(II)
Maison Maylie
j Gebruikt LI ook
I KETJAP A
Amerikanen, zo zij
U n
VOOR DE VROUW
WAROENG SOEBOER
I KOKKIE I
GEEFT U DE VIJF
,,Ik ben Grace... Je herinnert je mij toch nog wel?" zei de stem door de telefoon.
,,Neen ik behoor niet tot je kerk, maar ik ben wel naar je lezing komen luisteren.
Ik ben na afloop nog naar je toegegaan".
„O, natuurlijk weet ik wie je bent!" zei ik prompt terwijl ik mijn hersens pijnigde,
wie van al die vrouwen, met wie ik gepraat had, ze wel zijn kon.
„Ik wou je graag aan mijn vriendinnen voorstellen. We houden eens in de maand
een bijeenkomst, weet je. Kun je komen?"
Ik nam de uitnodiging graag aan. Grace bleek
niet ver van me af te wonen en ik sloeg haar
aanbod om me met de auto te komen halen
dan ook af.
Op de bewuste woensdagmiddag belde ik bij
haar aan... en kwam ik in een kamer... vol
oude dametjes. Grace zelf schatte ik op over
de zestig. Omdat ze zichzelf bij de voornaam
noemde, had ik me haar niet voor de geest
kunnen halen. Ik was toen maar net enkele
maanden in Amerika en ik was nog niet ge
wend aan het bij de voornaam noemen van Jan
en Alleman en ook oudere mensen, wat hier in
deze streek de gewoonte is vanaf het moment
dat je elkaar ontmoet.
„Met deze dames ben ik samen jong geweest
in Remington, een dorpje tien minuten van
Madeira vandaan" zei Grace. Ik ging de kring
rond en iedereen was even hartelijk en vrien
delijk. Er waren die dag ongeveer vijftien, de
kring werd met de jaren kleiner, maar het
restantje ging dapper verder. Er werd als ge
woonlijk nieuws uitgewisseld, brieven aan bed
legerige vriendinnen geschreven, uit de bijbel
voorgelezen en om de beurt lazen ze iets voor,
wat hun in de afgelopen maand het meest
getroffen had. Er werd geld opgehaald voor
een goed doel: iets nuttigs kopen voor ouden
van dagen in een armentehuis. In de pauze
werd op cake, zoutjes en koffie getrakteerd.
Het oudje naast mij, dat ik op ongeveer 80
jaar schatte vertelde alsmaar hetzelfde verhaal
aan me. Een ongetrouwde, jongere zuster, die
net haar „ouderdomspensioen" had gehaald,
vertelde me, dat ze met zijn drieën samen
woonden en maar net het hoofd boven water
konden houden.
Een van de dames, die er chique en gesoigneerd
uitzag, zei: „Het is wel vijftien jaar geleden,
dat ik de meesten van jullie het laatst zag.
Dat was op Big Belle's begrafenis, remember?"
Een hartelijk gelach steeg op. De verbazing
was blijkbaar duidelijk op mijn gezicht te le-
Slamet
Dateng
Koningstr. 16, Den Haag, tel. 60 41 42
HET ADRES waar U lekker en goed
koop INDISCH kunt eten. ELKE DAG
VERS. Ook kant en klaar mee te nemen.
Geopend dagelijks van 10-10 uur.
Zondags van 2-10 uur.
zen. Wie maakt er zich nu vrolijk om een
begrafenis? Grace wees op een snoezig klein
dametje ,dat haar nog dik grijs haar, in vlech
ten om het hoofd droeg. „Die daar is „Little
Belle". Vertel haar over die tante van je,
Belle".
„Dat was me een type", zei Belle met haar
bevende stem. „Ze was getrouwd, maar had
geen kinderen. Op een nacht, dat was lang ge
leden en die plek waar ze woonde, was nog
helemaal woest en verlaten, werd ze wakker
door een gerucht. Ze stond op en kwam onver
wachts tegenover een inbreker te staan, die
dreigend zijn revolver op haar richtte. In een
flits zag ze hoe jong de man nog was en hoe
wel ze beefde als een riet, begon ze op zijn
gemoed te werken. Het resultaat was, dat de
jongeman in snikken uitbarstte en haar zijn
wapen overhandigde. Zijn identiteit was alleen
aan de politie en haar zelf bekend en het ver
haal gaat, dat hij zich daarna nooit meer op
het pad van de misdaad waagde.
