TOP OF FLOP
In het Tong-Tong nummer van 15 oktober
1963 schreven wij o.a.:
Wat is dat nou weer? Een reisclub? Ja lieve
mensen, inderdaad weer wat nieuws. Al
lang kregen wij regelmatig brieven meestal
gericht aan Tjalie, waarin steeds weer
gevraagd werd:
Tjalie, waarom doe je toch niet meer om
ons bij elkaar te houden? Zo'n Pasar
Malam is wel aardig en wordt door ons alle
maal geweldig geapprecieerd, maar dat is
maar eens per jaar. Kun je niet het een of
ander organiseren om onze groep wat regel
matiger bij elkaar te brengen?
Dat valt niet mee. Wij zitten door het hele
land verspreid. Fuiven en dergelijke evene
menten zijn altijd plaatselijk. Er is dan ook
lang over gepiekerd en eindelijk is nu de
Tong-Tong Reisclub uit de bus gekomen.
Bijna allemaal gaan wij elk jaar een paar
weken met vakantie. Als wij dat nu zó orga
niseren, dat wij met hele groepen Tong-
Tongers vakantie houden, dan moet dat
toch wel buitengewoon aantrekkelijk zijn.
En eindigden ons voorstel aldus:
(Vervolg van pag. 12)
makkelijke rottanstoel op de voorgalerij van
de ruime baroega vleit de toean zijn zere
billen, en begint zijn gebruikelijke gesprek
met de neergehurkte dorpsgroten. Het
praatje vlot genoeglijk, men is niet verlegen,
ik krijg alle inlichtingen die ik hebben wil.
En terloops nog een wijze raad: mocht ik
ooit een python tegen komen die waren
er nog in deze streken, soms wel zo dik als
het dijbeen van de toean! dan nooit
bergafwaarts vluchten, maar altijd berg-op,
want dan is een python langzamer dan een
mens!
Dan wordt mijn aandacht getrokken door
vrolijk gesnap en gelach op de weg: een
troepje jonge mannen en meisjes met ge
schouderde patjols en parangs in de hand
komt van de ladangs naar huis, juist vóór
het avondvallen. Tussen dat donkere jong
volk valt mij een meisje op, licht van huids
kleur en met blondachtig haar. „Dat is
Ennie" informeert mij de kepalla, en Ennie
moet vreselijk verlegen de toean een hand
komen geven, om zich dan snel en blozend
weer bij haar kornuiten te voegen, die veel
stiller nu het dorp inwandelen. En de kepalla
vertelt:
„Ongeveer 15 jaren geleden kwam hier een
grote, blonde Amerikaan om vlinders en
vogels te vangen. Die bleef meer dan een
jaar in Gimpoe. Een Toradja-meisje, Ennie's
Daarom vragen wij onze lezers, die voor
zover abonnee op Tong-Tong vanaf he
den allen lid zijn van de Reisclub, ons te
schrijven, hoe zij over ons plan denken en
tevens voor welke reizen zij zich het meest
interesseren.
De reizen zijn gepland voor de maanden
juni, juli, augustus en eventueel september
van het komende jaar, maar de voorberei
ding vereist heel wat tijd en wij willen dus
reeds nu aan de gehele opzet beginnen.
Daarom vragen wij onze lezers dringend,
ons zo spoedig mogelijk te schrijven en hun
wensen kenbaar temaken. In het bijzonder
voor de Spaanse reizen is het namelijk van
net grootste belang, dat wij zo spoedig
mogelijk weten, op ongeveer hoeveel deel
nemers wij zullen kunnen rekenen. Wij kun
nen dan een volledig programma uitstippe
len en prijzen uitrekenen.
Op dit artikeltje ontvingen wij ruim 150
enthousiaste brieven en dachten: „Dit wordt
een TOP".
Met man en macht togen wij aan de arbeid
en konden onze lezers een tweetal attrac-
moeder, wisselde met die Amerikaan tabak
een soort huwelijksaanzoek naar Toradja-
zede uitgaande van de vrouw (biedt de man
het aan de vrouw dan kan het een beledi
ging zijn, wat alsdan het hele dorp zou aan
zijn gedaan) en zij kreeg van hem
saboen-wanggi. Zij verzorgde hem daarna,
en bleef bij hem wonen in de baroega. Toen
kwam er met een bode te paard uit Paloe
een telegram en moest de Amerikaan met
spoed naar zijn land terug. Ennie's moeder
was toen 6 maanden zwanger. De Ameri
kaan liet zijn adres achter, met de bood
schap dat hij moest worden gewaarschuwd
als het een jongen zou zijn."
