^^Piekeranó oaer een 3^Cerótmenu
SAMOA
ONTMOET INDONESIË
Ja, het is nu alweer de tijd om aan Kerst te
denken. Niet dat we het doen, alles zal wel
weer zoals alle jaren op het laatste nippertje
gebeuren, maar verstandig zou zijn, als we nu
al een lijstje gingen maken van alles wat we
van plan zijn te kopen, te eten, te maken.
Een ding wordt me hier in Amerika bespaard:
Sinterklaas. Die herrie dus hier niet meer.
Denkt U niet dat onze lieve kleinen dan een
feestdag te kort komen, je hebt hier nog altijd
Valentine's Day en Halloween die echte kin
derfeestdagen genoemd kunnen worden. Op die
dagen natuurlijk ook bepaalde snoeperijen en
menu's waar je als moeder toch wel weer voor
moet opdraaien. Al moet ik toegeven dat de
stores je het hier werkelijk heel gemakkelijk
maken en er zoveel te krijgen is dat je vanzelf
in de maalstroojn van de feestelijkheid beland.
Maar waar wilde ik ook weer over praten, o
ja over Kerst. Kerst, Nieuwjaar, dat zijn van
die traditie-feesten met traditie-menu's. Je
kunt kip, gans, haas, kalkoen op vele manieren
klaarmaken maar het blijven kip, gans, haas,
kalkoen. Met Kerst kopen we die, basta. Het
hoort zo. Ik heb niets tegen traditie, wel tegen
het feit dat we die traditie ons een beetje
ringeloort om het eten. Wie eet er in mei
zwartzuur en in juli gevulde gans? Wie ser
veert zomaar, bij wijze van verrassing het be
zoek vruchten-bowl? Ik. Ik ben voor stapelgek
versleten, maar dat gaat wel over.
Ik eet zwartzuur even vaak als besengek, om
de dóódsimpele reden dat we allemaal thuis
gek zijn op zwartzuur. Meestal maak ik het
zaterdag en dan in zo'n grote hoeveelheid met
zoveel saus dat we er zondag nog van kunnen
genieten. De kinderen kunnen een heel brood
aan in de saus gedipt! En moet zwartzuur nou
speciaal van een vette babon plus een haan
en een kopje bloed. Ik maak zwartzuur van
vlerkjes, nekjes, maagjes en levertjes als aan
vulling op de niet al te grote kip. in
Amerika is het dus goedkope kost, maar ik
weet zeker dat je ook in Holland met zo'n
zwartzuur-pot goedkoper uitbent dan twee
dagen lang vlees-groente-piepers. Ik vind altijd
dat er van die traditie-menu's zo'n drama ge
maakt wordt. Idioot duur vlees, idioot dure
blikjes, idioot omslachtige recepten. Allemaal
goed en wel als je een kookster bent in hart
en nieren, maar wat als je de keuken schuwt
en veel liever bezig bent in de huiskamer?
Maakt U dus minstens 20 maal per jaar zwart
zuur, serveer vaker een lekkere vruchtenbowl
(zo goedkoop kan het worden met een keu
kenwijntje, verse vruchten. Heeft U wel eens
een fles seven-up door de wijn gemengd
Zalig!) en maak vaker spekkoek.
Afgelopen met het zoet wachten op gans,
eend, haas en zwartzuur, maar waar wachten
we dan op? Ieder jaar weer een ander menu,
iets nieuws, iets dat nemand verwacht heeft.
Laat uw Kerst- en Nieuwjaarsmenu zijn als
het jaar dat komen gaat: nieuw en onbekend.
En als uw nieuwe ontdekking in de smaak
valt, maak het dan in 1964 vele malen. Eind
'64 bent U dan weer aan iets anders toe.
Hetzelfde geldt voor alle andere traditie
kostjes. Kom je bij mensen die nasie koening
eten, dan kun je ervan op aan dat er iets loos
is: een verjaardag, verloving, er is iemand van
de familie ergens in geslaagd.
Op een keer kwam ik bij een vriendin: „Blijf
je eten?" vroeg ze, „maar we eten alleen
nasi koening hoor!" Dat „maar" was een
raadsel voor me, maar ze legde het uit. „Nasi
koening maakt ik als ik niet veel kan besteden.
De nasi zelf is gauw gemaakt en goedkoop.
Nasi koening is al machtig, dus je hoeft er
maar weinig bij te doen. Een beetje sambel
goreng kering, een beetje ajam goreng, sam
bel goreng boontjes of een droge frikadel, ik
maak er hoogstens 2 gerechten bij en je hebt
een volledige maaltijd. Nasi koening is op
zichzelf al zo lekker dat je er dus weinig bij
nodig hebt, ja toch?" Ze had gelijk.
