12
INDISCH MAMAATJE POEKOELT TEROES IN AMERIKA
NATIONALE BEWUSTHEID
ROTTERDAM
382731
Denken jullie heus dat een werkende vrouw met
gezin tijd kan vinden om jullie een artikel te schrij
ven over haar wedervaren in haar land van be
lofte (I hope, I hope)? Als jullie er geen bezwaar
tegen hebben laat me dan af en toe maar iets van
hier vertellen, ik spring graag van de hak op de
tak en een heel artikel wordt dan wel erg ver
moeiend als jullie mee moeten hoppen. Ik zal
trachten er het beste van te maken. Hier gaat-ie
dan.
Vandaag moederdag hebben we een early break
fast in de basement (souterrain) van de kerk ge
had (mannen serveerden en hebben later de omwas
gedaan ook, zoiets zou voor de verandering in
Holland ook wel aardig kunnen zijn) en daarna
hadden we een speech van een domineesvrouw,
die de moeders in rozengeur zette en nog zo tussen
de geuren door ons voorzag van goede bemesting
in de vorm van wijze raadgevingen. Later heb ik
mijn kids toegegeven dat ik een alles behalve goe
de mama ben, maar vreselijk veel van ze hou door
dik en dun en ze mijn tekortkomingen maar moe
ten trachten door de vingers te zien.
Want one thing for sure, they cant say life
with Mom is a dull life! Van Java naar Sumatra,
vandaaruit naar Holland en uiteindelijk hier in
Amerika, plaats Elkhart, staat Indiana, we hebben
wat afgesjouwd.
En omdat we nu in het land van popcorn en staal
zitten, vloeit onze tafel niet over van melk en
honing (iedere zondag een vette kip en iedere dag
genoeg vlees) maar wil je dit hebben dan moet je
er voor werken en anders kun je met permissie
gezegd: afrotte man! Voelde je je in Holland een
beetje grieperig, dan bleef je weg.
Dat doe je hier niet zo vlug, je krijgt geen cent
betaald. Het te laat komen op je werk wordt op de
minuut af van je weekloon afgehouden. Voor erns
tige ziekte krijg je via je levensverzekering en
ziekenfonds een kleine onderstand, deze verzeke
ring is een ieder werker verplicht te sluiten. En
het is een uitkomst, dat heb ik ondervonden toen
ik 2 maanden geleden voor een operatie het
ziekenhuis in dook. Operatie-, dokters-, ziekenhuis
kosten, X-rays en alle medicijnen werden betaald
op 55.00 na, die ik zelf heb moeten betalen aan
mijn huisdokter. Kleine aandoeningen betaal je dus
uit eigen zak.
Dan is er nog een onaangename kant aan het werk
hier. Je bent als arbeider (en dit komt ook voor
in kantoorwerk) niet zeker van vast werk, tenzij
je er een aantal jaren op hebt zitten. Is er name
lijk een slapte in het werk dan gaan de laatst aan
genomen werkkrachten het eerst de laan uit of
je nu een prima kracht bent of niet. Dit werkt de
Union uit. Je kunt dan een ander baantje zoeken
tot je fabriek je weer nodig heeft, of steun trek
ken. Dit is mij al verscheidene keren overkomen
en ik heb in die tussentijd als serveerster in
een Chinees restaurant gewerkt (pake-belaser voor
ons Indië gasten) als werkster in een dokters
office. Na ongeveer een maand gezwabberd te heb
ben vertelde de dokter dat er aan mijn schoon-
maakzin wat haperde, dat er nog propjes papier
in zijn X-ray kamer lagen. Na een maand, I mind
you, en ik had er nog nooit een voetstap in ge
daan, laat staan een stofdoek gewapperd. Ik heb
toen meteen tabé gezegd, dat wil zeggen ik heb
eerst de kamer een beurt gegeven, het was gewoon
Uw stukje .Nationale Bewustheid" is mij betoel-
betoel uit het hart gegrepen. Als ik thuis kom
(ik vaar) dan valt me die lammelendige, grauwe
aanpassingspolitiek van de kacheltjes Indo's als
een loodzware mantel om de schouders,
't Is vechten tegen de bierkaaiers om dergelijke
mensen het verkeerde van hun soeda la maar
politiek te doen inzien. Je stuit steeds op dezelfde
„Je moet je aanpassen" muur. Ik sta soms bijna
op verzuipen in deze assimilatiezee.
Bah, wat een mentaliteit! Net of het Leven alleen
uit sociale voorzieningen en tulpen bestaat.
Daarom m'n saluut voor de Indo's in den vreemde
met de oude spirit, de durvers!
H. KAESBERRY
vies. En die kamer werd regelmatig gebruikt!
Zo zindelijk als in Holland zijn ze hier niet.
