Suriname
Suriname heeft de laatste tijd bijzonder sterk in het teken van de belangstelling
gestaan en het spreekt vanzelf, dat die belangstelling niet in de laatste plaats wordt
aangetroffen onder onze groep van gerepatrieerden uit Indonesië. Hoe zou het
ook anders kunnen? Velen onder ons kunnen steeds nog maar niet wennen aan
dat nare Hollandse klimaat. Ijs, sneeuw, hagel, storm en adoe, die ellendige
kachels. Het is dan ook geen wonder, dat velen graag wat meer willen horen over
een land, waar overal Nederlands wordt gesproken, waar een groot deel van de
bevolking uit Indonesië afkomstig is en waar de gemiddelde temperatuur het hele
jaar door ongeveer 80 graden is.
Bovendien is er nog ruimte genoeg, want
Suriname, ongeveer vier maal zo groot als
Nederland, heeft alles bij elkander, slechts
rond 250.000 inwoners. Als er in heel Neder
land maar 65.000 mensen zouden wonen in
plaats van de 12 miljoen, die hier nu zijn
samengeperst, dan zou dat overeenkomen met
de bevolkingsdichtheid van Suriname. Daar
komt dan nog bij, dat de hoofdstad Parama
ribo alleen al 100.000 inwoners telt. Het bin
nenland is dus maar uiterst dun bevolkt.
Dat de ontwikkeling van Suriname tot heden
zo langzaam is verlopen, moet in hoofdzaak
worden toegeschreven aan een tweetal omstan
digheden, ten eerste de ligging van het land
en ten tweede het gebrek aan arbeidskrachten.
Helaas ligt Suriname enigszins buiten de nor
male routes van het internationale verkeer en
daarom wil het nog steeds niet gelukken, de
grotere groepen toeristen aan te trekken, die
zo'n belangrijke bron van inkomsten vormen
voor de eilanden in de Caraibische Zee, zoals
bijv. Curasao. Toch heeft Suriname voor de
toerist heel wat te bieden. Men behoeft niet
ver buiten de hoofdstad te gaan of men zit al
midden in het oerwoud. In één enkele dag kan
men een bezoek brengen aan een nederzetting
van Indianen of van Bosland-creolen, die nog
in volkomen primitieve staat leven. Geen
enkel ander land in de omgeving kan de
toerist iets dergelijks bieden. De Regering van
Suriname ziet zeer goed in, dat toerisme een
niet te versmaden deviezenbron kan zijn en
doet al het mogelijke om toeristen aan te
trekken. Het vliegveld van Suriname, Zanderij,
is modern met een nieuw stationsgebouw en
kan de thans gebruikte straal passagiers vlieg
tuigen, zoals de Douglas DC 6 accomodatie
verlenen.
Ook is een nieuw hotel gebouwd aan de
rivier, dat van alle moderne gemakken is voor
zien. Helaas echter is de Surinamerivier niet
diep genoeg voor de grotere zeeschepen, die
normaal worden gebruikt voor de cruises in
het Caraibisch gebied. Nog geheel afgezien
van de ongunstige ligging van Paramaribo ten
aanzien van de gebruikelijke vaartroutes is het
voorlopig dus onmogelijk, Suriname in het
schema op te nemen.
Gebrek aan arbeidskrachten heeft in de loop
der jaren geleid tot immigratie van grote
groepen Hindostanen, Indonesiërs en Chinezen.
Buiten de Indianen en Bosland Creolen bestaat
de bevolking van Suriname in hoofdzaak uit
rond 75.000 Creolen, 65.000 Hindostanen en
35.000 Indonesiërs en dit verklaart het inter
nationale aanzien van Paramaribo. De in het
binnenland in stamverband wonende groepen
bestaan uit Indianen, voor het grootste deel
Arowakken, Cariben en Wayanas en uit Bos
land Creolen, afstammelingen van de voorma
lige slaven. Juist enkele weken geleden, om
nauwkeurig te zijn, op 1 juli j.l., werd het
feit herdacht dat honderd jaar geleden de
slavernij werd afgeschaft. Ter herinnering aan
dit feit werden speciale postzegls uitgegeven.
Het warme en vochtige klimaat van het land
is ideaal voor tropische landbouw. Helaas
echter tieren in een dergelijk klimaat ook de
plantenziekten welig en in de loop van de
jaren zijn vele cultures de een na de ander
aan deze ziekten ten offer gevallen. Later ko
men wij hierop nog terug en zullen dan even
eens nagaan, welke vooruitzichten voor de
verschillende cutures aanwezig zijn.
Gelukkig is Suriname niet uitsluitend op de
landbouw aangewezen, want ook de mijnbouw
heeft een grote vlucht genomen. Ook hierop
zullen wij nog nader terugkomen.
Creools meisje
Laat ons nu eerst eens nagaan, hoe men in
Paramaribo leeft. In grote lijnen zou men
kunnen zeggen, zoals in ons oude Indië. Het is
nog niet zo lang geleden, dat men in Parama
ribo lang moest zoeken om een stenen huis te
vinden. En ook nu nog bestaat de overgrote
meerderheid van de woningen uit houten
gebouwen. Maar allengs begint het centrum
van de stad een ander aanzien te krijgen en
ook de nieuwe woonwijken zijn uit steen en
beton opgetrokken.
