Argentinië
Een varende vakantie (1)
Het volgende verhaal bereikte ons van de
heer E. R. Drion, die in Argentinië woont en
wel te Aristo Bulo del Valle in de provincie
Missiones.
Als ik U dit schrijf, dan hebben wij al acht
regendagen achter de rug en het ziet er nog
niet naar uit, dat het binnenkort beter zal
worden. Op zulke dagen doe je hier ook
niet veel anders dan wat werk binnenshuis,
onderhoud van gereedschap, een beetje
timmeren, enz. De winter hier is natuurlijk
geen Holandse winter, maar toch kunnen er
gemeen kille dagen zijn en nachtvorst. Een
kacheltje (wij hebben een Aladdin) is onont
beerlijk. Temeer daar de huizen niet ge
bouwd zijn tegen kou. Van 5 op 6 en van
6 op 7 augustus hadden wij een behoorlijke
nachtvorst van ongeveer 5 graden C. Vol
gens de mensen hier is dit al sedert lange
tijd niet meer voorgekomen. Deze vorst
heeft grote schade aangericht op de diverse
plantages. Jonge tabak plantjes die reeds
uitgeplant waren, zijn bevroren; suikerriet
idem.
De vorst ging zelfs tot aan de oevers van de
Rio Parana en de strook langs deze rivier is
altijd vorstvrij geweest. Toen ik op een mor
gen opstond, vond ik het een fantastisch ge
zicht, een tropisch landschap, om ons heen
oerwoud en dat met een laag ijs bedekt.
Jammer genoeg had ik natuurlijk geen film
rol ter beschikking. Het was een foto waard.
Op het ogenblik ben ik bezig met een ont
ginning. Eén H.A. is opengelegd en afge
brand. Momenteel ben ik bezig met het op
ruimen van de stammen. Dat doen we met
ons beidjes, namelijk met hulp van een
collega colono uit de buurt en wij maken
gebruik van een motorkettingzaag. Als wij
hiermede klaar zijn, dan kan mijn helper de
zaag een dag of wat gebruiken en daarvoor
helpt hij mij. Het is zwaar werk, maar met
twee man en een motorzaag doen wij dit in
5 dagen. Besteed je het werk uit, dan betaal
je voor het opruimen en natuurlijk nooit
zo als je hebben wilt 4000 pesos per H.A.
Het bruikbare hout sleep je er natuurlijk uit
en je verkoopt het of laat er planken, latten
of vierkant hout van zagen. De rest van de
bomen en takken gooi je op hopen om te
verbranden of je verzaagt het tot brandhout
voor de secadores (droog inrichtingen voor
tee en mate). Is je H.A. opgeruimd, dan zet
je de eerste beplanting in. In mijn geval zet
ik eerst mais in, het volgend jaar gaat dan
de tung in de volle grond. Ik heb nu een
kweekbed aangelegd van tung, genoeg om
het volgend jaar 1 H.A. mee vol te planten.
Het areaal (circa 2 H.A.), dat dit jaar weer
vrij komt en opnieuw te beplanten, heb ik
ingezet met mais, ketella, katjang tanah en
aardappelen. Van mijn 1% H.A. suikerriet
heb ik met behulp van mijn buurman, die
een rietmolen heeft, nog niet de helft kun
nen bewerken, omdat wij te laat begonnen
zijn. Het is een houten rietmolen, voortbewo
gen door twee ossen, zoals wij die op Java
ook wel zagen. De opbrengst hebben wij
samen gedeeld.
Bij gebrek aan een centrifuge wordt het sap
niet tot suiker verwerkt maar tot ,,melada";
wij noemen het goela djawa. Zo hebben wij
elk zo'n 35 kg goela djawa in voorraad, dat
wil zeggen, dat ik ten minste één jaar lang
geen suiker behoef te kopen. En suiker is
duur ongeveer 40 pesos per kilo en
wordt steeds duurder.
Onze pluimveestapel breidt zich ook al uit.
Van de 8 Hampshires, die wij van de heer
Thijssen hebben overgenomen, hebben wij er
nu al een 20 stuks bij, ook hebben wij al
een stuk of 50 gewone kampongkippen
(criollos). Manilla eenden oorspronkelijk
1 woerd en 2 eenden lopen nu rond met
16 kuikens. Ik heb mais en ketella in de
grond gezet om er het komende jaar wat
varkens op na te gaan houden. Men kan
hier o.a. de New Jersey krijgen. Om echter
de plantage en ook de veestapel te kunnen
uitbreiden, hopen wij toch zeker, dat het
volgend jaar mijn broer, mijn zwager en nog
twee anderen hier zullen kunnen zijn. Ik heb
Toen ik de broodrooster met een klap op
tafel zette, viel hij in drie delen uit elkaar.
Kijk nu wat je doet!" Alles wat je aanpakt
valt in stukken, zei mijn moeder. ,,Je doet
net of ik Hercules ben", brieste ik. „Het
lijkt er verdacht veel op", vond zij somber.