Verder heb ik als hulp in de huishouding ge
werkt en daarna me toegelegd op het maken van
ramen in een raamfabriek. Ramen en deuren heb
ben een grote rol in het Amerikaanse huis. Elk huis
heeft namelijk twee ramen en twee deuren. In de
winter heb je dubbele glazen ramen en deuren en
in de lente vervang je de buitenkant van muskie
tengaas. Dit is wel nodig want wat muskieten be
treft is Indonesië een heilig oord vergeleken en
open ramen en deuren zijn uit de boze. Straks in
de zomer kunnen we ons weer een voostelling ma
ken van hetgeen de Egyptenaren hebben moeten
doorstaan gedurende de vliegen- en muggenplaag.
In deze ramenfabriek heb ik frames in elkaar
gezet (de eerste dagen 75 per dag en vond dat
een prestatie, toen ik er vandaan ging ongeveer
600) en begon mijn eerste machinewerk. O ja, ik
heb het glas ook leren aanbrengen, niet met stop
verf maar met een soort plastic rubberband, erg
handig.
Nu ben ik terug in de fabriek waar ik gestart
ben bij aankomst in Elkhart en waar ik twee-en-
een-halfjaar voorsprong heb op de laatst aangeno
men krachten, bovendien punchpress-operator ben,
wat mij nu een grote kans geeft op vast werk.
Het werk in de fabriek is geen peulschilletje,
vooral wanneer je zolang de njonjah besar bent ge
weest en je vingers enkel vuil gemaakt hebt aan be
velen aan de bedienden en later wat zwart gemaakt
aan schrijfmachinelint. Nu kom ik vaak thuis met
oliespetters over gezicht en kleding, om van mijn
eens zo wel gemanicuurde handen maar te zwij
gen. Volgende keer huis-tuin- en keukenpraatje,
bye. VON
De Tong-Tong Groep in Rotterdam begint zich
duchtig te weren. Op 4 april jl. hield Tjalie Robin
son een causerie over het probleem der spijtoptan
ten. Aan het eind van deze drukbezochte avond,
die bijzonder geslaagd verliep, werd een inzameling
gehouden, die 150,voor het NASSI-comité op
bracht.
Op zaterdag 14 mei a.s. zal door de Tong-Tong
kring Rotterdam-Zuid een makanan bazaar gehou
den worden ten behoeve van het NASSI-Fonds
voor de spijtoptanten, in het wijkcentrum van de
Herv. Kerk, Cillershoekstraat 1 (zijstraat van de
Mijnsherenlaan)
Zaal open om 3 uur n.m. Sluiting- om 11 uur.
Verkrijgbaar: Nassi rames, gado-gado, loempia,
lemper en verder diverse kwee-kwee etc. etc.
Bereikbaar met bus 50, 52 en tramlijn 2 en 12.
Zie verder aankondiging in het „Zuiden".
Komt allemaal. Het belooft een heel gezellig sa
menzijn te worden. Bedenkt, dat er door een be
trekkelijke kleine groep hard is gewerkt om zoiets
te organiseren. Alleen al het simpele huren van
een geschikte zaal gaat met de nodige moeilijk
heden gespaard. Een extra woord van hulde voor
de dames Fé Klerks-Kühr en Norma van Oort
is hier dan ook zeker op zijn plaats. Zorgt U er
voor, dat het 14 mei lekker ramé zal zijn in Rotter
dam?
Waarom ontbreekt gironummer in „GEEFT
ACHT" i.v.m. actie Tabourcorps-kleding? In het
eerstvolgende nummerDan wacht ik daar op.
A. D.-Z.
Wij vroegen in „GEEFT ACHT!" om blijken van
sympathie, omdat we ons eerst een beeld wilden
vormen omtrent de belangstelling, die er onder on
ze lezers bestaat voor een dergelijk in K.N.I.L.-
uniformen gekleed Tambour-corps. Dat is dan ook
de reden, dat er geen gironummer stond vermeld.
Het doet ons werkelijk enorm veel plezier, dat er
toch altijd direct mensen zijn, die zeggen: „Ik wil
financiëel steunen." Natuurlijk zijn geldelijke bij
dragen altijd welkom. U kunt ze storten op Giro
nummer 382731, t.n.v. Korps Administrateur
Schoonhoven. U gelieve er dan vooral bij te zet
ten, dat de storting t.b.v. Het Regiment van Heutsz
is. Alle toekomstige goede gevers, ook alvast
namens Tong Tong hartelijk dank!
..Kolonel F. E. Chatelin en Overste H. C. P. Vennik bevestigden de van goudgalon vervaardigde zwa
luwnesten op respectievelijk de rechter- en linkerschouder van de Tambour-maitreschreven wij in
„GEEFT ACHT", zie Tong Tong van 15 april blz. 6. Ja lezers, dat zijn dus pas de schouderversier
selen. Het officiële tenue is er nog lang niet, maar wat denkt U. zullen we op I juli, met het tienjarig
bestaan van het van Heutsz-Regiment de vertrouwde K.N.I.L.-uniformen weer kunnen zien?
