TOP OF FLOP In het Tong-Tong nummer van 15 oktober 1963 schreven wij o.a.: Wat is dat nou weer? Een reisclub? Ja lieve mensen, inderdaad weer wat nieuws. Al lang kregen wij regelmatig brieven meestal gericht aan Tjalie, waarin steeds weer gevraagd werd: Tjalie, waarom doe je toch niet meer om ons bij elkaar te houden? Zo'n Pasar Malam is wel aardig en wordt door ons alle maal geweldig geapprecieerd, maar dat is maar eens per jaar. Kun je niet het een of ander organiseren om onze groep wat regel matiger bij elkaar te brengen? Dat valt niet mee. Wij zitten door het hele land verspreid. Fuiven en dergelijke evene menten zijn altijd plaatselijk. Er is dan ook lang over gepiekerd en eindelijk is nu de Tong-Tong Reisclub uit de bus gekomen. Bijna allemaal gaan wij elk jaar een paar weken met vakantie. Als wij dat nu zó orga niseren, dat wij met hele groepen Tong- Tongers vakantie houden, dan moet dat toch wel buitengewoon aantrekkelijk zijn. En eindigden ons voorstel aldus: (Vervolg van pag. 12) makkelijke rottanstoel op de voorgalerij van de ruime baroega vleit de toean zijn zere billen, en begint zijn gebruikelijke gesprek met de neergehurkte dorpsgroten. Het praatje vlot genoeglijk, men is niet verlegen, ik krijg alle inlichtingen die ik hebben wil. En terloops nog een wijze raad: mocht ik ooit een python tegen komen die waren er nog in deze streken, soms wel zo dik als het dijbeen van de toean! dan nooit bergafwaarts vluchten, maar altijd berg-op, want dan is een python langzamer dan een mens! Dan wordt mijn aandacht getrokken door vrolijk gesnap en gelach op de weg: een troepje jonge mannen en meisjes met ge schouderde patjols en parangs in de hand komt van de ladangs naar huis, juist vóór het avondvallen. Tussen dat donkere jong volk valt mij een meisje op, licht van huids kleur en met blondachtig haar. „Dat is Ennie" informeert mij de kepalla, en Ennie moet vreselijk verlegen de toean een hand komen geven, om zich dan snel en blozend weer bij haar kornuiten te voegen, die veel stiller nu het dorp inwandelen. En de kepalla vertelt: „Ongeveer 15 jaren geleden kwam hier een grote, blonde Amerikaan om vlinders en vogels te vangen. Die bleef meer dan een jaar in Gimpoe. Een Toradja-meisje, Ennie's Daarom vragen wij onze lezers, die voor zover abonnee op Tong-Tong vanaf he den allen lid zijn van de Reisclub, ons te schrijven, hoe zij over ons plan denken en tevens voor welke reizen zij zich het meest interesseren. De reizen zijn gepland voor de maanden juni, juli, augustus en eventueel september van het komende jaar, maar de voorberei ding vereist heel wat tijd en wij willen dus reeds nu aan de gehele opzet beginnen. Daarom vragen wij onze lezers dringend, ons zo spoedig mogelijk te schrijven en hun wensen kenbaar temaken. In het bijzonder voor de Spaanse reizen is het namelijk van net grootste belang, dat wij zo spoedig mogelijk weten, op ongeveer hoeveel deel nemers wij zullen kunnen rekenen. Wij kun nen dan een volledig programma uitstippe len en prijzen uitrekenen. Op dit artikeltje ontvingen wij ruim 150 enthousiaste brieven en dachten: „Dit wordt een TOP". Met man en macht togen wij aan de arbeid en konden onze lezers een tweetal attrac- moeder, wisselde met die Amerikaan tabak een soort huwelijksaanzoek naar Toradja- zede uitgaande van de vrouw (biedt de man het aan de vrouw dan kan het een beledi ging zijn, wat alsdan het hele dorp zou aan zijn gedaan) en zij kreeg van hem saboen-wanggi. Zij verzorgde hem daarna, en bleef bij hem wonen in de baroega. Toen kwam er met een bode te paard uit Paloe een telegram en moest de Amerikaan met spoed naar zijn land terug. Ennie's moeder was toen 6 maanden zwanger. De Ameri kaan liet zijn adres achter, met de bood schap dat hij moest worden