„Bah", zei ik, ik ga weg, niemand begrijpt
me." „Dat geeft niet, mij heeft cc!' cit
iemand begrepen. Maar ga je ga.-j." Eigen
lijk viel dit antwoord mij tegen en was ik
beledigd dat mijn moeder niet in tranen uit
barstte. Toen ik haar onzeker aankeek ver
volgde zij: „Je zult merken dat niemand je
ooit begrijpen zal. Ga er uit en je zult mer
ken dat je zelf wijzer zult worden. Ga maar."
Nog dezelfde dag begaf ik mij naar Rotter
dam en monsterde aan bij de H.A.L. Nu
klinkt dat heel eenvoudig en het had ook
veel eenvoudiger gekund indien ik maar
meteen, behalve mijn paspoort, een stel
extra pasfoto's meegenomen had. Ik moest
hier heen, wachten; daarheen en weer
wachten. Kreeg nog ruzie met een Span
jaard of zo, die stond te dringen, en zei
„Quidado" tegen hem, zonder te weten wat
het precies betekende. Hij wond zich enorm
op en ik kreeg sterk de indruk dat ik iets
onverantwoordelijks geuit had. Toen de
man overmeesterd en gekalmeerd was, kon
ik niet verder filosoferen over de gevaren
Speciaal voor de jongeren nemen we dit
reisverhaal op dat geschreven is door
een tijdgenoot van jullie. Voor een
ieder die van reizen houdt is deze serie
verhalen zeker belangwekkend genoeg
om te lezen. REDACTIE
k
hierover reeds geschreven aan de immigra
tie attaché, de heer van Suchtelen, die mij
antwoordde, dat hij het plan heeft, binnen
kort Missiones te bezoeken. Ik denk dat zijn
bezoek ook iets heeft uit te staan met de
plannen van de Stichting.
Ik voor mij hoop, dat hier in Missiones een
Indische gemeenschap zal worden gevormd.
Hier zijn kansen voor ons; voor gepensio
neerden met een pensioen van 200,tot
300,is dit land ideaal.
In mijn vorige brief schreef ik al, dat wij hier
leven van 5000 pesos per maand. Het land
rendeert nu al wat en wij hebben praktisch
alles wat wij nodig hebben. Wat wij kopen
is: olie, zout, meel, petroleum, koffie en
eens in de week 2 kg. vlees en dan niet te
vergeten twee flessen canna (een borreltje)
per maand om fit te blijven. Nu geven wij
hooguit 750 tot 800 pesos per week uit, of
te wel 3000 tot 3500 pesos per maand voor
drie personen. En geen mondjesmaat, dat is
er niet bij, dat verzeker ik U.
Hiermede beëindigt de heer Drion zijn be
toog. Wij nemen dit gaarne op in Tong-
Tong, omdat het zo prettig is, eindelijk weer
eens een ander geluid te horen dan de
eeuwige verhalen over de hoge kosten van
levensonderhoud. Argentinië blijkt dus wel
degelijk bepaalde perspectieven te bieden,
in het bijzonder voor diegenen, die slechts
over een matig inkomen kunnen beschikken.
van het zeemansleven, want ik was nu aan
de beurt en verder gingen we. Keuren,
inenten, injecties, werkkleding aanmeten.
De volgende dag zou ik naar New York
vertrekken. Dit veranderde in de komende
24 uur weer een paar keer, doch drie dagen
later vertrok ik dan heus met de Ryndam,
die een cruise ging maken. Niemand kon mij
precies vertellen waarheen de reis ging,
maar ik hoorde later zo iets van: Quebec,
Montreal, Nassau, Miami, Quebec, Mon
treal. Een verslag van deze reis zal ik nu
verder, aan de hand van mijn brieven naar
huis, laten volgen.
Toen ik mij die bewuste dag inscheepte,
kon ik in de verwarring slechts met de
grootste moeite mijn hut vinden en moest
ik meteen aan het werk in de dekpantry,
waar het heerlijk koel is en vanwaar je een
mooi uitzicht hebt. Ik maakte kennis met
mijn maat, een Belg, we kregen de werk
tijden op. Die zijn heel gunstig, wel moet ik
bijzonder vroeg opstaan, maar we hebben
veel vrij tussen de bedrijven door. De hut
deel ik met drie anderen, één oude vent en
twee sympathieke jongens uit Indië. Het
werk bestaat uit thee en koffie zetten in
grote ketels, afwassen in machines met
stoom, eieren koken, pap opscheppen,
schoonmaken. Het is wel zaak een beetje
handig te zijn, anders brand je voortdurend
je vingers, wat je waarschijnlijk ook wel
afleert.
Zo, nu is het alweer zaterdag, wat ik ook
niet wist, tot een uur geleden. Het is half
een in de middag en ik heb juist gegeten,
wat wel nodig was. Twee dagen lang ben
ik ontzettend zeeziek geweest. Stond op
(Lees verder pag. 11)
10