„En weet je nog wel van die ganze-eieren, die
ze uitbroedde?" En tot mij: „Haar gans, die
aan het broeden was, vond ze op een ochtend
doodgebeten door een of ander roofdiertje.
Belle bedacht zich niet lang, bond de eieren
om haar middel, gewikkeld in lagen flanel.
Iedere dag keerde zij ze om en werkelijk kort
er na kwamen de kleine gansjes te voorschijn".
„Dat is waarachtig te Amerikaans voor een
buitenstaander om zo maar te geloven!" riep ik
uit. „Ganze-eieren zijn kanjers". En heeft ze al
die tijd niet gebaad Was het in de zomer of
in de winter?"
Ze barstten allemaal weer in lachen uit. „Zie
je wel, waarom we ons niet goed kunnen
houden, als „Big Belle" ter sprake komt?
Zelfs als we het over haar dood hebben. Maar
we durven er een eed op te doen hoor!"
Op een bepaald uur gingen ze naar huis en ik
merkte, dat degenen, die nog goed ter been
waren, hun eigen auto chauffeerden en zo'n
beetje afhaal- en brengdiensten verleenden aan
die het niet zo breed meer hadden of al te
beverig waren achter het stuur te zitten.
„Vond je het gezellig?" vroeg Grace en ik
antwoordde uit de grond van mijn hart: „Dat
niet alleen. Ik bewonder jullie spirit en levens
moed. Ik hoop, dat ik op jullie leeftijd nog net
zo actief zal zijn als jullie".
Want dit is het soort oudjes, waarvan Tjalie
zegt, dat ze niet „Gojang kaki, toenggoe mati"
zijn. Ze zijn overal op de wereld te vinden.
Het zijn deze soort vrouwen, die een land
helpen groot maken. Dit groepje „ouden van
dagen" werd niet door anderen bezig gehou
den. Met elan en durf hebben ze duizenden
dollars bijeengebracht in de loop der jaren, die
ten goede kwamen aan allerlei ,goede doelein
den. Een lichtend voorbeeld voor de jongere
generatie. Want zijn het niet deze soort men
sen, die altijd tijd maken voor anderen, die de
steunpilaren van de wereld zijn?
FÉ KLERKS-KÜHR
Madeira, Ohio.
CORRESPONDENTIE voor „Myana"
richten aan:
LILIAN DUCELLE
333 South Newlin Avenue,
WHITTIER
California - U.S.A.
Ergens in Paramaribo, duidelijker gezegd, in
de Dr. Sophie Redmondstraat 71, staat een
winkel „Maison Maylie" geheten. En wie
hebben daar het eerst de weg naar toegevon
den? Ja, U raadt het al. Natuurlijk een paar
Indische mensen. Dat is niet te verwonderen,
want als het om iets lekkers gaat, dan weten
we de weg.
Deze winkel is op het oog een doodgewone
winkel, maar kijk eens goed in de etalage en
kijk eens in de winkel rond, dan zie je direct
dat dit iets bijzonders is. De eigenaar, vele
talen (waaronder Javaans) vloeiend sprekend,
verkoopt allerlei Indische dingen en natuurlijk
Surinaamse specialiteiten. Van kripik pisang
tot gedongdong in zuur wordt daar verkocht.
Lekkere pisang saléh, overheerlijke stroopjes,
satro-asem en nog veel meer. Maar dat. is niet
alles. Alle waren worden ook nog verstuurd
naar Nederland, Amerika en waar U maar
wilt. Je kunt zelf kiezen wat er in de pakketten
kleine of grote moet komen, alles wordt
keurig verzorgd. Zorg dat U relaties, vrienden
of kennissen in Paramaribo krijgt, dan kunt
U ook meeprofiteren van dit „Indisch Para
dijsje" in Suriname. Smakelijk eten!
Mej. D. E. L. THÖRIG
IHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIjjl
g Vraagt dan steeds naar Ketjap A 1
import met de rode dop met ons merk 1
I er op. U koopt dan betere Ketjap voor
I minder geld.
Importeur
lanka liaicat
1 Dr. Augustijnlaan 40,
Rijswijk Z.H.
liiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiilr
^iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiihiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiin^i
1 Alle rijsttafelartikelen
2 Indische koekjes
3 Aziatische souvenirs
4 Rijsttafelgerechten
5 Verzending van paketten
over de gehele wereld 1
H Kokkies Rijstwinkels
Witte de Withstraat 128
Telefoon 89438
Slotermeerlaan 123
i Telefoon 130362 1
AMSTERDAM-W j
iiTiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinpiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiI
12