gewaarschuwd als het een jongen zou zijn." „Hebt U dat adres nog?" vraag ik vaag in de duisterende avond. „Neen toean, dat had geen nut meer. Ennie is immers een meisje..." Boven de oostelijke bergkam is de maan gerezen en spreidt haar zachte glans over het glooiende landschap, over het al dom melende Gimpoe, waar ergens in een bam boe-woning Ennie en haar moeder wellicht al slapen... Ik vertelde Ennie's geschiedenis aan de assistent-resident van Donggala, en we be sloten Ennie's bestaan, na 15 jaren Gimpoe en opgaan in dat eenvoudige dorpsleven, ver van het roezige Europeanen-bestaan, diep in de Toradja-landen, niet te versto ren... C. C. W. Chr. TERGAST tieve reizen naar Mallorca en Italië aanbie den tegen buitengewoon lage prijzen. Wat is nu het uiteindelijk resultaat geweest? Slechts enkele tientallen reizigers hebben zich opgegeven. Met dit geringe aantal kon den wij vanzelfsprekend ons oorspronkelijk plan, de gehele opzet in eigen hand te hou den, niet ten uitvoer brengen en om de enkelingen, die voor de reizen hadden inge schreven, niet teleur te moeten stellen, heb ben wij deze groepen dus overgedragen aan bestaande reis-organisaties. Dit heeft ons veel moeilijkheden en narigheid gebracht met een FLOP in plaats van een TOP. U zult zich ook herinneren, dat wij reeds geruime tijd geleden onze lezers gevraagd hebben, hoe zij stonden tegenover de mo gelijkheid, gezamenlijk een reis naar Indo nesië te maken. Op dit korte bericht ont vingen wij niet minder dan 69 reacties. Dit gaf de burger moed en wij hebben alles in het werk gesteld om voor een dergelijke reis zo gunstig mogelijke condities te ver krijgen. Voorwaar niet zonder succes, want wij zijn uit de bus gekomen met prijzen vanaf 2875,Wanneer U deze prijzen vergelijkt met andere concurrerende aan biedingen, zult U versteld staan. Weet U, hoeveel passagiers wij hebben geboekt? Vier. U zult begrijpen, dat wij op deze basis geen vliegtuig kunnen charteren. Door samenwerking met een andere organi satie is het niet uitgesloten, dat wij toch nog voldoende passagiers kunnen verza melen om een reis te doen doorgaan, maar ook in dit geval is het weer onmogelijk gebleken, in Tong-Tong verband dergelijke reizen op touw te zetten. En nu nog als sluitstuk: DE TONG-TONG EXPRES Daar wij voor onze Pasar Malam een grote toeloop verwachten, niet slechts uit de om geving van Den Haag maar ook uit ver af gelegen delen van het land, hebben wij moeite gedaan, goedkope reisgelegenheid voor Tong-Tongers te organiseren. Ook hierin zijn wij geslaagd en wij waren in staat, zowel bij de Spoorwegen als met speciale busdiensten aanzienlijke kortingen te verkrijgen. In de beide laatste nummers van Tong-Tong hebben wij dit aangekon digd en onze lezers gevraagd ons te schrij ven als men van deze goedkope reisgele genheid gebruik wenst te maken. Resultaat: twee brieven en vijf briefkaarten. Andermaal dachten wij „TOP" maar het werd wederom een grote „FLOP". Natuur lijk kunnen dus deze gezamenlijke reisjes evenmin doorgaan. Jammer, dat wij nooit iets kunnen bereiken. Met weemoed denken wij nog terug aan het prachtige plan van Tjalie om een BON-fonds te stichten. Alle lezers één ringgit per maand. Als alle lezers hadden medegewerkt dan zouden wij nu reeds een kapitaal van een klein half mil joen gulden bij elkaar hebben gehad. Daar mede kan men iets bereiken. Maar in de loop der tijden was slechts een bedrag van enkele duizenden guldens verzameld. Wij moesten het BON fonds dus likwideren met nog een „FLOP". Na het BON-fonds zullen wij nu dus ook onze plannetjes voor gezamenlijke TONG TONG reizen, waarvan wij zoveel hadden verwacht, prijs moeten geven. Sic transit. J. G. 13

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Tong Tong | 1964 | | pagina 13