Eerlijk gezegd
VOOR DE VROUW
In Holland staat een open huis
Ik heb deze keer al uw brieven (en dat waren er heel wat) naast elkaar gelegd en
weet U wat ik kreeg? Eén lange slagzin: „Mijn huis staat net als in Indië voor
iedereen open".
Het stond inderdaad in alle reacties op mijn
vragen hoe het met de gastvrijheid in Holland
gesteld is. De behoefte om aan ieder die aan
belt een welkom toe te roepen, is er dus nog
steeds. Dit is een belangrijk punt. Maar toch
vond ik minstens zo belangrijk de welover
wogen antwoorden op de tweede en derde
vraag: ondergaat U lijdzaam ongewenst bezoek
en: wat is de beste oplossing voor de eeuwige
aanwippers?
Vele huisvrouwen hebben er werkelijk geen
doekjes om gewonden. „Ik heb geen televisie
maar ik zou er niet op gesteld zijn dan
overlopen te worden. Als ik een bijzonder
programma graag wil zien, vraag ik immers
zelf eerst aan mijn vrienden of het hen schikt
dat ik kom kijken? En ik verlang dat ze me
eerlijk zeggen of het werkelijk kan, of er niet
al te veel gasten zijn. Dezelde houding ver
wacht ik van de vrienden t.o.v. mij", schreef
Mevr. v. d. M.
„Ongewenst bezoek bonjour ik zonder pardon
de deur uit, hóé hangt van de omstandighe
den en de persoon af. Als men op iemand niet
gesteld is, huichel dan niet en maak hem
(haar) goed duidelijk wat „ongewenst" bete
kent". Tegen aanwippers had ze de remedie
ze gewoon te negeren en door te gaan met het
werk. Verder nog een leerzaam naschrift: zo
heeft elk gezin wel zijn vervelende gevallen
die of zielig of doodgewoon een „moetje" zijn.
Neem uw kruis op huisvrouw en draag het zo
goed mogelijk met gratie. Met zuchten, maar
zonder mokken
Hetzelfde advies geeft „Koffieboon" ons, maar,
filosofisch als ze is (ze studeert wijsbegeerte
als hobby) neemt ze ook de bezoekers onder
de loupe. „Mijn huis staat open voor iedereen
die geestelijke of materiële hulp nodig heeft,
maar iedere dag bezoek is me teveel. Als men
sen zo de deur bij anderen platlopen dan
mankeert er iets aan die mensen of dat huis
gezin. Mensen die hun heil en gezelligheid
elders zoeken hebben nog opvoeding nodig.
Dergelijke lieden vergeten dat ze kostbare
tijd en energie stelen van een ander gezin dat
deze tijd en energie zelf nodig heeft. En zij
verwaarlozen door hun uithuizigheid immers
het eigen gezin? Ik zeg 't dus eerlijk (of 't
tactisch is weet ik niet de waarheid is
nooit tactisch meent een andere schrijfster)
dat ik op bepaalde dagen alleen wil zijn. ik
zeg 't gewoon vriendelijk, even goede maatjes.
Wil men tot werkelijke vrijheid komen dan
moet m.i. toch wel een begin gemaakt worden
met een evenwichtig, harmonisch gezin. Dat
kan alleen als je het urenlang en dagenlang
„geklets" tot een minimum beperkt.
Een andere dame schreef me haar bittere et-
varing met vrienden die geregeld op bezoek
kwamen en die zij altijd hartelijk onthaalde
omdat het nu eenmaal gewoonte was gewor
den te blijven eten!
Toen raakte de familie echter in moeilijke
omstandigheden en... het bezoek bleef weg.
„di kroeboengi laller" noemden wij in Indië
de rijpe geschilde mangga waar de vliegen
op af kwamen. Als zo'n mangga heb ik me
soms gevoeld als we eens kennissen ontmoeten
en op onze vraag of ze weer eens aankwamen
tot antwoord kregen: „Goed we komen, maar
dan blijven we eten ja?"
Het zijn en blijven onze vrienden en wij heb
ben ze graag. Maar nu is er twijfel in ons
hart: komen ze om ons of om het eten?"
(Probeert U eens heel schraal en smakeloos
eten te geven, mevrouw K. Komen ze deson
danks weer, dan zijn het goede vrienden,
komen ze in het vervolg op een ander uur,
dan zijn het goede vrienden met een goede
smaak. Komen ze heletnaal niet meer dan
waren het géén vrienden!)
Mevr. C. vertelde me in een geanimeerde brief
dat haar huis in de bergen (in Indië) voor
iedereen openstond. En als de gasten zich
maar voldoende konden legitimeren bij de
bedienden, mochten ze er komen week-enden.
Hier in Holland is haar huis nog steeds voor
iedereen open. Haar avonden (overdag werkt
ze) zijn bezet door aanloop van vrienden,
mensen van de kerk, verzekering etc. Vrien
den van haar kiaderen zijn er ook wat je
noemt „kind aan huis". Tussen 3 en 6 zijn er
constant 10 a 15 kinderen in huis. Als ze
thuiskomt vindt ze als dank voor de gastvrij
heid de afwas gedaan, het huis gestoft en de
planten begoten. Ze heeft nog nooit aan
iemand gezegd lat ze liever alleen was. Ze
heeft een heel huis met een tuin (wat een
zaligheid, dit verklaart misschien die Indische
gastvrijheid) en 'vrienden mogen niet eens
bellen. Haar oplossing voor aanwippers: wat
laten doen. Zijn het echte vrienden dan doen ze
het. Zijn het aanwippers sadja dan blijven ze
weg. Echte vrienden hoef je niet bezig te
houden
(Lieve mevrouw C. een geweldige brief van
een humane, ruimdenkende vrouw. Maar waar,
woont U? Nergens op de brief uw adres.
