O. die mannen toch
Astma-Bronchitis patiënten
CHEMO PHARMACIA H.O.
restaurant
wijnands v/h Cecil
I H. VAN KRALINGEN
oooooooooooooooooooooooooooo
O J. G. YSSEL DE SCHEPPER
INTERFOOD
Ze heette oorspronkelijk Nji Ennèh. Dat
was vóór ze met haar toean trouwde. En
dat was weer né dat ze drie kinderen van
hem had gekregen in hun jarenlange verbin
tenis. De dreigende inval der zonen van
Dai Nippon deed Nji Ennèhs toean spoor
slags met haar naar het stadhuis rijden om
de verbintenis te echten. Voor eventuele
je-kunt-nooit-weten. De geschiedenis leerde
dat hij juist had gezien. Nji Ennèh bleef na
de oorlog achter als mevrouw de weduwe
Bottebijter, geboren Ennèh waèh. Mét haar
drie kinderen èn zijn aandelen en obligaties.
Ze sloeg zich kranig door alle moeilijkhe
den heen. Gelukkig leerden de kinderen
goed op school.
Maar op een goede dag, tegelijk met on
telbaar andere repatrianten, bracht Nji En
nèh zichzelf en haar kinderen naar het klei
ne landje aan de voormalige Zuiderzee. Het
was waar. Ze sprak krom Hollands. Maar
dat mocht helemaal niet hinderen. Indien
nodig waren daar immers haar kinderen nog
die ma uit de brand konden helpen voor
het geval haar dialogen roewet raakten.
Maar ach, de inwoning bij haar schoon
familie liep op een teleurstelling uit.
Schoonzuster keek haar op de vingers bij
al wat ze deed of kocht. Een ongehuwde
zwager op jaren koesterde in het oog lo
pende amoureuze plannen aangaande het
Oosterse weeuwtje. "Tis-toch-sund van zo'n
jonge deern", zei-ie, met een schuin oog
naar zijn broeders aandelen.
"Adoeh, hij maak mij zo bang", vertelde
ze later, het voorval met veel gebaren il
lustrerend. "Tjoba, hij geef een losse knoop
aan mij; hij seg, ik moet pasang aan zijn
broek...door maar hij blijf zo staan...Nah,
ik seg, goet, maar eerst die broek los.
Astagal (sloeg zich daarbij op het borst
been). Hij doé-oét voor mij! (de vinger na
drukkelijk wijzend naar de grond, gelijk
eens een bekend standbeeld in Batavia).
Ikke hard weglopen, toch" (haar hand veeg
de naar denkbeeldige webben).
Niet lang hierna verhuisde zij met haar
kinderen naar elders. Ver van haar schoon
familie vandaan. Ze huurde een zomerhuis
je dat op het terrein stond van de beheer
der van een contract-pension. Het was een
simpel houten bouwsel met hardboard tus
senmuren, die het woonkamertje scheidden
van een slaapkamertje en het keukentje.
Alles popperig klein en smal, maar hier
was ze onbetwist heerseres op eigen do
mein, hetgeen op zichzelf al veel waard
was.
Hun huisje lag als gebed in een "rim
boe" van vlier, jasmijn, sering, gouden re
gen, kruis- en aalbessen, en sleedoorn. Nji
Ennèh had het er best naar haar zin. Soms
waande ze zich in het kleine kampong-huis
je waar ze haar kinderjaren versleet, ginds
in de Preangerlanden. Zo knus was nu
haar huisje in Holland, bedacht ze.
Jakob de tuinman-loodgieter-timmerman-
stoker, kortom, de klusjesman van het pen
sion, kwam twee maal in de week haar
vuilnisemmer ophalen. En later geledigd
weer terugbrengen. Daar kreeg hij van Nji
Ennèh natuurlijk wat voor op abis boelan.
Een enkele maal kwam ook mijnheer Hou-
wum, de beheerder, een babbeltje maken
aan de keukendeur, wanneer hij er langs
kwam om Jakob instrukties te geven hoe
hij een heester besnoeid of welke struiken
hij opgebonden wilde hebben. Of op zijn
gemak slenterend tussen de beplanting ron
dom het huisje riep hij Nji Ennèh toe, die hij
in het keukentje bezig hoorde: "En moeder,
ben je weer lekkers aan het snierken?"
Opgewekt riep ze hem haar antwoord even
eens toe. En zo, over en weer klonk dan
hun schertsend dialoog door de houten
wand van het keukentje heen. Net als toen
in de kampong, waar de bilikhuisjes zo
dicht bijeen stonden, dat men elkaar kwink
slagen kon toeroepen zonder elkaar te zien.
