BELASTINGEN
SCHELPEN SONATE
IS! li II
lil li li
2 li II 21
513
i i l i
mmx.
W&'Jf.
mm
je ziet dus straten eindeloos omhoog lopen onder een hoek van 30 graden zo
hoog als de Goenoeng Bohong. Crazy gewoonweg
8
M"m W
lil
VA I H
Vervolg van pag. 7: REISBRIEVEN
Ik ben op de campus van Stanford University ge
weest, maar eventjes een gebied van 9000 acres
en met hele complexen gebouwen erop als een
stad, met ruime wegen (met palmen), swimming
pools, tennisbanen, bioscopen, hospitalen en klinie
ken, laboratoria en zelfs boerderijtjes! De student
hier loopt sportief (vaak jack-jeans) gekleed rond;
prachtig gebouwde kerels zie je er. Nu niet sma
len dat Universities een overdreven aandacht heb
ben voor aangekochte sportwonders. Dat is maar
een zij-aspect. Stanford University is wereldbe
roemd voor zijn engineering colleges. Er zijn hier
ook erg veel studenten uit Azië. Ik kan niet anders
(met mijn Indische background) dan geloven dat
studentenleven in deze vrije wijdheid beter moet
vormen dan het studeren in die sombere nauwe
studieblokken van Nederland. Met één van de
professoren (in Oosterse talen) had ik een prettig
onderhoud, zó informeel, zó open, zó direct tot de
kern van de zaak doordringend! Ik heb trouwens
met bijzonder veel key-figures kunnen kennis
maken hier. Nergens heb ik last van vooroordeel.
Overal sta je ineens van mens tot mens. Nergens
ontmoette ik hier de met pompe en gezag omklede
„authoriteit" die wijze lesjes uitdeelt. Integendeel:
men wilde graag van mij leren! Met zo'n instelling
zal Amerika door vele mistastingen toch wel posi
tief groeien naar een wijde wereldblik.
Maar misschien is dat wel in bijzondere mate het
geval in een stad als San Francisco met zijn „in
ternationale" bevolking. Chinatown is hier een stad
in een stad met de volledige Chinese architectuur
(een restaurateur zou het moeten wagen permissie
te vragen om een pagode of een drakendak te
bouwen in Amsterdam! Oeh, die schoonheidscom
missie!). In deze Chinese stad heb ik meer chinese
handelswaar gezien dan ooit in alle Chinese toko's
en wijken van Indië samen. De zeldzaamste en
duurste art-objects, maar ook bebek shanghai en
sio bak!
Het meest typisch aspect van San Francisco is zijn
golvend stratensysteem omdat de stad op heuvels
gebouwd is, nochtans zonder zich omzichtig om
de hellingen heen te slingeren, maar er zijn brute
stratenquadraat doortastend op door te zetten. Je
ziet dus straten eindeloos omhoog lopen onder een
hoek van 30 graden zo hoog als de Goenoeng Bo
hong. Crazy gewoonweg. Hier lopen de trams op
kabelbanen, auto's staan scheef (als dronken) ge
parkeerd en je krijgt kuiten als boterblikken als je
net zoveel wandelt als ik. Er is maar één kronkel
weggetje in San Francisco, Crookedest Lane, waar
je slingerend naar beneden gaat, een bijzonder
leuk weggetje. En in San Francisco heb je de sky
way, een betonnen wegensysteem van drie, vier
etages boven elkaar, kriskras onder en boven el
kaar slingerend als een gigantische serpentine, een
wonder van bouwtechniek, langer dan Amsterdam
of Den Haag. Onfotografeerbaar ook door zijn ko
lossale dimensies. En voor San Francisco; gewoon.
De stad heeft twee kolossale bruggen; Golden Gate
en Bay Bridge. De laatste is 8J4 mijl lang, dus
pakweg Den Haag-Wassenaar en zo hoog, dat
slagschepen en grote oceaanstomers er onderdoor
varen. De Golden Gate is korter maar hoger en
imposanter. Woorden ontbreken mij om deze gi
gantische structuren te beschrijven. Ik denk dan
vaak met verwondering
terug aan het paleis op
de Dam, dat Hollanders
graag het Achtste We
reldwonder noemen. Of
zelfs de Zuiderzeedijk.
In die paar weken hier
heb ik meer bouwwer
ken gezien van wereld
formaat dan ik ooit mijn
leven lang in Neder
land zien zal. I don't
belittle. I just state.
In een fanatieke bui heeft u uw aangiftebiljet zelf
ingevuld en verzonden. Om dat ding maar weg
te hebben. Het invullen van een aangiftebiljet
moet een serieuze bezigheid zijn. Weet u zeker,
dat u alle aftrekmogelijkheden benut heeft? Wij
zullen u voorrekenen wat een vergeten aftrekpost
u kost.
U bent gehuwd en heeft 2 minderjarige kinderen.
