, maar in zijn slaap.
PAWANG RIMBA.
Tot zover de inzender, die vaststelt dat onze groep
„ongeneeslijk roewet" is en zich afvraagt waar dit
naar toe moet.
Op de eerste plaats bestaat elk volk en elke groe
pering uit „rare orangs" en vinden deze rare
orangs de rest op hun beurt raar. Wie de Franse
bladen gelezen zou hebben vlak voor en in het eerst-
te begin van de Vijfde Republiek, en al het ge
donder rond de „Colons", zou dit wel zeer duide
lijk geweest zijn. En wie oplettend verschillende
Nederlandse bladen tegelijk leest voor een bepaalde
tijd, merkt dat het Nederlandse volk hierin niet
veel verschilt van de Indische groep.
Geen enkel volk wordt echter gemeten naar de sprei
ding van zijn „rare orangs", maar naar de verdien
sten van zijn beste groeperingen. Hoe meer gekke
of gevaarlijke (naar onze mening dan altijd!) men
sen in onze groep, hoe groter de plicht van het
zich goed noemende deel om nóg harder te wer
ken voor een goede opinie over de hele groep.
Neem nog even Frankrijk: ook al hebben alle
mensen gelijk die wijzen naar decadente Fransen,
daarnaast bestaan er genoeg, die aller bewonde
ring opwekken en tot slot een gunstige balans ma
ken voor het hele volk. Als de verantwoordelijke
Indische Nederlanders maar hardnekkig met gro
te moed en opofferingsgezindheid hun goede zaak
steunen, is niets verloren.
M.a.w.: elk werk mislukt niet door de slechte
werkers, maar door het gebrek aan (energie van)
goede werkers. Gaat Tong-Tong over de kop, dan
is het nonsens dit te wijten aan de kleine, dom
me en slechte boengs (want die. weten immers niet
beter?), maar aan de grotere boengs, die zich net
ijverig genoeg weerden.
Wij woonden indertijd op een koffie-onderneming
in 't gebergte en toen er nog geen autoweg was,
moest 't laatste gedeelte naar ons huis te paard
worden afgelegd. Ook als de pianostemmer kwam
werd hij met een paard afgehaald. Op een keer
vertrok de pianostemmer weer op ons tamoe-paard
Piet, toen wij even later weer hoefgetrappel hoor
den en Piet mèt de pianostemmer rustig naar zijn
stal zagen stappen. Piet had natuurlijk gemerkt,
dat de stemmer geen ruiter was en omdat hij geen
zin had in het tochtje was hij naar huis en stal
teruggekeerd.
Mevr. Balsem-Meister.
Tegen inlevering van deze BON worde aan houder de vastgestelde reductie verleend op de door
hem (haar) gevraagde plaats(en) voor, naar eigen keuze,' de voorstellingen op "zaterdag 16 april,
zondag 17 april en maandag 18 april in het KURHAUS-PAVILJOEN te Scheveningen. Op de
beide Paasdagen is er behalve om 20 uur ook een voorstelling om 14 uur.
TJALIE ROBINSON
INDRA KAMADJOJO