Indische vrouwen zijn over het algemeen uit
stekende kooksters maar... de meeste zijn zo
behoudend. Onze rijsttafel bevat zoveel ver
schillende uiteenlopende smaken dat we genoeg
hebben aan onze eigen gerechten. Ik geloof
toch dat dat niet goed is. Nu ik in een land
woon waar tientallen nationaliteiten leven EN
eten, maak ik mee dat men hier veel cosmopoli-
tischer is ingesteld wat het eten betreft. De
Amerikaan (van Zweedse, Italiaanse, Duitse,
Franse of andere afkomst) is een veel pretti
ger eter dan de Indischman. Ik ondervond het
op International Day toen ik op die expositie
in het Indische eet-kraampje stond. Alle eet-
kraampjes werden bestormd, er werd belang
stellend geïnformeerd naar het hoe en hoeveel
en wat, geen enkele keer hoorde ik een afkeu
rend woord of een woord van kritiek. Men
vond het eten „delicious, marvelous" of
minstens „interesting". De enigen die smalen
de opmerkingen maakten over het eten van
de Japanners, Hongaren, Cubanen en Indiërs
waren... de Indische mensen. En ze waren
nog trots ook op hun bekrompenheid: „Al die
onbekende smurrie moet ik niet hoor, geef mij
maar mijn rijst met saté!" zei een Indische
dame. Onze saté was uitverkocht. „Probeer
die Japanse terijaki eens", raadde ik haar aan.
De Japanners naast ons verkochten hun
terijaki en die was beslist even lekker als onze
saté. „Ik pieker er niet over, ik haat de
Japanners en heb me voorgenomen nooit iets
van hun eten te proeven", zei ze trots.
Ik zei niets terug. International Day in een
land waar vele nationaliteiten in vriendschap
naast elkaar (proberen) te leven. Je schaamt
je vaak voor je eigen bangsa, inderdaad.
En nu ben ik helemaal van mijn Kerstmenu
afgedwaald. Neen, niet helemaal want ik heb
in levende herinnering de zalige jelly-taart
waarop Ruth Creutzburg ons laatst tracteerde.
Ze gaf me het recept en zei: „Zet het in de
Nederlandse Tong-Tong Lilian, de mensen in
Holland kunnen het ook maken omdat ze daar
Trixy hebben, dat is hetzelfde als onze Jello.
De taart die ik U hieronder geef is „anders
dan anderen". Fris, licht verteerbaar, niet zo
zoet en wat belangrijk is: een kleurig rood
groen geheel.
Nu komt er een vraagtekentje dat U zelf moet
zien weg te werken. Er is in het recept sprake
van Dream Whip, dat is slagroom in droge
vorm die hier in een pakje te krijgen is. Ik
weet niet of U dat daar ook al kunt krijgen.
Topping noemen ze hier die luchtige eiwit
slagroom waarmee taarten worden opgewerkt.
Hier ook al kant en klaar in bussen te krijgen.
Een druk op het deksel en de topping spuit er
uit. Het garneren van de taart laat ik dus maar
aan uw eigen fantasie over.
KROONJUWEEL-TAART
U heeft nodig:
4 pakjes Trixy gelatine p/tdding (4 smaken in
roodgroen, geel, oranje)
1 klein blikje ananas juice
36 lange fingers (of ander biscuitje tan de
zelfde vorm)
2 eetlepels suiker, een beetje vanille
1/2 liter slagroom heel stijf kloppen met de
suiker en vanille.
Maak 3 van de Trixy gelatine puddinkjes klaar
volgens de aanwijzing en laat ze goed hard
worden. De gele pudding (citroen) krijgt een
Deze man is Chief Taele Tua van Samoa, een
van de Samoanezen die op International Day
in Los Angeles met zijn groep buitengewoon
aardige dan- en zangnummers bracht. Met de
Indische dans- en zang de enige tropische num
mers temidden van de vele andere cultuur
manifestaties. Hij bezocht ook onze Dulch-
lndonesian stand en had een geanimeerd ge
sprek. met ons over de cultuur van deze tropi
sche eilanden. Zijn nationaal costuum werd
hem door menige NoorZwitser en Hollander
benijd, want Los Angeles genoot die dagen
net een warmte-.golf met temperaturen van
boren de 100 graden F.!
aparte bereiding door inplaats van kokend
water, 1 kopje kokende ananasjuice te ge
bruiken. Hierin de gelatine oplossen en koud
laten worden tot ze stroperig is.
De andere puddinkjes worden in blokjes van
1 cm. gesneden.
Gebruik een spring-vorm voor deze taart. Heeft
U die niet dan kan een glazen kom ook wel
gebruikt worden maar de feestelijke taart
vorm gaat dan verloren natuurlijk.
De zijden en de bodem van de springvorm
met lange vingers „bekleden" rechtop aan de
zijden. Nu neemt U de stijfgeklopte slagroom
en mengt daarin de stroperige citroen-ananas
Trixy van daarnet. Vervolgens roert U er
voorzichtig de blokjes gekleurde pudding in
tot U een smeuiige massa krijgt. Die giet U in
de beklede springvorm. Minstens 5 uur weg
zetten in de ijskast (of op het balkon afge
dekt). De bovenkant van de taart kunt U
garneren met schijfjes ananas of geklopte slag
room.
Al die groene, rode en gele blokjes maken het
een juweel van een taart, maar de warme
Hollandse huiskamer kennende, zet de taart
na ervan geserveerd te hebben, direct weer
koud weg, want anders houdt de slagroom
niet
19
