LA GARITA
DE TÜGER
IN HET
VOLKSGELOOF
Vierde Bankinang Reünie
De 28ste mei vertrokken we om 11 uur
's-nachts per K.L.M. van Schiphol en met een
stop in Zürich en Casablanca kwamen we de
volgende ochtend om half zeven op het vlieg
veld Gando aan, waar de familie Mentel ons
reeds stond op te wachten. Bij de controle van
de paspoorten dreigden narigheden te ontstaan.
Op het vreemdelingen paspoort van mijn Ja
vaanse moeder stond haar nationaliteit niet
vermeld en dit gaf een hoop heen en weer
gepraat met de stugge dienstdoende douane
man. We vreesden reeds een hoop onaange
naamheden, totdat een geüniformeerde Spaanse
meneer met vier strepen op zijn mouw alle
moeilijkheden oploste door mijn moeder met
één pennestreek tot Nederlandse te „promo
veren".
De service vanaf Schiphol tot het moment dat
het vliegtuig Canarische bodem raakte was in
één woord prima. Vanaf dat moment echter
was er om de een of andere onnaspeurlijke
reden helemaal geen service meer. Wij
sjouwden met onze omvangrijke bagage en
twee kooien met onze sprekende loeries, die
we uit Nieuw-Guinea hadden meegenomen
van het vliegtuig naar het douanekantoor.
Mijn 83-jarige moeder moesten we, omdat we
allen de handen meer dan vol hadden, een
tijdje alleen laten. Er stond een krachtige wind
op het vliegveld en dat lieve oudje dat, als ik
het goed heb, iets meer dan twee ons weegt,
werd haast van haar pantoffels geblazen.
Mooi opgepoetste stewardess lieten het oude
mensje vrolijk in de wind wapperen, en ze
staken geen gelakte vin uit. Kan dit nu heus
niet anders
Met een gecharterd busje zijn we toen naar
Las Palmas gereden, waar we voor een maand
gemeubileerde apartementen hadden gehuurd.
Een heerlijke tijd hebben we in het prachtige
Las Palmas gehad. Wat een stad!, maar hier
over later meer.
De 4e juli hebben we ons huishouden in Las
Palmas opgebroken en in drie busjes zijn we
met de familie Schlette en Mentel naar La
Garita getogen, een rit van ruim een uur.
Onze „kroegbaas" Senor Suarez Santana stond
reeds met z'n mannetjes klaar om ons met het
openbreken en uitpakken van onze liftvans te
helpen. Een boom van een Canarian met een
buik als een bierton en zo sterk als een beer,
eigenaar van de bar-merendero (eethuisje)
,.La Garita".
Om 10 uur begonnen ze de bakbeesten van
Liftvans te ontpakken en de inhoud in de
diverse bungalows te sjouwen, om 2 uur
(Vervolg van pag. 10)
Niet minder interessant was mijn dienstreis
naar het eiland Banka. waar de gouvernements-
tinwinning tal van keteltjes in gebruik had.
Het erts werd uit open groeven door Chinese
koelies met mandjes aan een juk over een vrij
smalle loopplank omhoog gedragen en gelost
in een wasgoot. Zij deden dit met elastische
tred, hetgeen de indruk wekte, dat dit geen
zware arbeid was. Toen ik mij in dien zin
uitliet stelde de mij begeleidende mijnin
genieur mij voor het ook eens te proberen en
ik was zo onverstandig daarop in te gaan. Ik
sloeg echter een droevig figuur want ik kon
de last nauwelijks van de grond krijgen; van
er mee lopen, laat staan over de smalle plank
omhoog lopen, was geen sprake. Het reizen
op Banka was voor een Europeaan ook een
belevenis. Het geschiedde n.l. per tandoe
(draagstoel), met het oog op de warmte bij
voorkeur 's-nachts. De dragers wisselden elke
ca. 5 km, namen hun loon uit een aan de
tandoe bevestigd bakje, zodat de reiziger rustig
slapen kon. Van te veel nemen was geen
sprake.
(Wordt vervolgd)
's-middags was de zaak gefixed. Kosten 500
pesetas, 30 pop, inbegrepen complete maal
tijden voor de werkers, mèt een fles Spaanse
jenever, mèt sigaren.
Senor Jose sjouwde het hardst, was overal
tegelijk, regelde alles, maar wilde geen peseta
hebben. De liftvan van de heer Mentel had
meer dan een maand in diens garage gestaan,
maar Jose vertikte het hiervoor maar ook één
peseta in rekening te brengen. De heer Mentel
heeft hem toen maar in hemelsnaam zijn lift
van cadeau gedaan, een zeer gewaardeerd ge
schenk. Jose helpt je met alles; wat niet in
La Garita of Telde te krijgen is haalt hij met
zijn busje van Las Palmas. Calvé's braadolie en
pindakaas, hout, cardboard, kippegaas, mest,
butagas. Moet je zondags naar de kerk in
Telde, mensen van vliegveld of boot halen,
Jose rijdt prompt voor.