Er zijn sociëteiten en clubs, bioscopen en eet
huizen en men zou een parallel kunnen trekken
met het leven in een van de midden-grote
steden op Java, ware het niet, dat de ver
schillende bevolkingsgroepen hun oude ge
woonten en gebruiken hebben bewaard en zich
niet gemakkelijk vermengen. Een Hindostaan
eet nu eenmaal anders dan een Javaan of
Creool. Vandaar het sterk cosmopolitische
karakter, dat Paramaribo kenmerkt.
Een van de meest geliefde vermaken gedurende
de weekeinden is de jacht op papegaaien.
Deze vogels hebben de gewoonte, op een
andere plaats te overnachten dan waar zij de
dag doorbrengen en hun voedsel zoeken en als
de zon ter kimme neigt, vliegen zij in koppels
naar hun nachtverblijf. Dan zien de wegen in
de omgeving van Paramaribo er uit, alsof men
een vijandelijke invasie verwacht. Overal staan
de jagers opgesteld met hun jachtgeweren en
menige vogel wordt verschalkt.
Toen wij eens de opmerking maakten, dat wij
van mening waren, dat papegaaien vrij taai
zijn, vertelde een oud huismoedertje ons, dat
dit inderdaad wel waar is maar dat zij bij het
koken altijd een blauwe steen in de pot doet.
Je moet dan van tijd tot tijd een met de vork
prikken en als de steen zacht is, dan zijn ook
de papegaaien zacht en mals.
Bij de beoordeling van de kosten voor levens
onderhoud in Suriname maakt men gemakkelijk
vergissingen, omdat de Surinaamse gulden
twee maal zo veel waard is als de Hollandse.
Het is misschien wel aardig eens na te gaan,
welke bedragen door een normaal gezin weke
lijks worden uitgegeven. Het Algemeen Bureau
voor de Statistiek houdt deze cijfers bij en
naar gelang van stijging of daling van prijzen
worden van jaar tot jaar indexcijfers vastge
steld, zoals dit overigens eveneens in Europese
landen wordt gedaan. Voor de berekening van
de Surinaamse indexcijfers worden als basis
genomen de prijzen, die in het derde kwartaal
van 1953 werden betaald door de groep gezin
nen, die per week gemiddeld tussen S 20.
en S 70.uitgaven. Voor dit basisbedrag
(100) komt men dan op S 34.19. In 1958
was het indexcijfer reeds 113,5 en thans in
1963 zal het wel ongeveer 120 liggen, het
geen betekent, dat het gemiddeld per week
bestede bedrag is gestegen tot S 41.03.
In 1953 was het totaal van S 34.19 als volgt
samengesteld:
RijstS2.24
Brood2.40
Aardappelen, groenten, fruit 2.92
Suiker1.17
Vlees 2.14
Vis, garnalen1.16
Melk 1.06
Boter, olie, vet1.89
Overige voeding2.74
Dranken 1.35
Roken0.76
Brandstof en ijs2.24
Huisraad en inrichting0.17
Kleding2.04
Schoeisel1.30
Reiniging1.43
Persoonlijke en gezondheidszorg 1.37
Ontwikkeling, ontspanning 0.87
Verkeer0.58
Belasting, verzekering0.76
Sociale lasten0.76
Huur, water2.84
Totaal S34.19
Wanneer wij dan nog weten, dat een baboe
tussen S25.en S45.en een kokkie
gemiddeld S30.per maand verdient, dan
kunnen wij ons enigszins voorstellen, wat zo
ongeveer moet worden uitgegeven, om behoor
lijk te kunnen leven. Misschien is het in dit
verband ook nog aardig enig idee te hebben
van de salarissen, die in Suriname worden
betaald. Een commies verdient van S4080.
tot S5760.en een hoofdcommies van
S4500.tot S6900.-per jaar.
Om behoorlijk te kunnen rondkomen moet
men dus wel over een inkomen van ongeveer
S350.per maand kunnen beschikken,
hetgeen overeenkomt met rond 700 Hollandse
guldens.
Deze laatste opmerking menen wij te moeten
maken, omdat er tussen de ouderen onder ons
velen zijn, die slechts al te gaarne hun laatste
levensjaren in een wat vriendelijker klimaat
zouden willen slijten en omdat ons van vele
zijden vragen bereikten aangaande de kosten
van levensonderhoud in Suriname. Grote din
gen staan te gebeuren, die ongetwijfeld hun
invloed zullen doen gelden op het dagelijks
leven.
Aan het begin van het jaar 1958 werd door de
Regering van Suriname met de Suriname
Aluminium Company (SURALCO) de zoge
naamde Brokopondo-overeenkomst gesloten,
welke voor de verdere ontwikkeling van de
natuurlijke hulpbronnen en de industrialisatie
van Surinname van zeer grote betekenis zijn.
Deze overeenkomst voorziet in de bouw van
een stuwdam met waterkrachtwerk in de Suri-
(Lees verder pag. 20)
6
