1
1
I
X
TZncVi
I
I
East is east, and west is west
Poekoel teroes!
kant-en-klaar saus
i m
ZOMAAR
UIT EEN BRIEF
We zitten op het ogenblik wel een beetje te
modderen met het „aanpassingsprobleem",
maar dat is niet iets van de laatste tijd, hoe
wel er nu natuurlijk veel méér mensen mee
te maken hebben. Maar in feite bestaat het al
vele tientallen jaren. Meestal sprongen de
mensen er vroeger veel gemoedelijker mee om
en ontstonden ook niet die schrille tegenstel
lingen die heden ten dage zoveel harten ver
bitteren. De tegenstellingen tóén waren eer
der komiek in hun absurdheid. De oorzaak
ligt, -en lag, natuurlijk hoofdzakelijk in het
feit, dat de mensen hier er geen notie van
hebben, hadden, hoe de mensen in Indië
leefden. En omgekeerd.
Zo gebeurde het, dat mijn vader, die al enige
jaren in Indië woonde, het plan opvatte, om
te trouwen met mijn moeder, die er haar hele
leven gewoond had. Alles was goed en prima,
en natuurlijk werd mijn Limburgse grootmoe
der van de trouwplannen op de hoogte gesteld.
„Mooi", schreef ze terug, „Heel verstandig
om te trouwen Jaques. Maar zorgen jullie
vooral voor een goeie, degelijke uitzet?"
Dat was natuurlijk iets, waar mijn moeder
zich nooit het hoofd over gebroken had
Gewend om alles aan een prima baboe over
te laten, zelf de hele dag op een druk kan
toor, wist ze nauwelijks hoe haar eigen lin
nenkast er voor stond.
„Uitzet" zei mijn vader", dus... eh... lakens!
Fiet, hebben we lakens?" „Ik geloof van wel"
dacht Fiet, „Maar als je moeder er op staat,
zal ik baboe wel zeggen, om nog wat lakens
te naaien".
„Maar denk er om, moeder heeft geschreven:
dégelijk. „Wat nu, is degelijker en onverslijt
baarder dan dril? Dus...
En dat was 'de uitzet van mijn ouders
Hier in Holland onbestaanbaar, nietwaar?
Dat niet alleen, zoiets is hier om zorgelijk je
hoofd over te schudden.
Maar goed, ze zijn dan toch getrouwd, met
lakens van dril, en na een paar jaar deed ik
mijn intrede in deze schone wereld. Weer
wat later gingen wij met zijn drieën met ver
lof naar Europa.
Tijdens een kort bezoek aan zijn geboorteland
Limburg (je mocht hem vooral geen
„Hollander" noemen, dan werd hij kwaad!)
kreeg mijn vader de hint, om een hele erge
oude tante op te zoeken. Daar kon hij niet
onderuit.
Wel, we kwamen met ons drieën bij het
oudje, dat honderd-uit kwetterde tegen „haar"
Jacques, maar mijn moeder en mij alleen
maar een beetje wantrouwend beloerde. Enfin,
na een knipoogje van mijn vader, ging mijn
1
l
Vervolmaak uw rijstgerechten,
vlees- en visschotels
met de pittige Knorr
kerriesaus. Verrukkelijk
en praktisch kant en
klaar in 5 minuten. 65 ct
moeder rustig zitten, met mij op schoot, en
wachtte maar af! En het oudje maar kwebbe
len. Op een gegeven moment zei ze echter
luid-fluisterend, terwijl ze achterdochtig naar
haar vrouwelijk bezoek keek: „Spreekt zij ook
Nederlands
Jacques zei. ja, ze sprak Nederlands.
„Het kind ook?" Ja, het kind ook.
In diep ongeloof schudde ze het bolletje. Nee,
nee, en nog eens neeHet wilde er bij haar
niet in! Ze heeft aan het eind van het bezoek
mijn moeder dan ook alleen maar zwijgend
een hand gegeven, en deed zelfs haar mond
niet open, toen ik -met een beetje porren
„Dag tante" zei. In puur Nederlands, nota
bene!