Uw inkomen bestaat uit: pensioen 5.000,sa
laris 6.000,provisie als verzekeringsagent en
tjatoeter 900,totaal 11.900,LI heeft
braaf dit inkomen aangegeven. Aanslag wordt
1.683,U vergat echter aftrek te vragen voor
b.v. 1Onderstand aan uw oude moeder of ge
trouwde dochter, die het niet breed heeft, van
600,2) Operatie-, ziekenhuis- en andere kos
ten t.b.v. uw vrouw (het gedeelte dat niet door
ziekenfonds of ziektekostenverzekering is gedekt)
plus aankoop versterkende middelen 250,
In dit geval te verhogen met premie ziekenfonds
(door u en uw werkgever tesamen betaald)
4,8% van 6.000,288,plus aanschaf
van een bril ad 65,- totaal 603,3) de
kosten uit hoofde van uw bezigheden als verzeke
ringsagent en tjatoeter zijnde transportkosten, por
to, telefoon, sigaretten, koffie, aandeel verwarming,
onderhoud, verllichting, etc. werkkamer van
380,Totaal vergeten aftrekposten 1.583,
Aanslag had kunnen worden 1.261,U heeft
dus 422,teveel betaald. Welk bedrag u beter
voor uw vacantie kunt reserveren.
Raadpleeg voor al uw belastingzaken onze fiscale
medewerker: Eeldeplantsoen 68. Den Haag (tele
foon 668.002, bij geen gehoor 667.662).
Er is eigenlijk maar één zee: de Indische Oceaan.
Er is een tijd geweest dat ik haar beschouwde als
helemaal alleen voor mij. Bijna elke zondag zag ik
haar.
Met een oude Fiat van een huisvriend gingen wij
met z'n allen, de baboe incluis, meestal naar Popo
soms naar Prigi. Elke keer opnieuw was het een
opwindende gebeurtenis. Vooral op het eind van
de tocht als je op het punt kwam waar plotseling
de zee zich liet bekijken. Een klein stukje overi
gens maar. Net als een preuts meisje dat een
weinig van haar benen laat zien en dan gauw
weer haar rokjes laat zakken...
Maar ik liet me niet verschalken. Ik wist dat zij
zich na een paar minuten zou vertonen in haar
volle bruisende schoonheid. En zonder enige ver
legenheid! Zij was zelfs dol op stoeien met die
branieachtige brandal. Daarbij lachte zij luid, af
en toe bulderend. Ik kan er werkelijk niet tegen
op, hoewel ik toch ook een keel kon opzetten.
Ook was zij geweldig sterk. Steeds liep ik schate
rend door het schuim en liet me helemaal door
haar omsluiten. Vaak lukte het mij achter de bran
ding te komen. Ik meende dan een hele prestatie
verricht te hebben. Maar dat was niet waar. Zij
speelde alleen mee, en liet me slechts zóver komen
als zij zelf wilde. Nooit zou zij toelaten dat ik
haar geheel in bezit nam. Was ik ver genoeg ge
gaan naar haar zin dan stuurde zij mij terug, soms
met kleine duwtjes. Meestal echter pakte zij mij
op en gooide mij met één worp op het strand alsof
ik een polobal was. Dat kon wel eens hard aan
komen en dan twijfelde ik aan haar genegenheid
voor mij. Ik voelde me wat gepikeerd en ging, af
gewend van de Oceaan, wat lemper eten. Maar
dat hield ik nooit lang vol. Haar verrukkelijke
stem bleef roepen: „kom Njo, kom toch", steeds
luider en dringender. Dan vergat ik de lemper,
pisang goreng en tapé en liet me weer vangen.
Urenlang, urenlang en voor altijd...
Nee, toch niet. Eens moesten we afscheid nemen.
Nog een laatste samenzijn en dan zouden wij el
kaar in jaren niet weerzien. Zij ving mijn tranen
op en liet die met de hare versmelten. Toen rende
ik weg, ik was anders eeuwig bij haar gebleven.
Niet omkijken meer, voortrennen, voort voort
Maar zij riep me na: „Leööö, Leöóö!"
Natuurlijk overwon zij ook nu weer. Ik keerde
terug, maar toen begreep ik haar roepen. Zij had
mij een herinnering mee willen geven. Die had zij
daar op het strand neergelegd, precies waar het
schuim ophield. Een prachtige grote schelp zoals
ik er nog nooit een gezien had. „Houd hem aan
je oor, dan kun je mij altijd horen", fluisterde zij
nog en zweeg toe...
Sindsdien had ik altijd haar stem bij me. Verrukt
kon ik dan de schelp tegen mijn oor houden en
weer luisteren naar haar gevlei en haar gezang
een enkele keer, practisch altijd echter haar won
derlijk, geruis. Nog mooier dan de Sonate Pathé-
tique, de eerste muziek van Beethoven waar ik
kennis mee gemaakt had. De schelp liet eigen mu
ziek horenveen eigen sonate van de Oceaan, scho
ner dan van de grootste componist.
Aan haar verre nicht de Java Zee had ik
niet veel. Tot enige vriendschap of toenadering
is het nimmer gekomen. Toch woonden wij zeer
lange tijd vlak bij elkaar. Vanuit ons nieuwe huis
op Tjandi kon ik haar zien liggen, suffig en sloom.
Nooit zag je haar bewegen of hoorde je haar stem.
De Java Zee, bewegenloos en zwijgend. En dat
ontroerde mij niet. Geërgerd wendde ik dan mijn
hoofd af en pakte de schelp...
LEO TOLEDO
Ajam beroga itu kalau diberi makan dipinggan
emas, sehapun, kehutan djuga perginja.
Al laat men een boskip van een gouden bord eten,
zij gaat toch terug naar het bos.
