DE DODER (Slot)
En zo kon het gebeuren, dat toen zij in de
buurt kwamen van enige verlaten ladangs, hij
wat te ver afdwaalde op zijn onderzoekings
tochten, en in een olifanten-vangkuil viel.
Op zijn erbarmelijk geschreeuw kwam zijn
moeder met omhoog geheven slurf aanstormen
om haar lieveling te helpen. En door haar
haast viel zij ook in een dier kuilen, die
doorgaans in groepen van vier tot zes worden
gegraven, ter weerszijden van een veel gebruikt
olifantspad.
Op haar woest getrompet kwam ook de Doder
aangelopen. Dadelijk voelend dat er iets niet
in de haak was, naderde hij slechts met de
grootste omzichtigheid, en wist zodoende het
gevaar, om ook in een der kuilen te vallen,
te ontlopen. Om zijn misnoegen kenbaar te
maken schommelde hij heftig heen en weer,
terwijl zijn kleine kwaadaardige ogen van
woede blikkerden. Ook hij begon nu heftig te
trompetten, onderwijl met zijn voorpoten
stampend en schoppend.
In het bos, niet zo ver van deze plek verwij
dert, waren Bachtiar en Soleh bezig rotan te
verzamelen, totaal onkundig van het feit, dat
de Doder met zijn familie zich in de buurt
bevonden. Toen zij dat getrompet hoorden,
begrepen ze dadelijk, dat een of meer olifanten
in de vangkuilen moesten zijn gevallen. On
middellijk staakten zij hun werkzaamheden
en besloten eens poolshoogte te nemen. Heel
voorzichtig, steeds zorgend beneden de wind
te blijven, naderden zij tenslotte de bewuste
plek. Om veiliger té kunnen waarnemen ze
hadden geen vuurwapenen bij zich klom
men zij met behulp van een liaan in een der
grootste bomen. Wat zij toen zagen, deed hun
de adem bijna stokken en bezorgde hun koude
rillingen van angst en schrik!
Onmiddellijk hadden zij de Doder herkend
aan zijn geweldige grootte en aan zijn ontzag
wekkende stootanden. Gelukkig voor hen, was
hij druk bezig zijn wijfje uit de kuil te krijgen,
zodat zij ongemerkt weer weg konden komen.
In looppas ging het toen naar een der naastbij
gelegen ladangs. Zij wisten dat daar vertoefde
Talib, een der meest bekende en moedigste
olifantenjagers. Een der weinigen die zich
niet gebukt hadden voor de macht van de
Doder. Die bloedeed gezworen had, hem te
zullen doden, om zijn jongere broeder te
wreken, die door de Doder tot onherkenbaar
wordens toe vertrapt was.
Het bericht dat zij brachten bracht een ware
opschudding teweeg. Ook daar had men het
getrompet gehoord, hoewel natuurlijk veel
zwakker klinkend, zodat men daaruit niet had
kunnen opmaken wat er gebeurd was.
Talib verolor geen seconde. Met grote zorg
vuldigheid laadde hij zijn oude, getrouwe
voorlader, deed er de maximum hoeveelheid
kruit in, en koos als projectiel een bijzonder
zware, langwerpige kogel, met een stalen in
een punt uitlopende kern, gemaakt van een
oud driekantige vijl, welk projectiel bij spe
ciaal voor dit doel bewaard had. Daarna nam
hij uit het kippenhok een bonte, een witte en
een zwarte kip, nam verder een klein aarden
komfoortje met brandende houtskool en ver
dween hiermede geheel alleen in het bos.
Op een eenzame plek zette hij het komfoortje
neer, wierp er wat wierook op, en begon in
geknielde houding te bidden tot de Pojang
van het woud. Toen hij hiermede gereed was,
slachtte hij de drie kippen en besprenkelde
met het bloed zijn geweer en zich zelf. Na
nog het geweer een tijd boven de wierook ge
houden te hebben, stond hij tenslotte op en
begaf zich op weg naar de plaats van de vang
kuilen, een plaats ook hem bekend.
Vlak in de buurt gekomen zijnde, ontdeed hij
zich van nagenoeg alle kleren en wreef zich
geheel in met de op het spoor gevonden mest
der olifanten. Met de uiterste omzichtigheid
ging hij nu verder, telkens staan blijvend om
te luisteren en de windrichting te beoordelen.
Steeds duidelijker klonk het gegrom van de
Doder, die ten volle verdiept was in zijn
pogingen om zijn wijfje uit de kuil te krijgen.
Voetje voor voetje sloop Talib naderbij. Zijn
enige kans was om de Doder tot op enkele
meters te naderen. Eerst dan kon hij zeker zijn
van zijn schot en de uitwerking daarvan. Het
was voor Talib alsof de tijd stilstond. Eeuwen
schenen te zijn voorbij gegaan, alvorens hij
die laatste twintig meters bad afgelegd. Ein
delijk was hij er dicht genoeg bij.