ELS
Brieven, copy, foto's bestemd voor de
vrouwenrubriek adresseren aan:
Myana
p/a Tong-Tong
Prins Mauritslaan 36
Den Haag
f 10,- f 5,-
Deze rantangs zijn te bestellen
bij:
Administratie TONG TONG
In linkerbovenhoek v/d. enve
loppe vermelden: „rantang".
Het verschuldigde bedrag s.v.p.
niet gireren. Uw bestelling
wordt U onder rembours toe
gezonden. Dus eerst kijken en
dan pas betalen.
I
Paul Kemper, Indische jongen
...Zelf ben ik een Hollandse van 24 jaar.
Nooit eruit geweest, maar met een Indische
jongen getrouwd. We hebben een abonne
ment op TT genomen, omdat ik me door het
contact met mijn schoonfamilie en andere
Indische mensen in de buurt me er erg voor
interesseerde en om meer te weten over de
achtergronden van mijn man.
Je schrijft steeds over het onbegrip van de
Hollanders voor de Indisch-man. Dat is ook
zo. Maar weet je, ikzelf stond er vroeger ook
heel anders tegenover dan nu. Je weet alleen
wat je op school leert en wat je er nog niet
van vergeten hebt. Je leert dat Nederlanders
(Hollanders) superieur zijn over de Indone
siërs (dat zijn dan de Indische mensen èn de
Indonesiërs). Het verschil wordt je nooit bij
gebracht en de achtergronden van Indonesië
ook niet. Daarom verheldert TT mijn blik
en kan ik nu ook het Indische milieu waar
deren, waarvan ik anders, wanneer ik niet
met een Indische jongen was getrouwd, geen
idee van zou hebben gehad. Misschien zou ik
het ook raar en onbegrijpelijk hebben gevon
den
Poekoel teroes! (ik weet nu wat het betekent).
YVONNE KEMPER
„Ik kan niet lekker koken (wel lekker eten!);
ben een onhandige huisvrouw. De opvoeding
van de kinderen vind ik ook al zo'n opgave!
Mams schudt altijd haar wijze hoofd als ze
bij ons gelogeerd is. In vele dingen heeft ze
dan ook wel gelijk, als ze me op de fouten
van de opvoeding wijst. In andere dingen
heb ik dan weer zo mijn eigen mening. Er is
toch veel veranderd sinds de tijd dat wij kin
deren waren nietwaar? Bovendien is Mams
een hoop dingen vergeten en zijn haar her
inneringen aan toen verguld. „Tss! Adoeoe!"
zegt ze bijvoorbeeld, ,die zoon van jou zit
overal aan met z'n vingers". Nou, dat heeft
hij dan van niemand vreemd, want ik werd
vroeger toch de „tangan kepiting" genoemd!
Komen de kinderen vuil van buiten, waar ze
lekker geravot hebben, dan worden ze er op
gewezen, dat hun Moe al genoeg te doen
heeft in het Hollandse huishouden, dit hoeft
er warempel niet bijMaar waar moeten de
kinderen zich dan uitleven?!
We hebben een flat, dus thuis is het steeds
„Denk aan de buren!" Wat komen de kinde
ren toch een hoop tekort wat vrijheid betreft!
Die zwerftochten die wij ondernamen naar
sawah's en kalies, die blijven hun onthouden.
De vele verhalen over verdwenen kinderen in
deze tijd maken je wel tot een gewaarschuwd
persoon.
En als wij thuiskwamen van onze stroop
tochten, met getah en teer en weet ik wat al
op lichaam en kleren gingen we naar de ba
boe. Maar mag ik mijn kinderen verbieden
met een winkelhaakje hier en een modder-
schoen daar thuis te komen omdat er geen
baboe is die dat opknapt?
Zo zou ik nog wel eindeloos door kunnen
gaan met verschillen opsommen over toen en
nu en over zoals ik al eerder zei: „vergulde
herinneringen", want wij waren echt geen
schatjes. Dat éne punt van overeenkomst is
dus: onze kinderen kunnen net zulke binatangs
zijn als wij toen
ZUS
13
