Telma Tamara
'W -
Anders dan gewoon
Levensdrang
en vliegende trapezes
Mijn filmnaam was TELMA TAMARA. Toen
ik in Parijs mijn eerste filmjob aanving, regi
streerde ik onder de naam Telma Carli" daar
Stuf kens een ware tongtwister was,maar
hier in de U.S. werd die naam al spoedig
tot Miss „CURLY" verbasterd en werd ik
door m'n agent tot Telma Tamara herdoopt.
Toen ik als meisje in de huishouding in Parijs
werkte las ik in de krant dat een hele ploeg
van Metro Goldwyn Mayer in de stad ver
toefde om de film over het leven van van
Gogh op te nemen. Ik zat met m'n zusje in
een café en ik herinner me dat mijn zusje
zei: „Zeg Thelma, waarom ga jij daar toch
niet naar toe voor een klein rolletje, je kunt
nooit weten, een nee heb je, een ja kun je
krijgen
Met de nodige opporringen en aansporingen
stapte ik met kloppend hart het kantoor bin
nen en ik moet eerlijk bekenen dat de grote
gouden letters op de deur Metro Goldwyn
Mayer me pardoes 't bloed deed stollen!
Ik werd te woord gestaan door een sympa
thieke (en heel knappe) Fransman in een
chique kantoor. M'n schoolfrans bleef als een
warme aardappel in m'n keel steken maar na
5 minuten was ik in staat de reden van m'n
bezoek uit te leggen.
Hij vroeg me of ik actrice was en met rood
gezicht knikte ik heldhaftig „ja", (ik had
nog nooit van m'n leven op een toneel ge
staan!) „Waar kom je vandaan, je hebt zo'n
grappig accent" vroeg hij. „Ik kom uit Indo
nesië en m'n moeder is Indonesisch en m'n
vader is een Hollander en ik heb in vele
toneelstukken gespeeld," ratelde ik zenuw
achtig achter elkaar af.
Trés intéressant, trés bien! Kom morgenoch
tend om 6 uur naar de studio, presenteer deze
kaart aan de bus die je naar de plaats van
opname zal brengen. Bonjour mademoiselle.
Toen ik het adembenemende nieuws aan m'n
zusje vertelde die intussen op z'n minst 10
koppen zwarte koffie had zitten drinken, zakte
ze bijna door haar rieten stoeltje heen
een nee heb je, een ja kun je krijgen, ga toch
Thel...
Droom
Om vijf uur de volgende morgen stond ik
naast m'n bed, ik had de gehele nacht niet
kunnen slapen. Om zes uur presenteerde ik
mijn kaart aan de poort van de studio en
omdat ik zo erg zenuwachtig was geweest de
dag tevoren, las ik voor het eerst wat daar
nou eigenlijk wel op stond. In zwarte letters
was gedrukt: „Lust for Life actrice".
Toen ik dat laatste woord las begon ik toch
zo te lachen; kinderbaboë was een juister
naam voor mijn hoogstaand beroep!
Vijf dagen van een droomwereld volgden,
vijf dagen kon ik m'n ogen en oren niet gelo
ven en om het helemaal een beetje fantastischer
te maken, op de derde dag werd ik plotseling
over de luidspreker geroepen. Ik pakte m'n
lange rokken op (het costuum uit de tijd van
de schilder van Gogh) en huppelde in m'n
lange, zwarte geregen laarsjes naar de admini
stratie op een verhoogd podium waar alle big
shots zaten uit te rusten '(o.a. Kirk Douglas
en Anthony Quinn).
Daar stond m'n Fransmannetje! Hij introdu
ceerde me bij de director Vincente Minelli
en nadat ik blijk gaf van m'n Engelse kennis
richtte Minelli zich rechtstreeks tot mij. Hij
vroeg me waar ik geboren was, en zei dat hij
mij had opgemerkt door mijn goede acteer
kwaliteiten( Ik kreeg een klein rolletje
toegeschreven (ik was zo trots toen ik mezelf
later eventjes op het witte doek zag verschij
nen) en hij zei me, dat als ik ooit eens in de
U.S. zou zijn, ik hem moest opzoeken.
„Lust for Life" kwam tot een einde. Nu dat
ik er de smaak van te pakken had werd ik
branie en solliciteerde (en werd aangenomen)
voor de film „Trapeze" met Gina Lollobri-
gida en Burt Lancaster.
Hollywood
In 1955 kreeg ik bericht uit Nederland dat
mijn papieren voor emigratie naar Amerika
in orde waren en dat de Protestante Kerk in
Chicago ons beiden (m'n zusje en ik) hadden
gesponsored. Op 28 februari 1956, één dag
na het plotselinge overlijden van mijn vader
de Majoor Stufkens, vertrokken wij met ge
mengde en droevige gevoelens per Maasdam
naar ons onbekende nieuwe vaderland.