Langzaam hief Talib het zware antieke ge
weer op, mikte op de naar hem toegekeerde
ooropening en drukte toen af. Onmiddellijk
na het vallen van het schot maakte hij zo snel
als mogelijk zich uit de voeten, onder dekking
van de kruitdamp, en klom hij in een boom,
die hij zich van te voren reeds had uitgezocht.
Het was of duizend demonen waren losgebro
ken! Het schrille, woedende getrompet en ge
brul joeg Talib een rilling door zijn leden. Zo
had ook de doodszang in de oren van van zijn
broeder geluid
Daartussen mengde zich nu ook de stem van
Bidoh's moeder, wanhopig, nu beseffend dat
zij aan haar lot was overgelaten, nu haar heer
en meester dodelijk gewond was.
In zijn doodstrijd ontwortelde de Doder dikke
bomen en scheurde met oorverdovend geraas
dikke takken en lianen als lucifershoutjes van
de hem omringende woudreuzen af. Maar lang
zamerhand nam dit helse tumult toch af, ging
over in steunen en rochelen, hield dan geheel
op. Alleen uit de kuilen klonk nog steeds een
klagend, vragend getrompet, dat echter onbe
antwoord bleef, want de Doder was nog
slechts een begrip, een herinnerig, geen werke
lijkheid meer!
Alvorens zich uit zijn veilige schuilplaats te
laten zakken, overtuigde Talib zich eerst ter-
er van, dat inderdaad alle gevaar was
geweken. „De Doder is niet meer! Allah zij
geprezen! Zijn broeder was gewroken! Oog
om oog, tand om tand! Allah Akbar!"
Toen, na zich gereinigd te hebben in een
beekje, en te hebben gebeden, ging Talib naar
huis, om het heugelijke nieuws te verspreiden.
Spoedig kwam dan de nacht en in de rimba
daalde de stilte van blad tot blad, nadat het
gezang der cicaden ter ere van God, was ver
storven. De stilte gelijk een lijkwade! Slechts
nu en dan het klagend geroep van een nacht
vogel of ander nachtdier. Geheimzinnig ritsel
de het in de afgevallen bladeren, waarvan de
rottende bestanddelen spookachtig, als even-
zovele fluorescerend oplichtten.
In Bidoh's kuil was het stil. Hij was van
honger, dorst en uitputting in slaap gevallen.
Uit de kuil van zijn moeder kwam nu en dan
een dof grommend geluid, dat zowel woede
als wanhoop te kennen gaf. Dan spreidde ein
delijk de witte vogel van de dageraad zijn
vleugels. Nog enkele ogenblikken baadde zich
de nacht in stromen van karmozijn en was toen
verdwenen in het tijdloze.
Met het aanbreken van de dag had Talib
ijlings boden gezonden naar alle omliggende
ladangs en ook naar het dorp waartoe hij zelf
behoorde, met het heugelijke nieuws en om
hulp. Van heinde en ver kwamen ze aan om
de Doder te zien en er zich van te overtuigen
dat ze voortaan geen last meer van hem zou
den hebben, en om Talib te helpen met van
gen van Bidoh en zijn moeder.
En zo kwam Bidoh l'Aiglon in mijn
bezit, toen hij van zijn moeder gescheiden
werd, een zeker niet noodzakelijke wreedheid
In een gelukkiger omstandigheid verkerend
dan mijn menselijk naamgenoot, want onbe
wust van zijn vaders grootheid en macht.
Zich zonder morren schikkend in zijn gevan
genschap, reeds dadelijk z'n baas overal vol
gend als een hondje, niet teneer gedrukt door
de naam van zijn grote vader, een naam welke
nog vele jaren lang in de herinnering bleef
voortleven, daar waar het ongerepte oerwoud
dodelijk gewond was geworden door 's mensen
streven en begeren. Daar waar de gemutileerde
woudreuzen temidden der ladangs van de
mens getuigen, dat ook hij, evenals het wilde
dier, het gebod heeft te volgen van: „Gij zult
doden, opdat gij zult eten!"
Velen hebben het kleine olifantje gekend in de
Bataviase Dierentuin, dat de vreugde was van
alle kinderen, die de tuin bezochten. Dat was
Bidoh. 't Aardige, goedmoedige beestje is ten
gevolge van een infectie overleden, niet dan
nadat de uiterste moeite was gedaan om het
te redden. Zelfs de Hoge Landsvrouwe heeft
zich om hem bekommerd en het diertje doen
overbrengen naar de Veeartsenijkundige
Dienst. Het mocht echter niet meer baten.
Moge hij in de „Eeuwige Rimba" zijn grote
vader en moeder weer terug vinden, en met
hen in vrijheid en naar hartelust rondzwer
ven! C. H-
That we, elephants, will never forget the
merest slight,
Is a well founded trait women share with us»
pachyderms.
But really we ought to restrict a bit their
blight.
For women are adways too well able to forget
on special terms.
De doder is niet meer!
J. C. Hazewinket
16
