Hoe we in La Garita leven
Nu we hier in La Garita al ruim 4 maanden
zitten en wat aan onze nieuwe omgeving ge
wend zijn, kunnen we op veler vraag: Hoe
leven jullie daar toch in julie Spaanse kam
pong? met de hand op het hart antwoorden:
Boleh, valt best mee.
Kijk eens hier lezers, het hangt immers geheel
van jezelf af wat je van je leven maakt, waar
ter wereld je ook bent. Kun je de silver lining
van ieder zwart aangeslagen wolkje zien, weet
je teleurstellingen met een grijns opzij te
zetten zonder er al te lang over zitten te
griepen, analiseer je niet alles met een ont
leedmesje om alleen maar de onvolkomen
heden te zien om daar dan heerlijk en uitge
breid over te kunnen kankeren, vat je de boel
een beetje srampangan op, ach, dan zal het
heus wel gaan. Maar begin niet bij alles door
te zagen met: bij ons in Holand zus en zo,
want dan geven we U de goede raad om dan
maar in Holland te blijven, waar het zo goed
is.
Ja, in Holland zal men viezig de neus optrek
ken voor onze opgewekte broodbezorger met
zijn gammele driewielige hakkepof, de bak
waarin de harde maisbroodjes nonchalant door
elkaar zijn geknikkerd is niet stofvrij en La
Garita is stoffig), de handen waarmee hij je
het ontbijt aanreikt zijn niet smetteloos en
voorzien van keurige rouwrandjes en als hij
met je praat, blijft zijn sigaret met lange
klèlèt onder zijn snorretje hangen, maar zijn
brood is vers en goerih. Dat beetje stof op het
brood klop je toch even af en het bederft de
smaak heus niet. Nou ja, mevrouw Thierbach
vond laatst wel een verrófeste spijker in haar
broodje, maar voor een uitgebalanceerd voed
selpakket heb je toch ook ijzer nodig, nou dan.
Bij Pa van der Steur vonden we ook wel eens
een muis in de sajoer meegekookt, tot helemaal
empoeh lagi, maar welke zinnige zendeling,
die voor de maagvulling van honderden uitge
hongerde kinderen moet zorgen, gooit er nou
een heel petroleumblik vol kostelijke sajoer
weg alleen maar, omdat zo'n onnozele muis
het beliefde daarin een duik te nemen.
En toen de Japanners onze gastheren waren en
in hun goedertierenheid vergaten, dat een men
senmaag bij de gloed van de Rijzende Zon al
leen niet kon draaien, schotelden we onszelf
toch ook hondjes, poesjes, gangsirs en berkitjots
voor? Wat is dan een verroeste spijker bij je
ontbijt, nèks toch. Wij koken hier op butagas
of petroleum. Koelkast, wasmachine en radio
zijn op non-actief, mitsgaders alles wat tolt
en draait op listrik, want elektriciteit is er nog
niet. Maar het zo vurig begeerde kindje is
betoel-betoel op komst, zo heeft de heer Van
Osch, sales-manager van Interconsa, mij met
de grootste stelligheid verzekerd, hoewel niet
met botoelkwadraat tuurlijk, kapan deze blan
da verstaat geen Maleits. Om het opwaaien
van het stof zoveel mogelijk tegen te gaan,
worden de wegen bedekt met een laag picon,
een zwart soort puimsteen. Het helpt heel
goed, alleen als zo'n scherpe krikil in je
schoen gaat zitten zeg je dan een lelijk en
vaak een vies woord. Maar dit soort ongerief
is maar tijdelijk U weet uit eigen ervaring toch
wel hoe laaaang het kan duren voor een werk
eindelijk in uitvoering komt, als een gemeente
raad, waar ter wereld ook hierover een palaver
moet houden en waarom moeten de vroede
vaderen van Telde een uitzondering maken op
de gulden regel?
De watervoorziening is zeer redelijk te noemen.
Je zit wel eens een deel van de dag zonder
water, maar het is tot nog toe nooit gebeurd,
dat we een gehele dag drooggelegd werden.
Wij drinken agua Virgas, een mineraalwater,
dat ergens op het eiland zo maar uit de rotsen
komt, waarna het gebotteld wordt en verkocht
a 2,2 ptas per grote fles (1 peseta 6,4 cent).
Een vuilophaaldienst bestaat pas sinds 14 ok
tober. Op de dins- en zaterdagen wordt het
vuil opgehaald. Op de andere dagen begraaf
ik alles wat ervoor in aanmerking komt als
mest in onze voortuin. De rest, zoals blikjes,
papier en andere onverteerbare rommel zwiep
ik van de rotsen in zee met een redelijke kans,
dat je een deel van de rotzooi kontant tegen
je schone kleren krijgt teruggeblazen door de
wind. Ampasklappa in je ogen is niet leuk
en één lombokpitje, ééntje maar, toch ook niet.
En die dingen kunnen zich allergemeenst ver
stoppen tussen het papier en zo.
Vliegen heb je hier te kust en te keur en som
mige van die kelerebeestjes kunnen je met hun
geniepige steken heerlijk jennen. Terwijl ik dit
artikel voor U tik in het nog leegstaande huis
van de fam. Maroniet heb ik er al enige tien
tallen met m'n vliegenmepper naar de eeuwige
jachtvelden gezonden.
Ha, die tuintjes van de La Garitanen.
Toen onze kampong nog helemaal niet bestond
en de huizen nog verkocht moesten worden,
werd ons per prospectus in het vooruitzicht
gesteld, dat de bungalows zodanig gebouwd
zouden worden, dat na redelijke tijd een tropi
sche tuin het aanschijn van onze stulpjes zou
verlevendigen. En wij allemaal natuurlijk al
klappen in de handjes blij blij blij.
Mijn oude moeder, praktisch van aard als ze is,
stelde zich haar kebon al voor propvol kent-
joer, koenir, djahe en een weelde van andere
boemboe-dapoer. Haar fantasie ging zelfs zo
ver, (als ons liep heertje mij noh niet roepen,
ja) dat ze zich had voorgenomen van de eerste
górie van haar nangkaboom een kostelijke
kwalie en sajoer-goedek te maken met één hele
kip er in en dan eten met sambelgoreng-krètjèk,
lesker toh ja Kobis. Mijn zuster en m'n vrouw
waren samen bescheidener in hun wensen. Ze
zouden al tevreden zijn met alleen maar de
mooiste bloemen van Gran Canaria.
Maar nou is gebleken, dat de samensteller van
dat Garden-of-Eden-verhaal in zijn verstrooid
heid het mooiste deèl uit het sprookjesboek
van Moeder de Gans had overgeschreven.
Er is maar één tuintje dat het aankijken waard
is, een verfrissende onderbreking van groen
en kleur in de stenen-zand-picon-omgeving, en
dat is het tuintje van Willy en Bob Schlette.
Hun bungalow breekt de windkracht. Met on
eindig geduld en liefde vertroetelen ze hun
kindertjes en 's-avonds worden de couveuse
exemplaren met bladen carton afgedekt.
Bob, die jarenlang in Medan heeft gewerkt,
heeft veel opgestoken van de Chinese groente
tuin-eigenaren en nu brengt hij de vergaarde
kennis en methoden in toepassing. Onder meer
onthoudt hij in de vallende schemering de
plaatsen waar ezeltjes de nacht in het open
veld doorbrengen, wandelt vroeg in de ochtend
erheen met plastic zakjes en schepje en verza-
(Lees verder pag. 13)
12