Die zomer was evenwel een regenachtige,
en bracht veel ongemak met zich mee.
Door vocht uitgezette ramen en deuren
klemden of raakten ontzet, terwijl de ene
lekkage de ander volgde, zodat de familie
Bottebijter welhaast met opgestoken pajong
aan tafel zat te eten of naar bed ging. In
afwachting van des Houwums acties om
een einde aan de narigheid te maken. Want
deze was uiteraard van alle mankementen
aan hun huis op de hoogte gesteld.
De bewuste morgen waren de kinderen al
naar school. Ma Bottebijter had de boel
aan kant en was zich aan het verkleden
voor haar blandja-dag op de markt in de
stad. Houwum, de beheerder, een gemoe
delijke zestiger, trad op het zomerhuisje
toe met zijn factotum in het kielzog. Jakob
zou de schade eens opnemen en daarnaar
zijn begroting van het benodigde materiaal
opmaken. Houwum klopte tegen de boven-
ruit van de deur. Geen gehoor. Hij wist
echter dat Ma Bottebijter thuis moest zijn,
want hij had haar kort tevoren nog water
zien halen aan de kraan voor de tuinbe-
sproeiing. Hij klopte nog eens en riep: "Me
vrouw Bottebijter, ik kom voor de lekka
ges". Ja hoor, ze wès thuis. Haar antwoord
klonk ietwat gesmoord weliswaar... "Is U
nog in negligé?" vroeg hij plagend. Ze ant
woordde giechelend:
"Ah, niet menir, ik al wakker hoor".
Met een glimlach van begrijpen om het
kleine misverstand drukte hij de deurklink
naar beneden en stapte binnen, met Jakob
op zijn hielen. Een heftige gil en veront
waardigde uitroepen nagelden hem terstond
op de plaats en veroorzaakten een ketting
botsing met Jakob en de dichtslaande deur.
"Hie-ie-ie menirrrr! Terlaloe koerang adja-
arrl!" klonk het als een onheilspellende,
vreselijke vervloeking nog na in hun oren
toen de heren schielijk retireerden. Me
vrouw was des duivels.
Het was waar. Ze wès niet in negligé.
Ze had deze juist afgelegd om zich in haar
step-innetje te werken.
Heer en knecht stuntelden terug naar het
grote gebouw. De eerste schaapachtig grin-
nekend, de tweede met het hoofd tussen de
schouders argwanend achter zich kijkend.
Een mens kon nooit weten, niet waar? Met
zulke "Indiërs"... LIN SCHOLTE
U kunt direct verlichting en
zelfs veelal genezing vinden
i door aanschaffing van de
„CHEMO" Handverstuiver
Fijne verstuiving
Onbreekbare lichtweren
de medicijnhouder.
Ook in ELEKTRISCHE
UITVOERING verkrijgbaar
voor zware patiënten
Vraagt inlichtingen b(j:
(Dir. Th. E. Bendien)
FRED. HENDRIKPLEIN 6, DEN HAAG
Telefoon (070) 55 26 47
HOLLANDSE en INDISCHE KEUKEN
Hoogstr. 12 - Den Haag - Tel. 600712 f
Dir. M. WIJNANDS I
v/h Grand Hotel, Makassar J
^llllllllllllllllllllllllllllllllllltlll||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||l||||]|||||||llllllllllllllllll,ll|l|||ll,IIIIIH
1 VERHUIZINGEN
I INTERNATIONAAL
MEUBELTRANSPORT
VERPAKKINGEN
Komeetweg 17 Den Haag
Telefoon 39 47 85-72 04 23
O Firmant Alg. Ass. bedrijf „Argo"
Assurantiën
O Financieringen
O Hypotheek-
O verzekeringen
O Kantoor en woonhuis Corn, de Witt-
laan 83, Den Haag, Tel. 55 71 72
OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO
BOOTREIZEN
Twaalf verschillende 7-, 8- of 10-
daagse reizen per comfortabel pas
sagierschip langs Rijn of Moezel
vanaf f. 130,—. Vraag gratis prosp.
Reisb. DORADO TOURS, Broeksloot-
kade 41, Voorburg. Tel. 070-867649.
INTERFOOD is VERHUISD
Hiermede berichten wij, dat
ons bedrijf is verplaatst van
Den Haag naar de gemeente
BEESD (Gld.), Katijdeweg 44,
waar wij telefonisch bereik
baar zijn onder
nr. 0 3458-580.
Wij verzoeken onze afnemers
van deze adresverandering
nota te willen nemen.
22