Geeft U het me, ik kom graag een uurtje bij
U stofzuigeren! L. D.)
Mevrouw W. P. uit Waalwijk schrijft dat aan
haar tafel altijd plaats is voor een vriend.
Met een beetje liefde en goodwill is immers
altijd wat lekkers klaar te maken?
Een gast moet zich thuis voelen, schrijft ze,
wijs hem waar hij alles kan vinden, dan kunt
U zelf ook rustig uw gang gaan (bedoelt U
misschien logé's?) Voor de aanwippers het
advies om ze vriendelijk te verzoeken heen te
gaan omdat U toevallig die avond vroeg naar
bed wil. Vooral de mensen niet voor het
hoofd stoten, dat geeft toch een onvoldaan
gevoel. (Volkomen met U eens mevrouw P.,
maar wat moet ik zeggen als die aanwipper
de volgende avond wéér komt? Aanwippers
hebben meestal heel harde hoofden die heel
wat stootjes kunnen hebben. Moet ik dan
weer met de kippen op stok?)
Er zijn dames die adviseren bepaalde „jours"
te houden en anders een papiertje op de
voordeur met „verhinderd te ontvangen",
„niet thuis" e.d. Alleen op verjaardagen
komen of na voorafgemaakte afspraken. Ook
rekening houden met bezoekdagen van anderen 1
En dan last but not least de brief van een
lezer die op de bres springt voor de eenzame
aanwipper die, om het zo te zeggen, „in de
houdgreep" is genomen door mijn vragen.
Want die vragen waren eigenlijk al een ver
oordeling volgens de (zeer scherpzinnige)
heer v. R. Het lot van de aanwipper (plak
ker, huisvredebreker noemen sommige vrou
wen hem) gaat hem zeer ter harte. Dat be
tekent de guillotine voor ondergetekende. Sta
mij toe lieve lezeressen, alvorens de bijl valt,
een laatste woord tot U te richten: „Er is wel
degelijk een groot verschil tussen het open
huis in Indië en het open huis hier. Het
uiterlijk heeft ook de figuurlijke betekenis
beinvloed. Daar was men niet opgesloten
tussen 4 muren. Daar konden de kinderen
buiten spelen of naar hun eigen kamers gaan.
Hier moet alles in de warme huiskamer zitten,
tegen wil en dank soms met het bezoek.
Onverwacht bezoek bracht in Indië nooit de
gastvrouw in verlegenheid: als er niet genoeg
in huis was kon het altijd gekocht worden.
Er waren altijd warongs open en je kon gast
vrouw spelen ook met eten van de straat.
Logeren ook altijd goed, geen gezeur of er
dekens genoeg waren.
Ons leven hier is ingedeeld, iedere dag heeft
andere verplichtingen. Lessen van de kinderen,
afspraken voor ieder lid van het gezin. Wat
ontzettend weinig tijd hebben we hier voor
elkaar! Waarom zouden we niet wat zuiniger
met die tijd omspringen? Daarom hou ik niet
van veel bezoek en vooral niet van onverwacht
bezoek. Een telefoontje, een boodschap en
zo'n bezoekavond kan gezellig worden voor
allemaal. Je kunt een goede gastvrouw zijn en
de kinderen ook hun deel geven van die avond.
Vindt U ook niet dat de kinderen er altijd
bekaaid afkomen door bezoek van volwasse
nen? Ik geloof dat de kinderen wel het meest
behoefte hebben aan „privacy" van een home
en hoe goed en lief ook een bezoeker, hij breekt
die privacy. Zo voel ik het. Waarom anders
die verzuchting die we (eerlijk) slaken als
een langdurige logé eindelijk haar (zijn) kof
fers pakt? Wat een waanzin om tegen je zin
gastvrij te zijn.
„Als we altijd te goed zijn geweest, wordt het
echt tijd dat we er nu netjes en beleefd onze
werkelijke mening gaan zeggen", meende
mevrouw T. Roerend met haar eens, het is
immers nooit te laat om je leven te beteren?
Sinds ik 3 jaar geleden op „luilakken-avond"
mijn bel heb afgezet is hij stuk. De gevolgen
waren de eerstvolgende dagen eerder prettig
dan catastrofaal en dus liet ik die bel zo.
Op de een of andere manier weten de mensen
me toch wel te vinden. Maar ik bewaar mezelf
en mijn gezin vele avonden van rustig wer
ken, lezen, naaien, tv-kijken. Praten is nodig,
niet praten is heerlijk, probeert U het maar
eens.
Ik vind er iets abnormaals in dat mensen
(vrouwen) behoefte hebben elkaar dagelijks
te spreken. Zoveel nieuws kun je in een nacht
niet verzamelen of het moest het nieuws zijn
over anderen en dat is dus roddelen. Maar
dan nog: is het persé nodig dat we alles over
onszelf aan anderen vertellen?
LILIAN DUCELLE
De zomer nadert. Voor velen aanleiding
om er eens uit te gaan. Ook in de
avond. Vertelt U eens:
1. Van welke „uitjes" houdt U hier in
Holland het meest? (bioscoop,
schouwburg, concert, fuifjes?)
2. Vindt U dat U vroeger in Indië
meer uitging dan nu. Waarom?
Brieven tot 30 juni aan Redactie
Myana, Pr. Mauritslaan 36, Den Haag.
12