Vele jaren zijn sindsdien verstreken en vele
gebeurtenissen hebben zich voltrokken. Na 3
maanden in Chicago, vertrok ik in m'n eentje
naar New York om poolshoogte te nemen
terwijl mijn zusje achterbleef om in ons levens
onderhoud te kunnen voorzien.
Ik spoorde naar het adres van Vincente Mi
nelli. Minelli bleek op reis voor een andere
film in Italië. Ik maakte kennis met vele op
komende actors en actresses (o.a. Sandra Dee).
Ik nam nu acteerlessen in één van de bekende
studio's in New York. Ik raakte gewend aan
het razend drukke leven in deze wereldstad
en probeerde me zo goed en zo kwaad als dat
ging aan te passen. Mijn zusje die inmiddels
was overgekomen, stond mij met alles bij en
overhoorde m'n regels voor de audities.
De competitie was zwaar maar overal waar
ik kwam vroeg men waar ik vandaan kwam.
Mijn Indonesische background werd altijd
Ik herinner me dat gedurende de tijd dat ik
in Hollywood was voor m'n filmtest, een
groep teenagers die de studio's kwamen be
zoeken mij om m'n authograph vroegen. Ik
moet U eerlijk vertellen dat ik naast m'n
schoenen stond van trots terwijl ik noncha
lantm'n foto's met een fikse handtekening
uitdeelde. Ik voelde me niets minder dan
Marilyn Monroe
Niemand wist dal ik diezelfde middag als
een verloren, bevroren ijspegel voor de came-
rds zou staan
Carli's avonturenlust, beginnen
de met de Italiaanse graaf
Giovanni Carli is blijkbaar erfe
lijk geweest. Het was die zelfde
zucht naar avontuur die Philip
Carli tot Indië's eerste filmpionier
maakte (TT. 30 nov. '61) en
datzelfde verlangen naar „iets
anders" waaraan wij nu dit relaas
van Telma Hillman-Stufkens
danken.
Uit New York bereikte me dit
levendige, onopgesmukte verhaal
van een Indisch meisje dat voor
een korte tijd als Telma Tamara
het leven van een filmster heeft
mogen proeven. Hoe Thelma
Stufkens drie keer van naam
moest veranderen voor ze haar
„happy end" mocht beleven, ver
telt ze U zelf.
zéér op prijs gesteld (wat een hemelsbreed
verschil met Holland, waar je toch altijd voor
een beetje minder wordt aangezien.)
In 1957 werd ik gekozen om naar Hollywood
te gaan voor een filmtest in een rol van een
French-Eurasian meisje in een David Ross'
film.
Het is een indrukwekkend gezicht om bij
nacht over Los Angeles te vliegen, een hon
derd passar malems vallen er bij in het niet,
het is als een verlichte sprookjesstadDe taxi
reed me naar m'n hotel en ik zag palmen,
echte dikke palmen zoals in Indië. Het was
lekker koel zoals in Bandoeng in de regentijd.
Om 10 uur stond ik klaar om te vertrekken
en het koudzweet brak me uit. Waar was al
mijn branie gebleven?
Juist voordat ik m'n hotelkamer wilde ver
laten ging de telefoon. „Long distance calling
from New York, will you accept?" „Yes I
will" stamelde ik, „but who is it??" Over
de lijn kwam een bekende (en geliefde) stem.
„It's me, Allen, how are you, are you ner
vous
Het was alsof plotseling al m'n angst en
nervositeit van me afvielen, ik gooide m'n
jas op de stoel en zei: „It's so good to hear
from you indeed"Allen was de jongen die
ik een jaar geleden in New York ontmoet
had en op wie ik (in 't geheim) verliefd was.
Na 5 minuten over ditjes en datjes gekletst
te hebben zei hij: „Luister goed, ik weet dat
als je de test passeert en als je een bekende
filmster wordt, dat je dan niets meer met mij
te maken wilt hebben, maar als je niet slaagt
wil je dan met me trouwen?"
Ik moet bekenen dat ik voor één hele minuut
stil was aan de andere kant van de lijn om
dat ik moeite had die kanjeuze brok in m'n
keel weg te slikken. Ik beloofde dat dat een
„deal" was!
Moet ik nu nog verder vertellen? Mijn tegen
woordig beroep is huisvrouw en moeder. Mijn
dagelijkse bezigheden bestaan uit koken (veel
Indische schotels met een veramerikaanst
smaakje) en luiers wassen voor ons zoontje
van 14 maanden.
De heer Carli (of Oom Phlip zoals ik me
hem herinner) zou trots geweest zijn als zijn
achternichtje een echte filmster was geworden
en dus zijn filmtalenten had georven en voort
gezet.
Soeda Oom Phlip, niet teleurgesteld maar.
THELMA V. HILLMAN-STUFKENS
NEW YORK
Elke gelijkenis met bestaande personen en
gebeurtenissen is niet toevallig en berust op
waarheid
13