„Hebt U dat adres nog?" vraag ik vaag in
de duisterende avond.
„Neen toean, dat had geen nut meer. Ennie
is immers een meisje..."
Boven de oostelijke bergkam is de maan
gerezen en spreidt haar zachte glans over
het glooiende landschap, over het al dom
melende Gimpoe, waar ergens in een bam
boe-woning Ennie en haar moeder wellicht
al slapen...
Ik vertelde Ennie's geschiedenis aan de
assistent-resident van Donggala, en we be
sloten Ennie's bestaan, na 15 jaren Gimpoe
en opgaan in dat eenvoudige dorpsleven,
ver van het roezige Europeanen-bestaan,
diep in de Toradja-landen, niet te versto
ren... C. C. W. Chr. TERGAST
tieve reizen naar Mallorca en Italië aanbie
den tegen buitengewoon lage prijzen.
Wat is nu het uiteindelijk resultaat geweest?
Slechts enkele tientallen reizigers hebben
zich opgegeven. Met dit geringe aantal kon
den wij vanzelfsprekend ons oorspronkelijk
plan, de gehele opzet in eigen hand te hou
den, niet ten uitvoer brengen en om de
enkelingen, die voor de reizen hadden inge
schreven, niet teleur te moeten stellen, heb
ben wij deze groepen dus overgedragen aan
bestaande reis-organisaties. Dit heeft ons
veel moeilijkheden en narigheid gebracht
met een FLOP in plaats van een TOP.
U zult zich ook herinneren, dat wij reeds
geruime tijd geleden onze lezers gevraagd
hebben, hoe zij stonden tegenover de mo
gelijkheid, gezamenlijk een reis naar Indo
nesië te maken. Op dit korte bericht ont
vingen wij niet minder dan 69 reacties. Dit
gaf de burger moed en wij hebben alles in
het werk gesteld om voor een dergelijke
reis zo gunstig mogelijke condities te ver
krijgen. Voorwaar niet zonder succes, want
wij zijn uit de bus gekomen met prijzen
vanaf 2875,Wanneer U deze prijzen
vergelijkt met andere concurrerende aan
biedingen, zult U versteld staan.
Weet U, hoeveel passagiers wij hebben
geboekt? Vier. U zult begrijpen, dat wij op
deze basis geen vliegtuig kunnen charteren.
Door samenwerking met een andere organi
satie is het niet uitgesloten, dat wij toch
nog voldoende passagiers kunnen verza
melen om een reis te doen doorgaan, maar
ook in dit geval is het weer onmogelijk
gebleken, in Tong-Tong verband dergelijke
reizen op touw te zetten.
En nu nog als sluitstuk:
DE TONG-TONG EXPRES
Daar wij voor onze Pasar Malam een grote
toeloop verwachten, niet slechts uit de om
geving van Den Haag maar ook uit ver af
gelegen delen van het land, hebben wij
moeite gedaan, goedkope reisgelegenheid
voor Tong-Tongers te organiseren. Ook
hierin zijn wij geslaagd en wij waren in
staat, zowel bij de Spoorwegen als met
speciale busdiensten aanzienlijke kortingen
te verkrijgen. In de beide laatste nummers
van Tong-Tong hebben wij dit aangekon
digd en onze lezers gevraagd ons te schrij
ven als men van deze goedkope reisgele
genheid gebruik wenst te maken. Resultaat:
twee brieven en vijf briefkaarten.
Andermaal dachten wij „TOP" maar het
werd wederom een grote „FLOP". Natuur
lijk kunnen dus deze gezamenlijke reisjes
evenmin doorgaan. Jammer, dat wij nooit
iets kunnen bereiken. Met weemoed denken
wij nog terug aan het prachtige plan van
Tjalie om een BON-fonds te stichten. Alle
lezers één ringgit per maand. Als alle lezers
hadden medegewerkt dan zouden wij nu
reeds een kapitaal van een klein half mil
joen gulden bij elkaar hebben gehad. Daar
mede kan men iets bereiken. Maar in de
loop der tijden was slechts een bedrag van
enkele duizenden guldens verzameld. Wij
moesten het BON fonds dus likwideren
met nog een „FLOP".
Na het BON-fonds zullen wij nu dus ook
onze plannetjes voor gezamenlijke TONG
TONG reizen, waarvan wij zoveel hadden
verwacht, prijs moeten geven.
Sic transit. J. G.
13