Sta je op de bus te wachten om naar de pasar
te gaan en Senor rijdt langs, dan stopt hij en
brengt het hele gezelschap naar de Pasar. En
omdat hij je z'n auto aanbiedt en los senores
Holandes hem niet gevraagd hebben ze weg te
brengen, wil hij dus ook geen betaling hiervoor
in ontvangst nemen. En het helpt je allemaal
niets of je protesteert en wanhopig gebaart,
Jose klopt je met z'n bereklauw gemoedelijk
op de rug, dat je er van hoesten moet en met
een „Adios amigos" is-ie weer weg.
La Garita hoort bij de gemeente Telde. Het
ligt aan de playa La Garita, vlak aan zee dus,
en is nog in het stadium van opbouw. Er is
reeds een kleine Spaanse gemeenschap geves
tigd en verspreid over het land liggende boer
derijen; je bent er echt heerlijk buiten.
De bodem is rotsachtig, stenig en zanderig.
Om deze tijd van het jaar waait er een stevige
wind Over ons dorp, heel fijne bruine stof
met zich voerend, dat door alles heendringt.
Wat niet voor 100% roestvrij gegarandeerd is,
begint te roesten. De plantjes die je nu in de
grond zet gaan tanggoeng morsdood. Onze
jonge denneboompjes hebben het niet gehaald.
De stekken van de kembang sepatoe hebben
een moedige poging gedaan zichzelf mooi te
maken, maar de uitbottende knopjes zijn door
het zoute stof uitgedroogd. Maar in september
wordt het anders; dan is het planttijd en
worden de gronden goed bewerkt. Toch is
deze harde wind helemaal niet ongezond.
Mijn 63-jarige zwager, die in Den Haag alleen
de deur uitging als het broodnodig was en
1001 obatjes nodig had om in leven te blijven,
zich boenkoeste met sjaals en vesten en jassen,
eens in de week een warm bad nam, staat hier
in tropenkleding de hele dag in zon en wind
buiten aan zijn zelfgemaakte werkbank te za
gen, schaven en timmeren, zijn grijze haren
bruin van 't stof en voelt zich in zijn nieuwe
bruingebrande huid fit en vrolijk.
Na het werk in de tendero (wasplaats) met de
blauwe hemel boven je in je blote tida ada
semprot met heerlijk fris water toch. En vóór
het avondeten een straffe whiskey-soda en dan
vareeeeten tochPeh, geef mij maar La Garita
Hasta la vista. KOB1S SIRAG
BIJ DE THEORIE.
Luit; tot recruut. Waarom staat een richtbok
op drie poten en niet op vier
Recr: Nou Luit, ik denk dat ze bij de genie
geen hout genoeg hadden voor de vierde poot.
(Een richtbok is een toestel waarop een ge
weer geplaatst kan worden om de eerste begin
selen van het richten te leren. Het toestel staat
op drie poten, daar het dan beter op oneffen
terrein kan staan).
Attentie Bankinang vrouwen en mannen
Eind april 1964 organiseren we weer een
reünie, dit keer dus met mannen en zoons.
Indien U interesse heeft, geeft U zich dan op
bij; mevrouw E. Ensink-Tonkes, Johannes
Vermeerstraat 85 II, Amsterdam.
Wilt U a.u.b. dit grote nieuws doorgeven aan
vrienden en kennissen die (helaas) niet op
Tong-Tong geabonneerd zijn?
Wij houden ons gaarne aanbevolen voor even
tuele suggesties en nieuwe ideeën, waarvoor
bij voorbaat onze dank.
De eerste LUXE-POCKET
in onze reeks
Bevat meer dan 250 pagina's en
vele illustraties (tekeningen en
foto's) gedrukt op speciaal illustra
tiepapier.
Het eerste deel van het boek bevat een
uiteenzetting over de invloed van de
tijger op het leven en denken der be
volking van Indonesië.
In het tweede deel vertelt de auteur
een drietal ervaringen; ontmoetingen
T met „de Kreupele", „de Slachter" en
„de man-eaters van Goenoeng Merak-
t sa".
I Te bestellen door storting van
f 4-25 op giro 6685.
KINDEREN VAN PA
We woonden in Magelang schuin tegenover
Pa van der Steur en zijn jongens. Ze voetbal
den elke dag op straat met een geweldige prop
papier, in stand gehouden door bindmateriaal
van touw en oude lappen.
Op een middag, we zaten in de voorgalerij
thee te drinken, was er weer een heftig spel
aan de gang. Een soort worstelpartij om de
„bal".
Eén der jongens stond bovenop de prop, waar
op een ander gilde; „Djangan trappen op,
nanti hij zo mager" Af. SCHUTGENS
J. C.H A7-EW1NKF.L
11
